1947995066

rżenia). Asymetria kształtu przebiegu przyspieszenia ruchu ciał może być modelowana poprzez dobór funkcji opisujących przebieg siły uderzenia i odkształcenia obiektu przedstawiony w podrozdziale 4.2.

2.4.2. Tarcie ślizgowe suche

W procesie sortowania dominuje tarcie ślizgowe suche. W przypadku ruchu postępowego ładunku po podłożu opór tarcia ekwiwalentny jest sile tarcia F będącej wypadkowym wektorem sił tarcia, utwierdzonej w środku ciężkości powierzchni oporowej ładunku, o kierunku zgodnym z kierunkiem prędkości poślizgu i zwrocie przeciwnym (zgodnie z prawem Coulomba). Nie istnieje wówczas wypadkowy moment sił tarcia T odnośnie środka ciężkości [24, 29],

W mchu obrotowym wokół osi prostopadłej do płaszczyzny oporowej i przechodzącej przez środek ciężkości ładunku, wskutek pojawienia się elementarnych sil tarcia, pojawia się wypadkowy moment tarcia T, przeciwstawiający się momentowi wymuszającemu mch ładunku. Wypadkowy wektor sil tarcia F równy jest wtedy zeru.

Czysty mch postępowy lub obrotowy obiektu jest szczególnym przypadkiem tarcia suchego, rzadko pojawiającym się podczas mchu ładunku względem powierzchni nośnej przenośnika w procesie sortowania, w którym głównie występuje mch plaski ładunku.

W mchu płaskim ciała ścisłe określenie wartości, kierunku i punktu przyłożenia wypadkowej siły tarcia (równoważącej siły tarcia wywierane na powierzchnię oporową ładunku) związane jest z problemem uciążliwego rozwiązywania całek powierzchniowych po powierzchni kontaktu ciał (w każdym kroku iteracji symulacji mchu tych ciał). Skutecznym uproszczeniem procesu obliczeniowego jest metoda zaproponowana w pracach: [38, 39], Według ich autorów związki pomiędzy prędkością poślizgu v„ a prędkością kątową ładunku <j w mchu płaskim oraz silą Fi momentem tarcia T można przedstawić jako:

(2.6)

(2.7)

gdzie:

F_max, T_max -

Fi

S

dS

maksymalna siła tarcia i maksymalny moment tarcia występujące odpowiednio w przypadku czystego mchu postępowego lub obrotowego ładunku:

^Fmx="^IPgM^vc)    (²-⁸)

r,„=^rt(v_e)JrrfS    (2.9)

współczynnik tarcia ładunku względem powierzchni nośnej w funkcji prędkości poślizgu,

powierzchnia kontaktu ładunku z powierzchnią oporową, elementarna powierzchnia tarcia.