2588001760

Rys. 1.4. Jedno z pierwszych zastosowań drewna klejonego Schiebebiihnenhalle, Stuttgart 1915. Otto Het-zer AG, Weimar [251 ].

Dążenie do pokonywania dużych rozpiętości było tematem wielu działań architektonicznych. W XX wieku pojawiły się materiały i technologie, które umożliwiły pokonywanie nawet kilkusetmetrowych rozpiętości: konstrukcje stalowe, żelbetowe, stalowo -żelbetowe, cięgnowe, prętowo-cięgnowe, pneumatyczne i inne, także drewniane i drewniano - stalowe. Zbudowano, między innymi, kilkadziesiąt obiektów o rozpiętości powyżej 200 m [344], [258], [209], [154], [155], [140], [116], [113]. Współcześnie, choć obiekty dużych rozpiętości nie stanowią już wizji „lepszej przyszłości”, pozostają jednak nadal rozwijającą się dziedziną budownictwa. Przesłanki pragmatyczne i ekonomiczne powodują, że rozpiętości obiektów podlegają ograniczeniom. Granicę wyznaczają choćby fizyczne możliwości zgromadzenia ludzi pod jednym dachem i względy bezpieczeństwa. Jednak duże rozpiętości wciąż fascynują architektów i inżynierów, co widać na przykładach unikatowych budowli, które powstały w ostatnich latach. Z drugiej strony widoczna jest tendencja do indywidualizowania dzieł architektury oraz wzrasta zainteresowanie rozwiązaniami proekologicznymi, co świadczy o tym, że trzeba analizować i wzbogacać możliwości techniczne materiałów naturalnych. Warto też zadać pytanie: czy w przetworzonym drewnie, nie do końca sprawdzonym i wykorzystanym technicznie materiale konstrukcyjnym, tkwią nowe możliwości?

Eksperymentalne traktowanie drewna w budownictwie dużych rozpiętości na tle innych materiałów konstrukcyjnych jest poparciem przedstawionej w rozdz. 1.2 tezy. Oznacza ono, że poszukiwania nowych form budownictwa drewnianego nie są jeszcze skończone. Budownictwo drewniane rozwija się, z jednej strony - w kierunku innowacji

11