2588001779

1. Pojęcia podstawowe, definicje.

1.1. Historia dziedziny

Pragnąc przekazać informację, człowiek, wykorzystując swe zmysły, podobnie zresztą jak inne żywe istoty, już od najdawniejszych czasów posługiwał się odpowiednimi sygnałami. Wykorzystując słuch i rozwijając system sygnałów dźwiękowych wytwarzanych w krtani i jamie ustnej - stworzył mowę. Ten ciągle doskonalony instrument wymiany informacji - porozumiewania się, miał zawsze jednak istotną wadę: bardzo ograniczony zasięg, wynikający zarówno z niewielkiej mocy źródła dźwięków mowy i niezbyt wysokiej czułości ucha jako ich odbiornika, jak i silnego tłumienia dźwięków w powietrzu. W najlepszych warunkach zasięg ten przekroczyć może niewiele ponad kilkadziesiąt metrów. Zastosowanie silniejszych źródeł dźwięku (np. bębnów tam-tam) i odpowiedniego kodu dźwiękowego umożliwiało bezpośredni zasięg przekazu informacji na kilka, a przy wielokrotnej „retransmisji” - nawet na setki kilometrów. Zastosowanie „transformatorów akustycznych” - telefon tubowy, telefon rurowy (odbijanie się fal głosowych w rurze, do dnia dzisiejszego wykorzystywane na okrętach i łodziach podwodnych) umożliwiło porozumiewanie się na odległości do 4 km balony, statki. Powstawały „galerie szeptów” zamki, kościoły dawały możliwość podsłuchiwania osób rozmyślnie ustawionych w konkretnych miejscach (odbijanie się fal głosowych na odpowiednio zakrzywionych ścianach - krzywizny eliptyczne lub paraboliczne). Zmysły dotyku, węchu i smaku tylko w niewielkim stopniu nadawały się do wykorzystania w porozumiewaniu się. I tak pozostało po dzień dzisiejszy. Pozostał jeszcze jeden zmysł: wzrok. Niemal doskonały ze względu na swą czułość i zdolność wprowadzania do mózgu w krótkim czasie ogromnych ilości informacji, zróżnicowanych barwą, jaskrawością, kontrastem, rozmiarami, odległością od przedmiotu i między przedmiotami obserwacji itd. Wzrok bezbłędnie identyfikuje ruch jako zmianę położenia. Nie jest zatem nic dziwnego w fakcie, że właśnie zmysł wzroku posłużył do stworzenia i udoskonalenia do dzisiejszej postaci systemu pisma. Aby jednak pismo niosące informację mogło spełnić swą rolę, należało je dostarczyć adresatowi. Od doraźnie wysyłanego gońca, poprzez regularne linie kurierskie, rozwinął się system przemieszczania listów i innych przesyłek - poczta. I przez wieki wystarczał list. Przekazywanie wiadomości tym sposobem zawsze miało jednak określone wady, bowiem przenoszenie lub przewożenie listu absorbuje tym więcej czasu, im większa odległość dzieli nadawcę i adresata oraz im wolniejszy jest środek lokomocji, jakim list