3784500079

NASZA POLITECHNIKA 5/2009

Informacje

Adam Bar

18 września 2009 r. zmarł dr inż. Adam Bar, adiunkt w Katedrze Dynamiki Układów Materialnych instytutu Mechaniki Stosowanej PK. Pożegnaliśmy Przyjaciela i Kolegę.

Adam Bar całe dorosłe życie związał z Wydziałem Mechanicznym Politechniki Krakowskiej. Na początku była to Katedra Mechaniki Technicznej, po przekształceniach w 1970 r. — Instytut Mechaniki i Podstaw Konstrukcji Maszyn, a w końcu — Instytut Mechaniki Stosowanej. Po rocznym stażu w 1969 r. został zatrudniony na stanowisku asystenta. W1977 r., po obronie pracy doktorskiej pt. „Drgania belki sprężystej w poprzecznym strumieniu gazu w ujęciu deterministycznym i probabilistycznym" (praca została wyróżniona nagrodą ministra) awansował na stanowisko adiunkta, na którym pracował do ostatnich chwil swojego życia.

Jego zainteresowania naukowe były bardzo rozległe — od mechaniki analitycznej, poprzez drgania układów dyskretnych, ciągłych i dyskretno-ciągłych, dynamiki maszyn, diagnostyki technicznej aż po wibroizolację. Cieszył się opinią uznanego znawcy tych zagadnień i fachowca nie tylko w środowisku krakowskim, ale także w kraju.

Publikacje ogłaszane w czasopismach krajowych i zagranicznych stanowiły pokłosie prowadzonych przez niego prac inżynierskich. Dotyczyły m.in. ustalenia kryterium zmęczeniowego przewodów linii elektroenergetycznych najwyższych napięć, a w konsekwencji — znacznego zwiększenia ich żywotności, badań dynamicznych dużych obiektów przemysłowych, takich jak mosty przeładunkowe i skipowe w Hucie im. T. Sendzimira w Krakowie; zwiększenia efektywności pracy drogowych walców wibracyjnych oraz ochrony ich operatorów przed drganiami ogólnymi i lokalnymi; obniżenia wibracji narzędzi ręcznych (dr inż. Adam Bar kierował zespołem specjalistów zajmujących się obniżeniem wibracji łańcuchowych pilarek ręcznych); przyczyn powstawania w walcarkach typu „kwarto" drgań samowzbudno-para-metrycznych, powodujących falistość podłużną i poprzeczną wyrobów finalnych, jak walcowane na zimno blachy i taśmy.

Dzięki dużej wiedzy z dziedziny dynamiki dr inż. Adam Bar dążył do uproszczenia modeli fizycznych badanych układów, co pozwalało na lepszą interpretację fizyczną i wyciąganie prawdziwych wniosków ogólnych. Posiadał umiejętność współpracy z innymi ludźmi, a do zespołów badawczych wnosił zawsze wiele innowacyjnych pomysłów i optymizmu.

Był doskonałym dydaktykiem. Prowadził wykłady i ćwiczenia z mechaniki ogólnej, teorii drgań, dynamiki maszyn i dynamiki układów zautomatyzowanych. Podczas zajęć ze studentami umiejętnie wprowadzał nowe elementy ze swoich prac badawczych. Potrafił cierpliwie i w jasny sposób tłumaczyć trudne zagadnienia. Był powszechnie przez studentów łubiany. Pomimo że nie pracował w jednostce dyplomującej i jako wymagający nauczyciel nie wybierał łatwych tematów, był promotorem kilku prac dyplomowych i przejściowych. W czasie wakacji prowadził terenowe praktyki dla studentów.

Jego dorobek naukowy obejmuje kilkadziesiąt publikacji, w tym osiem z tzw. listy filadelfijskiej, a także raporty i prace dla przemysłu. Był współautorem dwóch

monografii; jedna z nich została nagrodzona w 2006 r. przez rektorów AGH i PK. Ukończył też swoją rozprawę habilitacyjną, która przed złożeniem do druku wymagała zaledwie drobnych poprawek. Niestety, w ciągu ostatnich miesięcy nie miał sił, by tego dokonać.

Za swoją pracę był wielokrotnie nagradzany przez rektora PK. Laureat nagród ministerialnych, uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi i Honorową Odznaką PK.

W naszej pamięci pozostanie jako prawy, skromny i życzliwy człowiek.

W imieniu kierownictwa Instytutu Mechaniki Stosowanej, przyjaciół, koleżanek i kolegów Józef Nizioł

Maria Łodzińska-Kopycińska

Wielu pracowników Politechniki Krakowskiej przyjęło z żalem wiadomość o śmierci Marii Kopycińskiej. Na PK pracowała ponad 20 lat, a jej więź z uczelnią nie ograniczyła się jedynie do kontaktów zawodowych. Przez prawie 30 lat znaliśmy ją również jako żonę prof. Bronisława Kopycińskiego, byłego rektora PK. Odeszła 16 września 2009 r.

Maria Łodzińska-Kopycińska urodziła się 21 marca 1924 r. w Bitkowie w ówczesnym województwie stanisławowskim na kresach II Rzeczypospolitej (dziś Ukraina). Była córką pracownika przemysłu naftowego. Edukację, przerwaną przez wybuch II wojny światowej, kontynuowała na Węgrzech, najpierw w szkole francuskiej w Budapeszcie, a następnie w polskiej szkole w Boglśrze. Po wojnie, po studiach romanistycznych I stopnia na UJ, pracowała w instytucjach związanych z przemysłem naftowym, początkowo w Krośnie, później w Krakowie. Przez kilka lat była zatrudniona przez Pracownię Sztuk Plastycznych.

W1958 r. podjęła pracę na Politechnice Krakowskiej, gdzie była zatrudniona na różnych stanowiskach administracyjnych,