3784501958

W rozporządzeniu MEN z 28 sierpnia 2009 r. w sprawie sposobu realizacji edukacji dla bezpieczeństwa, które weszło w życie od 1 września 2009 r. przewidziano możliwość prowadzenia zajęć „edukacja dla bezpieczeństwa", w tym również ćwiczeń, przy czym w przypadku oddziałów liczących więcej niż 30 uczniów obowiązuje podział na grupy. W przypadku szkoły specjalnej lub integracyjnej, grupa nie powinna liczyć mniej niż 5 uczniów. W tym rozporządzeniu przewidziano możliwość organizowania specjalistycznych obozów szkoleniowo-wypoczynkowych.

Okresy przejściowe

Ponieważ w gimnazjach brakuje przeszkolonych nauczycieli oraz narzędzi dydaktycznych, np. fantomów, w roku szkolnym 2009/2010 zajęcia w I klasie gimnazjum z „edukacji dla bezpieczeństwa" będą traktowane ulgowo. Przykładowo, jak wynika z ankiet przeprowadzonych w śląskim Kuratorium Oświaty, na ponad 800 gimnazjów w tym województwie - zajęcia są prowadzone tylko w 23 placówkach, a w

dynie w 54 szkołach. Podobna sytuacja jest w pozostałych województwach. Decyzję o rozpoczęciu nauki tego przedmiotu dyrektorzy gimnazjum mogą podjąć po uzyskaniu akceptacji władz samorządowych, które są właścicielami większo-

gimnazjów mają już do wyboru 6 podręczników, w tym także do ćwiczeń z edukacji dla bezpieczeństwa.    R.Ch.

| Tytuł podręcznika	Autorzy	Wydawca [
Edukacja dla bezpieczeństwa. Podręcznik z ćwiczeniami dla klas 1-3 gimnazjum.	Jarosław Słoma, Grzegorz Zając.	Nowa Era, Spółka z QQ.
Edukacja dla bezpieczeństwa. Pierwsza pomoc. Podręcznik dla gimnazjum.	Mariusz Goniewicz, Anna W. Nowak- Kowal, Zbigniew Smutek.	Wydawnictwo Pedagogiczne OPERONSp.zo.o.
Edukacja dla bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo na codzień. Podręcznik dla gimnazjum. Część 2.	Mariusz Goniewicz, Zbigniew Smutek.	Wydawnictwo Pedagogiczne OPERONSpz
Edukacja dla bezpieczeństwa. Podręcznik dla gimnazjum.	Henryk Śnieżek.	Wydawnictwo Edukacyjne „Zak"
Edukacja dla bezpieczeństwa. Podręcznik dla gimnazjum.	Mieczysław Borowiecki, Zbigniew Pytasz, Edward Rygala.	Wydawnictwo Szkolne PWN
Edukacja dla bezpieczeństwa.	Bogusława Breitkopf, Dariusz Czyżów.	Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne

Lekcja w Czadzie

do starszych. Tak wygląda szkolna codzienność. W szkole w miejscowości Bagour-fu dzieci zamiast podręczników przywożą

lein.i Organizacje humanitarne wspierają uchodźcówz pobliskiego

Sudanu. Organizują dostawy i podział żywności. Dostarczają wodę do kilkunastu obozów uchodźców. Patrząc na to z boku wydaje się, że wszyscy zapomnieli o Czadzie. Nikt nie zadaje sobie pytania, jak wesprzeć społeczność lokalną. Czy są w stanie sami poradzić sobie ze wszystkimi problemami? Czy mają na to środki finansowe?

Problemy natomiast występują na każdym kroku. Począwszy od wody, której brak

my, a na braku podręczników do wiejskich szkół kończąc.

Wielkie pole do działania

Pomoc mieszkańcom rejonu Wadi Fira to ogromne wyzwanie dla żołnierzy z kieleckiej grupy CIMIC. Aby oszacować wielkość potrzeb kpt. Artur Chruściel i kpt. Ernest Szumelda wraz z lokalnym inspektorem edukacji zapoznają się z potrzebami pobliskich szkól. W trakcie dwudniowego objaz-wek oświatowych.

- W naszym regionie mamy szkoły podstawowe i ponadpodstawowe. To prawda, ale brak w nich wszystkiego - mówi Modan-go Nassingar inspektor prefektura Iny edukacji narodowej Kobe. - N/e mamy podręczników, zeszytów i długopisów. Sale lekcyjne nie mają ławek i tablic. Dzieci w trakcie zajęć siedzą na ziemi

Z informacji uzyskanych w trakcie inspekcji wynika, że państwo nie jest w stanie zapewnić placówkom nawet podstawowego wyposażenia. Niejednokrotnie zdarza się. że na remont szkoły oraz jej wyposażenie muszą składać się rodzice. Dostawy pomocy edukacyjnych do szkól nie zabezpieczają nawet w połowie ich potrzeb. Brak jest praktycznie wszystkiego.

W rejonie stacjonowania Polskiego Kontyngentu Wojskowego było kilkadziesiąt szkól podstawowych średnich. Najbliższa i jedyna w rejonie uczelnia wyższa mieści się w oddalonym o około 250 kilometrów Abeche.

Wspólnie można więcej

Po dokonaniu analizy potrzebgrupy współpracy cywilno-wojskowej przy wsparciu żołnierzy z drużyny inżynieryjnej przystąpiła do działania. Mimo, że nie posiadają sprzętem wesprzeć lokalną społeczność.

- Nie możemy zrobić wszystkiego, ale przy pomocy rodziców jesteSmy w stanie odnowić przynajmniej 2-3 szkoły - mówi kapitan Chruściel.- Przede wszystkim chcemy zmobilizować lokalną społeczność, aby razem z nami podjęła się np. naprawy ławek i tablic. Chcemy, aby to była nasza wspólna praca.

Prawda o szkole

System edukacyjny w Czadzie jest bardzo zbliżony do systemu francuskiego. Zresztą język francuski obok arabskiego, jest w większości szkół językiem wykładowym. Państwo odpowiada za budowę, wyposażenie i bieżące finansowanie szkół, jednak rzeczywistość jest trochę inna. Faktem jest, że placówki powstają za państwowe pieniądze Jednak bieżąca działalność to temat rzeka. W praktyce finansowanie odbywa się zupełnie inaczej. To na rodzicach w większości przypadków spoczywa obowiązek wyposażenia dzieci w środki edukacyjne i opłacania nauczycieli. Z ich skromnych składek finansowany jest zakup podręczników i innych przedmiotów. Ławki i tablice do klas nie są priorytetem. Przykład: w żaby otrzymał 40 tablic na przeszło 100 szkół. Jak to podzielić?

Lekcje prowadzone są w klasach liczących 80-120 uczniów. Uczestniczą w nich jednocześnie dzieci z kilku roczników np, 2, ze sobą na osiołkach wodę, która trafia do wspólnego zbiornika na dziedzińcu szkolnym. W trakcie przerw mogą sobie umyć ręce lub po prostu ugasić pragnienie.

obowiązku szkolnego. Do szkoły uczęszcza tylko nieliczna część dzieci. Reszta to po prostu analfabeci wypasający bydło lub wykonujący różne, często bardzo ciężkie i odpowiedzialne prace domowe.

Tekst i foto: mjr Sławomir Ratyński

PS. PKW w Czadzie zakończył misję w grudniu 2009 r.