Podwyższanie niezawodności i trwałości węzłów ślizgowych poprzez modyfikację tworzyw sztucznych jest mniej kosztowne i mniej czasochłonne niż opracowywanie nowych tworzyw. Proces modyfikacji może być prowadzony w różnych fazach przetwórstwa tzn. podczas produkcji tworzywa bazowego, na etapie półfabrykatu lub po wykonaniu gotowego wyrobu.
Niektóre modyfikacja, np. warstwy wierzchniej mogą zachodzić samoistnie poprzez docieranie w materiałach ślizgowych - w tym wypadku tworzy się warstwa o polepszonych właściwościach tribologicznych. Do najczęściej stosowanych sposobów modyfikacji należą:
• modyfikacja chemiczna,
• obróbka cieplna,
• modyfikacja warstwy wierzchniej elementu tworzywa za pomocą implementacji jonowej, napromieniowaniem, wykorzystując środki chemiczne lub też poprzez odkształcenia mechaniczne.
• modyfikacja poprzez napełnienie polimeru bazowego napełniaczami, [3]
Bardzo popularna i szybko rozpowszechniana jest ostatnia metoda - poprzez stosowanie napełniaczy. Tworzy się w ten sposób kompozyty polimerowe. Stosowane napełniacze mają za zadanie zmniejszać wartość współczynnika tarcia i przede wszystkim zmniejszać intensywność zużycia w warunkach tarcia suchego i mieszanego z przeciwelementem. Dodatkowym ważnym parametrem jest praca skojarzenia ślizgowego, która musi być stabilna w całym zakresie zmienności warunków zewnętrznych podczas procesu tarcia.
Do modyfikacji polimerów stosowane są napełniacze różnego typu. Można je sklasyfikować na podstawie kilku kryteriów, jednymi z nich mogą być:
• podział ze względu na rodzaj materiału,
• ze względu na kształt cząstek napełniacza,
Podział ze względu na rodzaj materiału rozgranicza nam pole wyboru do napełniaczy metalicznych oraz niemetalicznych. Najczęściej stosowanymi napełniaczami metalicznymi (w postaci proszkowej) są: cyna, miedź, ołów, stopy
Strona | 17