znajdują się na powierzchni ulegają deformacji w wyniku których tworzą się „mostki zwarcia”, czyli miejsca silnej adhezji, natomiast siłą tarcia potrzebna jest do zerwania tych kontaktów adhezyjnych.
Stworzona przez Tomlinsona (1929) oraz Deriagina (1933, 1952). Teoria ta przedstawia tarcie, jako siłę międzycząsteczkową - w przypadku kontaktu powierzchni gładkich. Wnioskiem płynącym z tej teorii jest to, że siły przylegania lub przyciągania międzycząsteczkowego powinny być uwzględniane w teoriach tarcia.
Mechaniczna teoria tarcia, stworzona przez Kragielskiego (1949, 1957, 1965). Teoria stara się uwzględnić zjawiska mechaniczne trących ciał oraz oddziaływanie przyciągania molekularnego zawartego w teorii Tomlinsona i Deriagina. Uwzględnia ona zarówno zaczepianie nierówności powierzchni trących jak również siły adhezyjne.
Zdefiniowana przez Kuzniecova (1927) oraz Kosteckiego (1970). Teoria ta wyznacza nowy horyzont w procesie myślenia na temat zjawisk zachodzących podczas tarcia. Wnioskuje ona o istnieniu bilansu energetycznego procesów tarcia zewnętrznego. Zjawiska zachodzące podczas kontaktu materiałów (cieplne, akustyczne, elektryczne a także procesy zużycia) powodują straty energetyczne, pracę sił tarcia można opisać, jako sumę składowych energetycznych.
I. Niska wartość współczynnika tarcia. Współczynnik ten jest głównym czynnikiem decydującym o celowości szerokiego wprowadzenia tworzyw sztucznych.
II. Stosunkowo duża odporność na zużycie. Właściwość tą wykazują zwłaszcza poliamidy, fenoplasty i poliacetale. Dodatkowo, aby zwiększyć odporność na zużycie oraz obniżyć współczynnik tarcia - buduje się z nich materiały kompozytowe.
III. Wysoka odporność na działanie olejów, ługów, wodnych roztworów soli. Niekorzystne działanie mają na nie jedynie silne kwasy mineralne i silne zasady.
Strona | 9