4461062001

Po raz pierwszy od wielu lat następuje też obecnie naturalna zmiana pokoleniowa wśród nauczycieli i badaczy pracujących w naszym Instytucie. Na zasłużonej emeryturze, po ponad pięćdziesięciu latach pracy jest profesor Ewa Siatkowska, już jako emeryt wspiera nas profesor Janusz Siatkowski. Karierę zawodową kończy też niedługo profesor Krzysztof Wrocławski, który przez ostatnie lata pewną ręką prowadził Instytut i tak wiele mu poświęcił. Z drugiej strony, pierwszy chyba raz w historii naszej slawistyki w perspektywie jednego tylko roku oczekujemy obron aż trzech rozpraw habilitacyjnych i czterech doktoratów. Świadomość taka krzepi szczególnie, zwłaszcza gdy cofniemy się myślą do tragicznych lat dziewięćdziesiątych, kiedy to przychodziło nam zbyt często żegnać na zawsze ludzi, którzy slawistykę naszą w jej nowoczesnym kształcie tworzyli - Cezara Piernikarskiego, Józefa Magnuszewskiego, Jana Wierzbickiego, Teresę Dąbek-Wirgową, Joannę Rapacką, Kazimierza Feleszkę.

W tym roku obchodzimy też mały jubileusz pięciolecia powrotu na Krakowskie Przedmieście - po ponad dwudziestu latach oderwania od humanistycznego centrum Uniwersytetu w czasie pobytu na Służewcu. Od chwili powrotu poczuliśmy się ponownie pełnoprawnymi członkami Wydziału Polonistyki i całej Uczelni. Jako cząstka tych wspólnot także odczuwamy rok 2005 w sposób szczególny. Po raz pierwszy w historii Uniwersytetu rektorem została kobieta - profesor Katarzyna Chałasiń-ska-Macukow. W chwili gdy piszę te słowa, oczekują nas wybory władz Wydziału Polonistyki. Możemy sobie tylko życzyć, by nasza współpraca z nowym dziekanem układała się równie pomyślnie jak z jego poprzednikami, spośród których nie można tutaj nie wymienić Jadwigi Puzy-niny, Jerzego Axera, Zbigniewa Sudolskiego, Andrzeja Guzka, Stanisława Dubisza, Aliny Nowickiej-Jeżowej. W naszej małej skali pamiętamy też o bliskich wyborach nowego dyrektora Instytutu. Mamy nadzieję, że książka ta będzie pomocna osobie, której nazwisko pojawi się w szeregu naszych szefów po Stanisławie Słońskim, Zdzisławie Stieberze, Józefie Magnuszewskim, Cezarze Piernikarskim, Kazimierzu Feleszce, Joannie Rapackiej, Januszu Siatkowskim i Krzysztofie Wrocławskim.

Jak więc widać, powodów do historycznej zadumy w roku 2005 nie brakuje. Skłania do niej też fakt, że dziewięćdziesiąt lat temu, w roku 1915, na odrodzonym Uniwersytecie powstało Seminarium Slawistyczne, stanowiące zalążek dzisiejszego Instytutu Slawistyki Zachodniej i Południowej. Przygotowując tę publikację, chcieliśmy się także w ten sposób przyczynić do upamiętnienia tej daty. Naszym celem nie było opracowanie syntetycznej historii slawistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Re-