Biblia (Ks.Hioba 14:1-22)(1) Cz³owiek zrodzony z niewiasty ma krótkie i bolesne ¿ycie, (2) wyrasta i wiêdnie jak kwiat, przemija jak cieñ chwilowy; (3) a z gniewem na niego spogl±dasz i stawiasz przed swoim s±dem. (4) Któ¿ czystym uczyni skalane? Nikt zgo³a. (5) Cz³owieka dni ilo¶æ zliczona, i liczba miesiêcy u Ciebie, kres wyznaczy³e¶ im nieprzekraczalny. (6) Zaniechaj go, wzrok Twój oderwij, niech cieszy siê dniem najemnika! (7) Drzewo ma jeszcze nadziejê, bo ¶ciête, na nowo wyrasta, ¶wie¿y pêd nie obumrze. (8) Choæ bowiem korzeñ zestarzeje siê w ziemi, a pieñ jego w piasku zbutwieje, (9) gdy wodê poczuje, odrasta, rozwija siê jak m³oda ro¶lina. (10) A mocarz umar³y przepada. Gdzie¿ bêdzie cz³owiek, gdy zginie? (11) Wody z morza znikn± i rzeki wprzód wyschn± doszczêtnie - (12) a cz³owiek umar³y nie wstanie, zbudzi siê, gdy nieba nie stanie, nie zdo³a siê ze snu ocuciæ. (13) O gdyby¶ w Szeolu mnie schowa³, ukry³, a¿ gniew Twój przeminie, czas mi postawi³, kiedy mnie wspomnisz... (14) Ale czy zmar³y o¿yje? Czeka³bym przez wszystkie dni mojej walki, a¿ taka chwila nadejdzie. (15) Ty mówi³by¶, ja bym odpowiada³, têskni³by¶ do dzie³a r±k swoich. (16) Obliczy³by¶ wtedy moje kroki, z³o by¶ mi pu¶ci³ w niepamiêæ, (17) pod pieczêci± trzyma³ przestêpstwa, wybieli³ wszystkie me grzechy. (18) Góra rozpadnie siê w gruzy i ska³a zmieni swe miejsce, (19) woda zniszczy kamienie, fala podmyje glebê; i Ty nadziejê niweczysz w cz³owieku. (20) Mia¿d¿ysz na zawsze i on odchodzi, pozbawiasz kszta³tu, odsy³asz. (21) Czy we czci jego synowie? - On nie wie. Czy te¿ wzgardzeni? Ju¿ o tym nie my¶li. (22) Zadrêcza go w³asne cia³o, odczuwa ból swojej duszy. (Ks.Hioba 14:1-22)