2.1. Zdjęcie pomiarowe
2.1.1. Zdjęcie pomiarowe jako odwzorowanie perspektywiczne.
Fotogrametryczne obserwacje nie są wykonywane bezpośrednio na mierzonym obiekcie, ale pośrednio - na odpowiednio wykonanych jego zdjęciach; nazywamy je zdjęciami pomiarowymi lub fotogramami. Podstawowym wymogiem stawianym zdjęciom pomiarowym jest ich wierność z rzutem środkowym (który wobec niedoskonałości technik uzyskiwania obrazów jest jedynie jego najbliższym modelem matematycznym).
Rzutem środkowym (rys. 2.1) punktu A jest punkt A ’ - ślad przebicia rzutni n przez prostą wyznaczoną przez punkty A i O; proste takie nazywamy promieniami rzucającymi. O - to środek rzutów, O ’ (rzut ortgonalny środka rzutów na rzutnię) - to punkt główny, odcinek 00 ’ -nazywamy odległością obrazową.
Rys.2.1. Rzut środkowy ostrosłupa ABCD - figura A B ’C ’D ’.
Podkreślmy pewne, oczywiste cechy rzutu środkowego, które następnie porównamy z cechami zdjęcia pomiarowego:
- wszystkie promienie rzucające są prostymi, przechodzącymi przez środek rzutów O,
- rzutnia ;rna której uzyskujemy obraz jest płaszczyzną.
Urządzeniem umożliwiającym uzyskanie rzutu środkowego jest kamera fotograficzna (analogowa lub cyfrowa); za jej pomocą otrzymujemy zdjęcie. Aby mogło ono być traktowane jako rzut środkowy, powinny być spełnione następujące warunki:
- obiektyw kamery wolny od dystorsji (ortoskopowy),
- powierzchnia (materiału fotograficznego lub matrycy CCD) na której tworzy się obraz powinna być płaska,
- obraz nie powinien ulegać deformacjom w trakcie obróbki, oraz podczas przechowywania. Jeżeli zniekształcenia wynikające z niespełnienia powyższych warunków mieszczą się w granicach dopuszczalnych, to zdjęcia możemy nazwać zdjęciami pomiarowymi.
2.1,2. Elementy orientacji wewnętrznej
Większość fotogrametrycznych rozwiązań pomiarowych może być traktowana]ak przestrzenne wcięcie w przód. Dwa promienie biegnące od wcinanego punktu, które utworzyły obrazy tego punktu na zdjęciach wykonanych z dwu stanowisk, sąrekonstruowane w trakcie