9990199493

a)    b)    c)

Rysunek 2.7. Typowe struktury gruntów: 1 - pęcherzyki powietrza, 2 - woda wolna, 3 - cząstki stałe, c) woda błonkowata (WHun, 1987)

Cechą charakterystyczną gruntu jest porowatość, która zależy od warunków, w jakich grunt ulegał odłożeniu. Grunty odłożone przez wolno płynącą wodę lub wiatr mają stosunkowo dużą porowatość, natomiast osadzone w szybko płynącej wodzie są bardziej zagęszczone.

Struktura ziarnista jest charakterystyczna dla piasków i żwirów o ziarnach wykazujących znikome wzajemne przyciąganie; cechuje ją porowatość gruntów w granicach 20 + 50 %.

Struktura komórkowa jest charakterystyczna dla gruntów ilastych, odłożonych w wodzie bez uprzedniego skoagulowania się opadających cząstek. Opadające pojedyncze cząstki pyłowe i iłowe przy zetknięciu się z innymi, wcześniej osadzonymi, są przyciągane przez nie i to z siłą często większą od ciężaru opadających cząstek. Łączące się w ten sposób cząstki tworzą szkielet o strukturze komórkowej. Grunty takie wykazują dużą porowatość, znacznie większą niż 50%.

Struktura kłaczkowa powstaje z cząstek prawie wyłącznie iłowych, opadających w wodzie z rozpuszczonymi solami. Roztwory te powodują zmniejszenie potencjału elektrokinetycznego cząstek (różnica potencjałów w warstwie dyfuzyjnej nazywa się potencjałem elektrokinetycznym £), które łączą się już podczas opadania między sobą w kłaczki i po opadnięciu tworzą strukturę kłaczkową. Struktura kłaczkowa odznacza się bardzo dużą porowatością.

20