6827069005

1. ZNACZENIE POGLĄDÓW F.K. V SAVIGNY DLA NAUKI I NAUCZANIA HISTORII PRAW

Friedrich Carl von Savigny (ur. 21 lutego 1779 we Frankfurcie nad Menem, zm. 25 października 1861 w Berlinie) - jeden z najbardziej szanowanych i wpływowych XIX-wiecznych prawników. W latach 1819-1842 sędzia pruskiego Najwyższego Trybunału dla krajów francuskiego i powszechnego prawa, był także ministrem ds. kodyfikacji, tworzył niemieckie prawo czekowe i wekslowe, czołowy przedstawiciel historycznej szkoły prawa, autor O powołaniu naszych czasów do ustawodawstwa i nauki prawa (1814).

W literaturze eksponuje się jego romantyzm, przywiązanie do tradycji jak również irracjonalistyczny historyzm. Znakomicie posługiwał się metodą formalno-dogmatyczną. Nurt formalno-dogmatyczny wyraża przekonanie o nieograniczonych możliwościach prawotwórczych państwa jako legislatora, zwłaszcza prawną swobodę wprowadzania reform społecznych i politycznych

W 1814 wydana została jego najbardziej znana praca: O powołaniu naszych czasów do ustawodawstwa i nauki prawa (Vom Beruf unserer Zeit Jur Gesetzgebung und Rechtswissenschaft). Wyrażała ona protest przeciwko żądaniom kodyfikacji prawa, i miała być odpowiedzią na broszurę Thibauta, zachęcającą do stworzenia jednolitego kodeksu prawnego dla Niemiec, który byłby niezależny od źródeł zagranicznych systemów prawnych. W swojej publikacji Savigny nie sprzeciwiał się wprowadzaniu nowych praw, ani nawet nowego systemu praw, a jedynie protestował przeciwko kodyfikacji, uzasadniając to na dwa sposoby:

1.    że szkody wyrządzone przez zaniedbania poprzednich pokoleń prawników nie są możliwe do szybkiej naprawy - do ustanowienia porządku potrzebny jest czas.

2.    Istnieje wielkie ryzyko w związku z tzw. "prawem natury" w związku z jego "nieskończoną arogancją i płytką filozofią".

Jednym z wniosków z tej broszury było, że studiowanie prawa pozytywnego w kontekście historycznym jest warunkiem koniecznym poprawnego rozumienia nauki prawa.

Według jego poglądów, najpierw należało przestudiować historię prawa, a odpowiedni kodeks może być stworzony tylko przez wybitną jednostkę w czasie, gdy nauka prawa ( świadomość prawna) osiągnie odpowiedni poziom w rozwoju. Był przeciwnikiem zespołowego tworzenia kodeksu. Źródłem tworzenia prawa powinno być przede wszystkim prawo rzymskiego, później zaś prawo germańskie oraz współczesne modyfikacje prawa.

Savigny krytykował idee zdrowego rozsądku i utylitaryzmu wówczas panującego w większości nurtów filozofii prawa, odrzucał irracjonalne idee oświecenia, zwłaszcza oświeceniowy indywidualizm.

Założenia:

1. zasada ciągłości dziejów