1003268156

INŻYNIERIA ŚRODOWISKA - MŁODYM OKIEM TOM 7. 2014

chemicznych. Młode rośliny przerabiane są na pasze. Kłącza wykorzystywane są w lecznictwie. Do 10,8 % masy trzciny stanowią składniki mineralne głównie krzemionka. Zawiera również cukry, wosk i saponiny. Ma bardzo wysoką odporność na ogień, mróz, wysokie pH i zasolenie. Te wszystkie cechy spowodowały, że już od dawnych czasów stosowana jest w budownictwie w postaci płyt izolacyjnych, mat trzcinowych pod tynk, do krycia dachów, podejmowane są próby zastosowania trzcinobetonowych elementów w konstrukcji budynków [1,2],

W badaniach laboratoryjnych jako wypełniacz zastosowano trzcinę rzeczną oraz odpady drzew iglastych w postaci trocin. Trzcina oraz trociny stanowiące podstawowe składniki kompozytów cementowych zawierają szereg związków organicznych, takich jak: poliozy drzewne, krochmal, związki politynowe, celulozę, hemicelulozę, pentozany, pektyny, które w środowisku zasadowym lub kwaśnym mogą rozpadać się i przechodzić w cukry proste: sacharozę (C12H12O11), glukozę (CćHuOó) i ksylozę (C5H10O5). Cukry te, jako związki łatwo rozpuszczalne w wodzie, powodują wytwarzanie hydrofilowych warstw adsorpcyjnych wokół ziaren cementu. Warstwy te hamują proces hydratacji i hydrolizy cząstek cementu, szczególnie w początkowym stadium, z powodu powstawania znacznych oporów dyfuzyjnych. Innym szkodliwym procesem działania powstałych warstw adsorpcyjnych jest utrata zdolności łączenia się produktów hydratacji cementu pod wpływem sił molekularnych i koagulacji [3]. W związku z powyższym wypełniacz organiczny należy odpowiednio zabezpieczać poprzez mineralizację zastosowanego kruszywa roślinnego.

1.1. Mineralizacja wypełniacza organicznego

Mineralizacją trzciny zajmowano się w Polsce już w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Wypływało to z praktycznych potrzeb budownictwa. Wielorakie zastosowanie trzciny wymagało zmiany pewnych jej właściwości technicznych. Zagadnienie to stało się specjalnie ważne, kiedy zaczęto stosować trzcinę do wyrobu betonów lekkich, ponieważ całkowicie pomyślne jego rozwiązanie nie mogło być spełnione wobec stosunkowo szybkiego niszczenia samej trzciny wewnątrz betonu. W związku z tym sprawą kluczową stało się w tym przypadku znalezienie możliwości przedłużenia trwałości wypełniacza organicznego, przy użyciu jak najprostszych i jak najtańszych środków. Uważano, że można określić odpowiednie preparaty i technologie mineralizacji trzciny, które mogą zwiększyć jej wytrzymałość, obniżyć higroskopijność i wpłynąć korzystnie na stałość objętości w betonie [3,4].