2033345786

Przed Tobą trudności związane z zawarciem tych wszystkich myśli na objętości nie przekraczającej na ogół trzech stron (idzie o zachowanie proporcji objętości poszczególnych części opracowania).

Poszczególne rozdziały piszemy w dowolnej kolejności. Często „miejsca zarezerwowane w szkielecie” za tytułem rozdziału (podrozdziału) wypełniamy stosownymi fragmentami treści merytorycznych w miarę pozyskiwania (redagowania). Po części może to wyglądać niejako jak pisanie równoległe. Jednak w ostatecznej formie należy przestrzegać następujących zasad:

-    w kolejności rozdziałów musi funkcjonować i być zauważalna zasada wynikania (rozdział poprzedni powinien naprowadzać na rozdział następny). W toku pisania pracy dyplomowej można, w razie potrzeby, zmienić założoną na początku kolejność rozdziałów,

żaden, nawet najważniejszy z rozdziałów merytorycznych nie może mieć tytułu identycznego z tytułem całej pracy,

celowe jest, aby kolejne rozdziały rozpoczynały się nawiązaniem do rozdziałów poprzedzających i ukierunkowaniem czytelnika na treść zasadniczą, a kończyły się podsumowaniem (nie koniecznie w postaci wyliczonych wniosków) i przesłaniem toku rozumowania do rozdziału następnego, (patrz „zasada wynikania”), najważniejszy z rozdziałów merytorycznych powinien być zauważalnie najobszerniejszy. W nim powinno znaleźć się odniesienie do przyjętej hipotezy,

-    wywody powinny być prowadzone z „wysoką dyscypliną” trzymania się potrzeb wynikających z tematyki (studenci często poruszają problemy oboczne - zbędne w opracowaniu, nie związane z potrzebami tematu pracy. W żargonie studentów jest to zasada „pisze co wie ” a powinna być „wie co pisze”,

przypisy są bezwarunkowo konieczne. Są one pomocne w przyswajaniu treści przez czytającego oraz pozwalają stwierdzić oceniającemu jak została spożytkowana literatura źródłowa. Różne ośrodki akademickie mają swoiste dla siebie ustalenia w stosowaniu przypisów (czasem zwanych odsyłaczami). W tej różnorodności daje się wyodrębnić następujące rodzaje przypisów: źródłowy (zwykły i rozszerzony o cytat lub komentarz), polemiczny, dygresyjny, odsyłający (do poprzednich lub późniejszych fragmentów opracowania). Techniczną stronę pisania (i wstawiania) przypisów rozwiązuje prawie każdy stosowany edytor tekstów. W przypadkach, kiedy autor zamierza wskazać czytelnikowi jakąś pozycję literatury bez bliższego ukierunkowania go, podaje tylko numer pod jakim ta pozycja występuje w spisie literatury zamieszczonym na końcu tekstu, np.: „Pod względem lesistości Polska jest na (...) miejscu w Europie, a na (...) w świecie [4]”. Liczba 4 w prostokątnym nawiasie oznacza, że o tej problematyce szerzej traktuje opracowanie zamieszczone w spisie literatury pod poz. 4,

Zakończenie (czasem zamieszczane jako uwagi końcowe, podsumowanie, wnioski) powinno zawierać odniesienie do osiągnięcia celu badań (opracowania). Można to zrobić na bazie kilku zasadniczych wniosków. Dobrze jest wskazać na zagadnienia zasługujące na zajęcie się nimi w przyszłości, a pominięte w opracowaniu jako wykraczające poza jego ramy, aczkolwiek pokrewne tematycznie.

Krok dziewiąty - rysunki i tabele