2100420038

8 Przeczytaj uważnie tekst i wykonaj ćwiczenia.

Mucha

Pewna mucha bardzo chciała wiedzieć, czy jest ładna.

Nie wierzyła zapewnieniom swoich rodziców, że tak, że jest bardzo ładna, bo wiadomo - rodzice to rodzice. A gdy czasami przyglądała się swemu odbiciu w kałuży lub w szybie, miotały nią sprzeczne uczucia

- raz uważała, że owszem: jest całkiem ładną muszką, kiedy indziej sama sobie wydawała się obrzydliwa.

Postanowiła więc zapytać o to innych.

- Ładna? - kot popatrzył na nią ponuro, przypominając sobie wszystkie słodkie drzemki przerwane przez jej bzyczenie. - Złośliwa to tak, ale ładna?...

- Ładna? - wzdrygnął się na jej widok człowiek. - Chciałaś chyba powiedzieć „ohydna”?

- Ładna? - zarżał szyderczo koń, któremu mucha zawsze wciskała się to do oczu, to do nosa. - Raczej wścibska...

- Ładna? - zdumiał się motyl. - Jak może być ładną istota tak nieciekawie ubarwiona?

- Ładna? - spojrzał na nią pająk. - Nie. Za to jesteś smaczna...

- Ładna?... Ładna?... Ładna?... - dziwiły się coraz to nowe zwierzęta i owady.

Zrozpaczona muszka przysiadła na gałęzi obok bardzo przystojnego muszego kawalera.

- Ładna? - popatrzył na nią Pan Mucha. - Ładna?... Ty jesteś... Ty jesteś... po prostu... zachwycająca! Cudowna! Piękna! Wspaniała! Cóż za nóżki, cóż za oczka, cóż za skrzydełka! Och, kocham, kocham panią do szaleństwa! Proszę, zostań moją żoną...

I długo Pan Mucha prawił Pannie Muszce komplementy.

Aż ta wreszcie uwierzyła, że jest piękna. Co więcej - zakochała się w nim i oddała mu swoją... hm... rękę. Potem zaś odbył się ślub, a po ślubie było huczne wesele, na którym niestety nie byłem, bo się w weselnej sali nie zmieściłem.

Grzegorz Kasdepke

źródło D. Palczewska, „Sztuka czytania ze zrozumieniem”, cz. 3