2349197263

Zasłużeni Gdynianie 243

w 1902 r. na podstawie egzaminu, który jako ekstern zdawał w Szkole Morskiej w Odessie. Jeszcze we flocie rosyjskiej awansował do stanowiska starszego mechanika. W r. 1916, pływając jako st. mechanik na ss „Suczan”, który został storpedowany przez niemiecką łódź podwodną, A. Jezierski dostał się do niewoli. W lataćh 1918—>1921 był zastępcą kierownika warsztatów okrętowych w Odessie.

W 1921 r. powrócił do kraju i pracował w Urzędzie Marynarki Handlowej na stanowisku kierownika taboru pływającego, pełniąc jednocześnie funkcję kierownika maszyn na pogłę-biarce „Nowa Draga”, utrzymującej tor wodny z morza do Pucka. W listopadzie 1926 r. wydelegowano go do Francji jako członka komisji odbiorczej pierwszych zakupionych dla Polski statków. Wrócił do kraju na ss „Toruń” jako st. mechanik. W latach 1927 —1928 był inspektorem technicznym P.P. „Żegluga Polska”. Nadzorował w Anglii budowę statków „Niemen”, „Wisła”, „Wanda” i „Jadwiga”. Następnie krótko pracował w przedsiębiorstwie „Polskarob”.

Od 1929—1939 r. był inspektorem technicznym przedsiębiorstw „Żegluga Polska” i „Polbryt”. 10-letni okres pracy na stanowisku inspektora technicznego w „Żegludze Polskiej” i „Pol-brycie” przyniósł A. Jezierskiemu największe osiągnięcia w pracy zawodowej. Jako zwierzchnik cieszył się ogromnym prestiżem, uzyskanym dzięki dobrej organizacji pracy na statkach, ustaleniu praw i obowiązków, sprecyzowaniu wymagań służbowych. W wyniku tych posunięć osiągnięto dobry poziom eksploatacji statków.

Okres II wojny światowej spędził Aleksander Jezierski w Pułtusku, pracując przygodnie jako robotnik rolny i uczył na tajnych kompletach. Po wyzwoleniu, już jako człowiek niemłody, rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej. Zaokrętowany 1 stycznia 1946 r. jako st. mechanik na ss „Tobruk”, pływał na tym statku do marca 1951 r., kiedy to w wieku 71 lat na zawsze już rozstał się ze służbą morską. W tym samym roku 4 października umarł w Gdańsku. Został pochowany w Gdyni.

* GUSTAW KAŃSKI (1882—1949)

Urodził się 19 lipca 1882 r. w Sz>-bennej koło Starokonstantynowa na Wołyniu. Ukończył Wydział Nawigacyjny Szkoły Żeglugi Handlowej w Odessie. Następnie pływając na statkach Floty Ochotniczej, uzyskał dyplom kapitana żeglugi wielkiej. W czasie I wojny światowej pływał jako kapitan na statku „Tambow”, na którym przemierzył w służbie wojennej cztery oceany. W 1918 r. zgłosił się do organizowanej we Francji armii polskiej. W 1919 r. powrócił do kraju jako komandor porucznik i powołany został do Departamentu dla Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych w charakterze referenta szkolnictwa Marynarki Handlowej. Opracował wspólnie z kontradmirałem K. Porębskim projekt pierwszej polskiej uczelni morskiej. Był w tym czasie inicjatorem zakupu statku szkolnego dla polskiej floty. W czerwcu 1920 r. został mianowany inspektorem Szkoły Morskiej w Tczewie i kierownikiem wydziału nawigacyjnego. Na tym stanowisku pozostał przez 12 lat. Opracował podręczniki: „Streszczony kurs praktyki morskiej”, „Opisowy kurs locji” i „Praktyka morska”. Od 1928 r. był delegatem Ministerstwa Przemysłu i Handlu do Izby Morskiej w Gdyni oraz członkiem Komisji Dyscyplinarnej przy tym ministerstwie.

W 1931 r. wszedł w skład Morskiej Komisji Terminologicznej Polskiej Akademii Umiejętności. Za opracowanie słownictwa morskiego i za podręczniki dla szkolnictwa morskiego nagrodzony został w 1937 r. Srebrnym Wawrzynem Akademickim Polskiej Akademii Literatury. Od października 1932 r. pracował w Urzędzie Morskim w Gdyni jako naczelnik Wydziału Żeglugowego, a w trzy miesiące później został mianowany kapitanem portu w Gdyni. Praca na tym stanowisku, które sprawował do wybuchu wojny, przyczyniła się do tego, że Gdynia zyskała opinię portu bezpiecznego, zarządzonego wzorowo, zaś jej kapitan uchodził za człowieka kompetentnego i autorytatywnego.

Gdy wybuchła wojna współdziałał w zatopieniu statków w celu zablokowania wejść do portu. W czasie okupacji mieszkał w Częstochowie (praco-