Linux NET-3-HOWTO, Linux w sieci : Informacje specyficzne technologii sieciowej
Następna strona
Poprzednia strona
Spis treści
6. Informacje specyficzne technologii sieciowej
Kolejne podrozdziały są specyficzne dla konkretnych technologi
sieciowych. Informacje tam zawarte nie muszą mieć zastosowania do
innego rodzaju technologii sieciowych.
6.1 ARCNet
Urządzenia ARCNET posiadają nazwy `arc0s', `arc1e',
`arc2e' itd. Pierwsza karta wykryta przez jądro otrzymuje nazwę
`eth0', a dalsze otrzymują nazwy z kolejnymi numerami. Litera na
końcu nazwy oznacza że wybrałeś 'ethernet encapsulation' lub standard
pakietu zgodny z RFC1051.
Opcje konfiguracji jądra:
Network device support --->
[*] Network device support
<*> ARCnet support
[ ] Enable arc0e (ARCnet "Ether-Encap" packet format)
[ ] Enable arc0s (ARCnet RFC1051 packet format)
Jeśli posiadasz już prawidłowo skompilowane jądro potrafiące
obsługiwać kartę, jej konfiguracja jest bardzo prosta.
Zwykle będziesz musiał wydać następujące polecenia:
# ifconfig arc0e 192.168.0.1 netmask 255.255.255.0 up
# route add 192.168.0.0 netmask 255.255.255.0 arc0e
Proszę zapoznaj się z zawartością pliku
/usr/src/linux/Documentation/networking/arcnet-hardware.txt.
Obsługa sieci ARCNet została wykonana przez Averyego Pennaruna, apenwarr@foxnet.net.
6.2 Appletalk (AF_APPLETALK)
Obsługa sieci Appletalk nie wprowadza żądnych dodatkowych nazw urządzeń
sieciowych.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
<*> Appletalk DDP
Obsługa Appletalk pozwala twojemu Linuksowi komunikować się z sieciami
Apple. Bardzo ważnym wykorzystywaniem tej możliwości jest
współdzielenie między twoim Linuksem i komputerami Apple zasobów takich
jak drukarki, czy dyski. Wymagane jest do tego dodatkowe
oprogramowanie o nazwie netatalk. Pakiet netatalk
udostępniający oprogramowanie implementujące protokół Appletalk oraz
kilka pożytecznych programów narzędziowych stworzył wraz z
grupą `Research Systems UnixGroup' na uniwersytecie Michigan
reprezentujący ten zespół Wesley Craig netatalk@umich.edu .
Pakiet netatalk powinieneś otrzymać w swojej dystrybucji Linuksa,
lub możesz go pobrać przez ftp ze źródła :
University of Michigan
Aby zbudować i zainstalować pakiet, musisz wydać następujące polecenia:
# cd /usr/src
# tar xvfz .../netatalk-1.4b2.tar.Z
- W tym momencie możesz zmienić plik `Makefile', np. w celu zmiany
katalogu docelowego DESTDIR. Domyślnie zostanie zainstalowany w
/usr/local/atalk co jest dosyć bezpiecznym wyborem.
# make
- jako administrator:
# make install
Konfiguracja oprogramowania Appletalk.
Pierwszą rzeczą jaką musisz zrobić aby zaczęło działać to dodanie
nowych pozycji do pliku /etc/services. A mianowicie:
rtmp 1/ddp # Routing Table Maintenance Protocol
nbp 2/ddp # Name Binding Protocol
echo 4/ddp # AppleTalk Echo Protocol
zip 6/ddp # Zone Information Protocol
Kolejnym krokiem będzie utworzenie plików konfiguracyjnych pakietu w
katalogu usr/local/atalk/etc (lub tam gdzie go zainstalowałeś).
Pierwszym plikiem, który należy utworzyć jest
/usr/local/atalk/etc/atalkd.conf. Początkowo potrzebuje od
jedynie dodania wiersza określającego nazwę urządzenia sieciowego,
które obsługuje sieć, na której znajdują się komputery Apple.
eth0
Demon Appletalk po jego uruchomieniu dołoży kilka szczegółow.
Eksportowanie plików Linuksa przez Appletalk.
Możesz eksportować swoje pliki, tak aby inne komputery sieci Appletalk
miały do nich dostęp.
W tym celu należy odpowiednio zmienić plik konfiguracyjny
/usr/local/atalk/etc/AppleVolumes.system. Istnieje również
inny plik konfiguracyjny o nazwie
/usr/local/atalk/etc/AppleVolumes.default w takim samym
formacie opisujący który system plików zostanie udostępniony
podłączającym się do nas użytkownikom posiadającym przywileje gościa (guest).
Szczegółowe informacje na temat konfiguracji tych plików, oraz opis
znaczenia wszystkich opcji można znaleźć na stronie podręcznika
poświęconej
afpd (man afpd).
Krótki plik przykładowy, mógłby wyglądać następująco:
/tmp Scratch
/home/ftp/pub "Obszar ogólnie dostępny"
W tym przykładzie eksportujemy katalog /tmp jako system
plików AppleShare o nazwie `Scratch' oraz katalog anonimowego ftp
jako AppleShare Volume o nazwie "Obszar ogólnie dostępny".
Nazwy wolumenów nie są obowiązkowe, demon wybierzą jakąś za ciebie,
lecz przecież nic cię nie kosztuje podanie nazwy.
Udostępnianie twojej drukarki pod Linuksem w sieci Appletalk.
Współdzielenie drukarki Linuksa z innymi komputerami sieci Appletalk
jest całkiem proste. Musisz uruchomić program papd, Printer
Access Protocol Daemon. Po uruchomieniu będzie akceptował żądania
wydrukowania dokumentu, gromadził go a następnie drukował korzystajšc z
programów obsługi drukarki pod Linuksem.
Konfiguracja tego programu polega na edycji pliku
/usr/local/atalk/etc/papd.conf. Składnia jest taka sama, jak
pliku /etc/printcap. Nazwa jaką nadasz drukarce zostanie
zarejestrowana za pomocą NBP, protokołu nazw sieci Appletalk.
Prosta konfiguracja mogłaby wyglądać następująco:
TricWriter:\
:pr=lp:op=cg:
Utworzona została drukarka o nazwie `TricWriter' udostępniona sieci
Appletalk. Zadania wysłane na tę drukarkę, będą drukowane na drukarce
`lp' (zdefiniowanej w pliku /etc/printcap) przy pomocy
programu lpd. Pozycja `op=cg' mówi, że operatorem tej
drukarki jest użytkownik Linuksa o nazwie `cg'.
Uruchamianie oprogramowania Appletalk.
Ok, w tej chwili powinieneś być już gotowy do sprawdzenia podstawowej
konfiguracji. Pakiet netatalk dostarcza pliku rc.atalk,
który powinień nadawać się dla ciebie. Powinieneś jedynie go uruchomić:
# /usr/local/atalk/etc/rc.atalk
Wszystko powinno się uruchomić i działać poprawnie. Nie powinieneś
zobaczyć, żadnych komunikatów o błędach, lecz jedynie komunikaty
wysłane na konsole informujące o zakończeniu kolejnych etapów
uruchamiania oprogogramowania.
Test oprogramowania Appletalk.
Aby sprawdzić, czy oprogramowanie pracuje poprawnie, połącz sieć z
jednym z twoich komputerów Apple, rozwiń menu główne, wybierz Chooser,
kliknij na AppleShare i powinieneś zobaczyć tam swojego Linuksa.
Uwagi na temat korzystania z oprogramowania Appletalk.
Być może bedziesz musiał uruchamiać obsługę sieci Appletalk
przed skonfigurowaniem sieci IP. Jeśli napotkasz na kłopot
uruchamiając oprogramowania Appletalk, lub po jego uruchomieniu masz
kłopoty ze swoją siecią IP, wtedy spróbuj uruchomić oprogramowanie
Appletalk przed uruchomieniem skryptu rc.inet1.
afpd (Apple Filing Protocol Daemon) robi pożądny
bałagan na twardym dysku. Poniżej punktów montowań tworzy szereg
podkatalogów: .AppleDesktop i Network Trash
Folder. Następnie dla każdego katalogu, do którego sięgniesz
utworzy w nim .AppleDouble aby mieć gdzie przechowywać
'resource forks' itp. Dlatego pomyśl dwa razy, zanim wyeksportujesz
/, później spędzisz wiele miłych chwil sprzątając po nim.
program afpd oczekuje przesyłania z Maców haseł czystym
tekstem. To bardzo osłabia bezpieczeństwo twojego systemu. Musisz być
bardzo ostrożny uruchamiając ten program na komputerze podłączonym do
internetu. Jeśli ktoś zrobi coś złego będziesz winił samego siebie.
Istniejące oprogramowanie diagnostyczne np. netstat i
ifconfig nie obsługuje Appletalk. Surowa informacja na ten
temat *jeśli jej potrzebujesz) jest dostępna przez katalog
/proc/net.
Więcej informacji
Więcej szczegółowej informacji w jaki sposób skonfigurować Appletalk
dla Linuksa znajdziesz w Linux Netatak-HOWTO :
thehamptons.com.
6.3 ATM
Projekt obsługi Asynchronous Transfer Mode pod Linuksem jest prowadzony
przez Wernera Almesbergera
<werner.almesberger@lrc.di.epfl.ch>.
Aktualne informacje na ten temat można znaleźć tutaj:
lrcwww.epfl.ch.
6.4 AX25 (AF_AX25)
Urządzenia AX.25 w jądrze wersji 2.0.* to `sl0', `sl1',
itd. w 2.1.* są to `ax0', `ax1', itd.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
[*] Amateur Radio AX.25 Level 2
Protokoły AX25, Netrom i Rose są opisane w
AX25-HOWTO.
Stosowane są przez krótkofalowców w eksperymentach z przesyłaniem
pakietów drogą radiową.
Większość pracy związanej z udostępnieniem tej funkcji pod Linuksem
wykonał Jonathon Naylor, jsn@cs.not.ac.uk.
6.5 DECNet
W chwili obecnej prowadzone są prace nad obsługą sieci DECNet. Powinna
się pojawić w późnych wersjach jądra serii 2.1.x.
6.6 EQL - multiple line traffic equaliser
Urządzenie EQL nosi nazwę `eql'. W standtardowej wersji jądra
możesz mieć w komputerze tylko jedno urządzenie EQL. EQL umożliwia
wykorzystanie kilku połączeń point-to-point (np. PPP, SLIP, plip) jako
pojedynczego łącza logicznego przenoszącego ruch tcp/ip. Często taniej
jest skorzystać z kilku linii o niższej prędkości niż z jednej linii o
wysokiej prędkości.
Opcje konfiguracji jądra:
Network device support --->
[*] Network device support
<*> EQL (serial line load balancing) support
Obsługa tego mechanizmu wymaga, aby drugi koniec połączenia również
obsługiwał EQL. Linux, Livingstone Portmasters i nowsze serwery
dostępowe udostępniają tę usługę.
Aby skonfigurować EQL będziesz potrzebować odpowiednich narzędzi,
dostępnych z:
sunsite.unc.edu.
Sama konfiguracja jest całkiem prosta. Rozpoczyna się od
skonfigurowania interfejsu eql. Jest to taki samo urządzenie, jak
każde inne urządzenie sieciowe. Konfiguracja adresu IP i wielkości mtu
odbywa się tak samo za pomocą programu ifconfig:
ifconfig eql 192.168.10.1 mtu 1006
route add default eql
Następnie musisz ręcznie zainicjować każdą w linii, którą będziesz
używał. Sposób inicjacji połączenia będzie zależał od rodzaju tej
linii, więcej informacji na ten temat znajdziesz w odpowiednim podrozdziale.
Na koniec potrzebujesz skojarzyć połączenie przez port szeregowy z
urządzenie EQL, nazywa się to `enslaving' i dokonuje się za pomocą
polecenia eql_enslave:
eql_enslave eql sl0 28800
eql_enslave eql ppp0 14400
Parametr `szacowana prędkość' (estimated speed), który podajesz w
poleceniu eql_slave nie ma bezpośredniego wpływu na działanie
systemu. Jest wykorzystywany przez sterownik EQL do określenia stopnia
podziału datagramów które powinny być otrzymywane przez urządzenie,
możesz w ten sposób dokładnie dopasować równomierne obciążenie
wszystlich linii.
W celu odłączenia linii od urządzenia EQL stosuje się polecnie eql_amancipate:
eql_emancipate eql sl0
Budowa tablicy trasowania odbywa się w taki sam sposób, jak w
przypadku zwykłego połączenia point-to-point, za wyjątkiem tego, że
wszystkie trasy zamiast do urządzeń ppp*, sl* powinny się odnosić do
urządzenia eql. Zwykle polecenia wyglądają mniej więcej tak:
route add default eql0
Sterownik EQL został opracowany przez Simona Janesa, simon@ncm.com.
6.7 Ethernet
Urządzenia kart ethernetowych noszą nazwy `eth0', `eth1',
`eth2' itd. Pierwsza karta wykryta przez jądro otrzymuje nazwę
`eth0', a reszta kolejne nazwy w miarę rozpoznawania kart przez system.
Jeśli chcesz się nauczyć, jak pracują karty ethernetowe pod Linuksem,
przeczytaj
Ethernet-HOWTO.
Kiedy jądro poprawnie rozpoznaje posiadane przez ciebie karty
ethernetowe, ich dalsza konfiguracja jest prosta.
Zwykle wystarczą takie polecenia:
# ifconfig eth0 192.168.0.1 netmask 255.255.255.0 up
# route add 192.168.0.0 netmask 255.255.255.0 eth0
Większość sterowników kart ethernetowych została opracowana przez
Donalda Beckera becker@CESDIS.gsfc.nasa.gov.
6.8 FDDI
Urządzenia standardu FDDI noszą nazwy `fddi0', `fddi1',
`fddi2' itd. Pierwsze urządzenie rozpoznane przez jądro otrzymuje
nazwę `fddi0', a pozostałe kolejne nazwy w miarę ich
rozpoznawania przez system.
Sterownik kart Digital Equipment Corporation FDDI EISA o PCI został
opracowany przez
Lawrencea V. Stefaniego, stefani@lkg.dec.com.
Opcje konfiguracji jądra:
Network device support --->
[*] FDDI driver support
[*] Digital DEFEA and DEFPA adapter support
Kiedy jądro poprawnie rozpoznaje posiadane przez ciebie karty,
konfiguracja interfejsu FDDI jest niemal identyczna, jak inicjalizacja
kart ethernetowych. Po prostu jako argument programów ifconfig i
route podajesz jedynie nazwę odpowiedniego urządzenia FDDI.
6.9 Frame Relay
Istnieją dwa rodzaje urządzeń standardu Frame Relay w jądrze Linuksa,
DLCI o nazwach `dlci00', `dlci01' itd. oraz FRAD o nazwach
`sdla0', `sdla1' itd.
Frame Relay jest nową technologią sieciową, przeznaczoną przede
wszystkim dla ruchu ruchu o nieciągłej, przerywanej naturze. Do sieci
Frame Relay podłącza się za pomocą urządzenia Frame Relay Access
Device (FRAD). Frame Realy pod Linuksem obsługuje przesyłanie pakietów
IP zgodnie z opisem przedstawionym w RFC-1490.
Opcje konfiguracji jądra:
Network device support --->
<*> Frame relay DLCI support (EXPERIMENTAL)
(24) Max open DLCI
(8) Max DLCI per device
<*> SDLA (Sangoma S502/S508) support
Obsługa protokołu Frame Relay, oraz niezbędne do tego narzędzia
zostały napisane przez Mikea McLagana, mike.mclagan@linux.org.
W chwili obecnej, jedynym obsługiwanym urządzeniem FRAD jest
Sangoma Technologies
S502A, S502E and S508.
Po prawidłowym skompilowaniu jądra, do skonfigurowania urządzeń FRAD i
DLCI są niezbędne narzędzia konfiguracyjne:
ftp.invlogic.com.
Komplilacja i instalacja narzędzi jest prosta, niestety brak głównego
pliku Makefile, powoduje, że trzeba to zrobić ręcznie.
# cd /usr/src
# tar xvfz .../frad-0.15.tgz
# cd frad-0.15
# for i in common dlci frad; do cd $i; make clean; make; cd ..; done
# mkdir /etc/frad
# install -m 644 -o root -g root bin/*.sfm /etc/frad
# install -m 700 -o root -g root frad/fradcfg /sbin
# install -m 700 -o root -g root dlci/dlcicfg /sbin
Po zainstalowaniu narzędzi, trzeba utworzyć plik
/etc/frad/router.conf. Możesz skorzystać z poniższego wzoru,
który jest zmodyfikowanym plikiem przykładowym:
# /etc/frad/router.conf
# Jest to wzorzec pliku konfiguracyjnego urządzeń Frame Relay
# Zawiera wszystkie możliwe opcje. Wartości domyślne są ustawione
# na podstawie kodu sterowników karty Sangoma S502A dla MSDOSu.
#
# Znak '#' w dowolnym miejscu wiersza rozpoczyna komentarz
# Puste miejsca są ignorowane (możesz tabulatorem ładnie sformatować
# cały plik
# Nieznane pozycje [] i słowa kluczowe są ignorowane
#
[Devices]
Count=1 # Liczba urządzeń do skonfigurowania
Dev_1=sdla0 # nazwa urządzenia
#Dev_2=sdla1 # nazwa urządzenia
# Podane tutaj parametry mają zastosowanie do wszystkich urządzeń,
# lecz dla każdego urządzenia indywidualnie może być podana inna wartość
#
Access=CPE
Clock=Internal
KBaud=64
Flags=TX
#
# MTU=1500 # Maksymalna długość ramki IFrame, domyślnie 4096
# T391=10 # T391 value 5 - 30, domyślnie 10
# T392=15 # T392 value 5 - 30, domyślnie 15
# N391=6 # N391 value 1 - 255, domyślnie 6
# N392=3 # N392 value 1 - 10, domyślnie 3
# N393=4 # N393 value 1 - 10, domyślnie 4
# Podane tutaj parametry mają zastosowanie do wszystkich urządzeń
# CIRfwd=16 # CIR forward 1 - 64
# Bc_fwd=16 # Bc forward 1 - 512
# Be_fwd=0 # Be forward 0 - 511
# CIRbak=16 # CIR backward 1 - 64
# Bc_bak=16 # Bc backward 1 - 512
# Be_bak=0 # Be backward 0 - 511
#
#
# Konfiguracja poszczególnych urządzeń
#
#
#
# Pierwsze urządzenie - Sangoma S502E
#
[sdla0]
Type=Sangoma # Rodzaj urządzenia do skonfigurowania,
# rozpoznawana jest tylko SANGOMA
#
# Poniższe parametry są specyficzne dla typu Sangoma
#
# Rodzaj karty śangoma - S502A, S502E, S508
Board=S502E
#
# Nazwa firmowego oprogramowania testowego dla karty Sangoma
# Testware=/usr/src/frad-0.10/bin/sdla_tst.502
#
# Nazwa firmowego oprogramowania FR
# Firmware=/usr/src/frad-0.10/bin/frm_rel.502
#
Port=360 # Port uzywany przez tę kartę
Mem=C8 # Adres okna pamięci, A0-EE, zależny od karty
IRQ=5 # Numer przerwania IRQ , nie potrebny w przypadku S502A
DLCIs=1 # Liczba urządzeń DLCI przyłączonych do tego urządzenia
DLCI_1=16 # numer pierwszego urządzenia DLCI, 16 - 991
# DLCI_2=17
# DLCI_3=18
# DLCI_4=19
# DLCI_5=20
#
# Podane poniżej opcje mają zastosowanie tylko do tego urządzenia
# i zastępują wartościdomyślne podane wcześniej
#
# Access=CPE # CPE lub NODE, domyślnie CPE
# Flags=TXIgnore,RXIgnore,BufferFrames,DropAborted,Stats,MCI,AutoDLCI
# Clock=Internal # External lub Internal, domyślnie Internal
# Baud=128 # Określona prędkość (bodów) przyłączonych CSU/DSU
# MTU=2048 # Maksymalna długość ramki IFrame, domyślnie 4096
# T391=10 # T391 value 5 - 30, domyślnie 10
# T392=15 # T392 value 5 - 30, domyślnie 15
# N391=6 # N391 value 1 - 255, domyślnie 6
# N392=3 # N392 value 1 - 10, domyślnie 3
# N393=4 # N393 value 1 - 10, domyślnie 4
#
# Drugim urządzeniem jest zupełnie inna karta
#
# [sdla1]
# Type=ŚmiesznaKarta # Rodzaj konfigurowanego urządzenia
# Board= # Rodzaj karty Sangoma
# Key=Value # Parametry specyficzne dla tego urządzenia
#
# Domyślne parametry konfiguracyjne urządzeń DLCI
# Mogą zostać zastępione w konkretnych sekcjach konfiguracyjnych DCI
#
CIRfwd=64 # CIR forward 1 - 64
# Bc_fwd=16 # Bc forward 1 - 512
# Be_fwd=0 # Be forward 0 - 511
# CIRbak=16 # CIR backward 1 - 64
# Bc_bak=16 # Bc backward 1 - 512
# Be_bak=0 # Be backward 0 - 511
#
# Konfiguracja DLCI
# Wszystkie parametry są opcjonalne. Nazewnictwo:
# [DLCI_D<devicenum>_<DLCI_Num>]
#
[DLCI_D1_16]
# IP=
# Net=
# Mask=
# Flags defined by Sangoma: TXIgnore,RXIgnore,BufferFrames
# DLCIFlags=TXIgnore,RXIgnore,BufferFrames
# CIRfwd=64
# Bc_fwd=512
# Be_fwd=0
# CIRbak=64
# Bc_bak=512
# Be_bak=0
[DLCI_D2_16]
# IP=
# Net=
# Mask=
# Flags defined by Sangoma: TXIgnore,RXIgnore,BufferFrames
# DLCIFlags=TXIgnore,RXIgnore,BufferFrames
# CIRfwd=16
# Bc_fwd=16
# Be_fwd=0
# CIRbak=16
# Bc_bak=16
# Be_bak=0
Po stworzeniu pliku /etc/frad/router.conf pozostało jedynie
skonfigurować rzeczywiste urządzenia. Jest to tylko troszkę
sprytniejsze niż konfigurowanie zwykłych urządzeń sieciowych. Musisz
pamiętać aby przed uruchomieniem urządzeń DLCI uruchomić wpierw
urządzenie FRAD.
# Konfiguracja karty FRAD i parametrów DLCI
/sbin/fradcfg /etc/frad/router.conf || exit 1
/sbin/dlcicfg file /etc/frad/router.conf
#
# Podnoszenie urządzenia FRAD
ifconfig sdla0 up
#
# Konfiguracja interfejsów DLCI i trasowania
ifconfig dlci00 192.168.10.1 pointopoint 192.168.10.2 up
route add 192.168.10.0 netmask 255.255.255.0 dlci00
#
ifconfig dlci01 192.168.11.1 pointopoint 192.168.11.2 up
route add 192.168.11.0 netmask 255.255.255.0 dlci00
#
route add default dev dlci00
#
6.10 Zliczanie ruchu (IP Accounting)
Cechy jądra Linuksa dotyczące zliczania ruchu umożliwiają gromadzenie i
analizę informacji na temat wykorzystania sieci. Gromadzone dane
zawierają liczbę pakietów, liczbę odpowiadających im bajtów
przesłanych od ostatniego zerowania liczników. Możesz zliczać ruch na
wiele różnych sposobów, odpowiednio grupując ruch tak aby gromadzone
informacje zawierały odpowiednie, interesujące cię statystyki.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
[*] IP: accounting
Po skompilowaniu i zainstalowaniu nowego jądra, musisz skorzystać z
narzędzia o nazwie ipfwadm, służącego do wprowadzania i zmiany
reguł zliczania ruchu. Istnieje wiele reguł zliczania ruchu, które
mógłbyś zastosować. Wybrałem kilka prostych, które mogą być użyteczne,
zapoznaj się ze stroną podręcznika dotyczącą programu ipfwadm.
Scenariusz: Posiadasz sieć ethernetową przyłączoną do Internetu za
pomocą połączenia PPP. Na segmencie ethernetowym znajduje się komputer
oferujący szereg usług. Jesteś zainteresowany jaki ruch jest
generowany przez telnet, rlogin, ftp i www.
Możesz skorzystać z poniższego zestawu poleceń:
#
# Usuń istniejące reguły zliczania ruchu
ipfwadm -A -f
#
# dodaj reguły dotyczące lokalnego segmentu ethernetowego
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 44.136.8.96/29 20
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 44.136.8.96/29 20
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 44.136.8.96/29 23
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 44.136.8.96/29 23
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 44.136.8.96/29 80
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 44.136.8.96/29 80
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 44.136.8.96/29 513
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 44.136.8.96/29 513
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 44.136.8.96/29
ipfwadm -A out -a -P tcp -D 44.136.8.96/29
ipfwadm -A in -a -P udp -D 44.136.8.96/29
ipfwadm -A out -a -P udp -D 44.136.8.96/29
ipfwadm -A in -a -P icmp -D 44.136.8.96/29
ipfwadm -A out -a -P icmp -D 44.136.8.96/29
#
# Reguły domyślne
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 0/0 20
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 0/0 20
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 0/0 23
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 0/0 23
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 0/0 80
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 0/0 80
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 0/0 513
ipfwadm -A out -a -P tcp -S 0/0 513
ipfwadm -A in -a -P tcp -D 0/0
ipfwadm -A out -a -P tcp -D 0/0
ipfwadm -A in -a -P udp -D 0/0
ipfwadm -A out -a -P udp -D 0/0
ipfwadm -A in -a -P icmp -D 0/0
ipfwadm -A out -a -P icmp -D 0/0
#
# Wyświetl listę obowiązujących reguł
ipfwadm -A -l -n
#
Ostatnie polecenie wyświetla listę reguł zliczania ruchu wraz ze
zgromadzonymi informacjami.
Analizując wielkość ruchu IP należy pamiętać, że będzie zwiększany
licznik każdej reguły, która pasuje do analizowanego pakietu, aby
uzyskać wyniki różnicowe, trzeba wykonać proste działania
matematyczne. Gdybym chciał znać liczbę przesłanych bajtów poza
usługami telnet, rlogin, ftp i www musiałbym od wielkości ruchu dla
wszystkich portów odjąć zmierzone wielkości dla poszczególnych reguł.
# ipfwadm -A -l -n
IP accounting rules
pkts bytes dir prot source destination ports
0 0 in tcp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> 20
0 0 out tcp 44.136.8.96/29 0.0.0.0/0 20 -> *
0 0 in tcp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> 23
0 0 out tcp 44.136.8.96/29 0.0.0.0/0 23 -> *
10 1166 in tcp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> 80
10 572 out tcp 44.136.8.96/29 0.0.0.0/0 80 -> *
242 9777 in tcp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> 513
220 18198 out tcp 44.136.8.96/29 0.0.0.0/0 513 -> *
252 10943 in tcp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> *
231 18831 out tcp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> *
0 0 in udp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> *
0 0 out udp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 * -> *
0 0 in icmp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 *
0 0 out icmp 0.0.0.0/0 44.136.8.96/29 *
0 0 in tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> 20
0 0 out tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 20 -> *
0 0 in tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> 23
0 0 out tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 23 -> *
10 1166 in tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> 80
10 572 out tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 80 -> *
243 9817 in tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> 513
221 18259 out tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 513 -> *
253 10983 in tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> *
231 18831 out tcp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> *
0 0 in udp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> *
0 0 out udp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 * -> *
0 0 in icmp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 *
0 0 out icmp 0.0.0.0/0 0.0.0.0/0 *
#
6.11 IP Aliasing
Istnieją programy sieciowe, które wymagają aby jedno urządzenie
sieciowe posiadało wiele numerów IP. Dostawcy internetu często
korzystają z tej cechy do tworzenia wirtualnych serwerów WWW i ftp
oferując klientowi utworzenie serwera o innym adresie niż ich własny.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
....
[*] Network aliasing
....
<*> IP: aliasing support
Po skompilowaniu i zainstalowaniu jądra z obsługą IP_Alias,
konfiguracja jest bardzo prosta. Aliasy są dodawane do wirtualnych
urządzeń sieciowych stowarzyszonych z istniejącymu urządzeniami
sieciowymi. Stosuje się prostą konwencję nazywania tych urządzeń, a
mianowicie <devname>:<numer urządzenia wirtualnego>, np. eth0:0,
ppp0:10 etc.
Załóżmy, że posiadasz sieć ethernetową, która obsługuje jednocześnie
dwie różne podsieci IP. Chciałbyś aby twój komputer miał bezpośredni
dostęp do obu tych podsieci:
#
# ifconfig eth0:0 192.168.1.1 netmask 255.255.255.0 up
# route add -net 192.168.1.0 netmask 255.255.255.0 eth0:0
#
# ifconfig eth0:1 192.168.10.1 netmask 255.255.255.0 up
# route add -net 192.168.10.0 netmask 255.255.255.0 eth0:0
#
Aby usunąć alias należy do jego nazwy dołączyć znak `-' podczas
następnego odwołania się do niego, np. tak:
# ifconfig eth0:0- 0
Wraz z usunięciem tego aliasu z tabeli trasowań zostaną usunięte
wrzystkie trasy korzystające z tego aliasu.
6.12 Filtrownie pakietów (IP Firewalling)
Filtrowanie pakiet i zasady przy tym obowiązujące są dokładniej
omówione w
Firewall-HOWTO. IP
Firewalling pozwala na zabezpieczenia twojego komputera
przed nieuprawnionym dostępem przez sieć, wykorzystując w tym celu
filtrowanie pakietów. Istnieją trzy różne klasy reguł: filtrowanie
pakietów przychodzących, filtrowanie pakietów wychodzących i
filtrowanie pakietów przekazywanych dalej (forwarding). Reguły
filtrowania pakietów przychodzących dotyczą pakietów otrzymanych przez
urządzenie sieciowe. Reguły filtrowania pakietów wychodzących, dotyczą
pakietów tuż przed wysłaniem przez urządzenie sieciowe. Reguły
fitrowania pakietów przesyłanych dotyczą pakietów, które zostały przez
nasz komputer odebrane, lecz nie jest on ich ostatecznym adresatem,
tzn. pakiety, które będą poddane trasowaniu.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
[*] Network firewalls
....
[*] IP: forwarding/gatewaying
....
[*] IP: firewalling
[ ] IP: firewall packet logging
Wprowadzanie reguł filtrowania pakietów IP wykonuje się za pomocą
programu ipfwadm. Jak wspominałem wcześniej nie jestem ekspertem
od zabezpieczeń sieci komputerowych, więc choć prezentuję przykład, z
którego możesz skorzystać, powinieneś samodzielnie zapoznać się z tym
tematem i opracować własne reguły filtrowania pakietów, oczywiście
tylko wtedy, gdy jest dla ciebie ważne bezpieczeństwo twojego systemu.
Prawdopodobnie najczęstszym wykorzystaniem filtrowania pakietów jest
sytuacja, gdy twój Linux pracuje jako router i filtr pakietów
chroniący lokalną sieć przed nieuprawnionym dostępem z sieci zewnętrznej.
Przedstawiona poniżej konfiguracja jest oparta na sugestiach
przesłanych przez Arnta Gulbrandsena, <agulbra@troll.no>.
Przykład opisuje konfigurację reguł filtra pakietów praującego na
Linuksie, wykorzystywanym w sposób przedstawiony na poniższym schemacie:
- -
\ | 172.16.37.0
\ | /255.255.255.0
\ --------- |
| 172.16.174.30 | Linux | |
NET =================| f/w |------| ..37.19
| PPP | router| | --------
/ --------- |--| Mail |
/ | | /DNS |
/ | --------
- -
Poniższe polecenia zwykle są umieszczane w jednym z plików rc,
aby były automatycznie wykonywane przy każdym uruchomieniu
systemu. Aby maksymalnie zwiększyć bezpieczeństwo systemu, powinny być
wykonywane tuż po skonfigurowaniu urządzeń sieciowych, lecz tuż przed
ich włączeniem. W ten sposób niwelujemy chwilę słąbości związaną z
restartem komputera.
#!/bin/sh
# Oczyść tabelę reguł przesyłania pakietów (forwarding)
# Zmień domyślną polityką na 'accept' (akceptuj):
#
/sbin/ipfwadm -F -f
/sbin/ipfwadm -F -p accept
#
# .. i dla ruchu przychodzącego (Incoming)
#
/sbin/ipfwadm -I -f
/sbin/ipfwadm -I -p accept
# Po pierwsze zabezpiecz interfejs PPP
# Chętnie zamiast '-a deny' wstawiłbym '-a reject -y', lecz wtedy nie
# byłoby możliwe rozpoczynanie połączeń wychodzących przez ten
# interfejs. Parametr -o pozwala rejestrować odrzucane datagramy.
# Kosztem przestrzeni dyskowej zajętej przez informacje sysloga
# uzyskujemy informacje na temat niechcianego ruchu IP.
#
/sbin/ipfwadm -I -a reject -y -o -P tcp -S 0/0 -D 172.16.174.30
# Odrzuć pewnego rodzaju pakiety:
# Nic nie powinno przychodzić z adresów multicast/anycast/broadcast
#
/sbin/ipfwadm -F -a deny -o -S 224.0/3 -D 172.16.37.0/24
#
# nic nie powinno przychodzić z adresu pętli zwrotnej
#
/sbin/ipfwadm -F -a deny -o -S 127.0/8 -D 172.16.37.0/24
# Zezwól na połączenia SMTP i DNS, lecz jedynie do serwera Mail/DNS
#
/sbin/ipfwadm -F -a accept -P tcp -S 0/0 -D 172.16.37.19 25 53
#
# DNS korzysta z UDP i TCP, musisz pozwolić na oba rodzaje połączeń
#
/sbin/ipfwadm -F -a accept -P udp -S 0/0 -D 172.16.37.19 53
#
# Nie pozwalamy na "odpowiedzi" przychodzące do tak niebezpiecznych
# portów jak NFS czy rozszerzenie NFSu Larryego McVoya. Jeśli
# korzystasz ze squida dopisz tutaj jego port
#
/sbin/ipfwadm -F -a deny -o -P udp -S 0/0 53 \
-D 172.16.37.0/24 2049 2050
# odpowiedzi do innych portów są OK
#
/sbin/ipfwadm -F -a accept -P udp -S 0/0 53 \
-D 172.16.37.0/24 53 1024:65535
# Odrzuć połączenia przychodzące do identd
# korzystamy tutaj z 'reject', aby łączący się komputer wiedział, że
# nie ma co próbować nawiązać połączenia. W przeciwnym wypadku narazimy
# się na opóźnienia wywołane działaniem programu ident po drugiej
# stronie nawiązywanego przez nas połączenia
#
/sbin/ipfwadm -F -a reject -o -P tcp -S 0/0 -D 172.16.37.0/24 113
# Pozwól na popularne usługi pochodzące z sieci 192.168.64 i 192.168.65
#
/sbin/ipfwadm -F -a accept -P tcp -S 192.168.64.0/23 \
-D 172.16.37.0/24 20:23
# akceptuj i przesyłaj wszystko co wzięło się z sieci lokalnej
#
/sbin/ipfwadm -F -a accept -P tcp -S 172.16.37.0/24 -D 0/0
# zabroń większości innych połączeń TCP i rejestruj je
# (jeśli masz kłopot z działaniem ftp dodaj 1:1023)
#
/sbin/ipfwadm -F -a deny -o -y -P tcp -S 0/0 -D 172.16.37.0/24
# ... for UDP too
#
/sbin/ipfwadm -F -a deny -o -P udp -S 0/0 -D 172.16.37.0/24
Dobra konfiguracja filtra jest niemal sztuką. Powyższy przykład
powinien być rozsądnym punktem startowym. Strona podręcznika dotycząca
ipfwadm oferuje dodatkowe informacje na ten temat. Jeśli
planujesz założenie filtra upewnij się, że zebrałeś wokół maksymalnie
wiele porad ze źródeł, którym możesz ufać i poproś kogoś aby sprawdził
działanie twojego filtra z zewnątrz.
6.13 IPX (AF_IPX)
Protokół IPX jest powszechnie wykorzystywany w lokalnych sieciach
Novell Netware(tm). Linux potrafi obsługiwać ten protokół i może
zostać skonfigurowany do pracy jako końcówka sieci Novell Netware(tm)
lub jako router pakietów IPX.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
[*] The IPX protocol
[ ] Full internal IPX network
Protokół IPX i standard NCPFS są dokładniej omówione w
IPX-HOWTO.
6.14 IPv6
Właśnie gdy zaczęło ci się wydawać, że zaczynasz rozumieć sieci IP,
zasady się zmieniły! IPv6 jest skrótem oznaczającym wersję 6 protokołu
IP. IPv6 został opracowany w celu rozwiania obaw społeczności
internetowej związanych z wyczerpywaniem się wolnych adresów
IP. Adresy protokołu IPv6 są budowane na 32 bajtach (128 bitów),
pozwoli to na lepsze zarządzanie sieciami, niż ma to obecnie.
Jądra Linuksa serii 2.1.* już posiadają działającą, choć niepełną
implementacje protokołu IPv6.
Jeśli chcesz poeksperymentować z tą nową generacją technologii
internetowych, lub jest ci to do czegoś potrzebne, powinieneś
przeczytać IPv6-FAQ dostępny pod adresem:
www.terra.net.
6.15 ISDN
Sieć cyfrowa zintegrowanych usług (Integrated Services Digital Network
- ISDN) składa się z serii standardów definujących cyfrową sieć pakietową
ogólnego przeznaczenia. ISND jest zwykle dostarczana łączami o
wysokiej prędkości, podzielonymi na wiele kanałów. Istnieją dwa różne
rodzaje kanałów, kanały typu 'B' rzeczywiście przenoszące dane
użytkownika, oraz kanał typu 'D' wykorzystywany do przesyłania
informacji sterującej do centrali ISDN w celu zestawiania połączeń i
innych funkcji. Dla przykładu w Australii ISDN może być dostarczony
łączem 2Mbps podzielonym na 30 kanałów B po 64kbps każdy i jeden kanał
D. W tej samej chwili może być wykorzystywana dowolna liczba kabałów w
dowolnej kombinacji. Jest możliwe np, zestawienie 30 różnych połączeń
z 30toma różnymi punktami docelowymi, każde po 64kbps lub 15 połączeń
z 15toma różnymi punktami docelowymi, każde po 128 kbps (jedno
połączenie wykorzystuje dwa kanały), lub zestawienie małej liczby
połączeń pozostawiając pozostałą część pasma niewykorzytaną. Pierwotną
przyczyną powstania ISDN, było umożliwienie firmom telekomunikacyjnym
udostępniania jednej usługi przesyłania danych, która mogłaby być
wykorzystywana dla telefonii (wykorzystują cyfrowe przetworniki
głosu) lub do przesyłania danych bez konieczności wykonywania przez
klienta jakichkolwiek zmian.
Istnieje kilka różnych metod podłączenia komputera do sieci
ISDN. Jedną z nich jest wykorzystanie urządzenia o nazwie `Terminal
Adaptor', które włącza się do końcówki sieciowej (Network Terminating
Unit), zainstalowanej przez twojego dostawcę usługi ISDN,
udostępniającego z drugiej strony kilka portów szeregowych. Jeden z
tych portów służy do wprowadzania poleceń w celu skonfigurowania i
nawiązania połączeń, pozostałe są podłączone do urządzeń sieciowych,
które będą bezpośrednio korzystały z zestawionych kanałów transmisji
danych. W takiej konfiguracji Linux będzie pracował poprawnie bez
konieczności wykonywania jakichkolwiek modyfikacji. Korzystamy z portu
szeregowego urządzenia 'Terminal Adaptor' w taki sam sposób, jak ze
zwykłego portu szeregowego. Innym sposobem przyłączenia Linuksa do
sieci ISDN, w czym wspomagać nas będzie kod obsługi ISDN zawarty w
jądrze Linuksa jest zainstalowanie karty ISDN bezpośrednio w Linuksie.
Wtedy moduł obsługi ISDN w jądrze Linuksa jest odpowiedzialny za
obsługę urządzenia, protokołów i zestawianie połączeń.
Opcje konfiguracji jądra:
ISDN subsystem --->
<*> ISDN support
[ ] Support synchronous PPP
[ ] Support audio via ISDN
< > ICN 2B and 4B support
< > PCBIT-D support
< > Teles/NICCY1016PC/Creatix support
Implementacja ISDN w jądrze Linuksa rozpoznaje szereg różnych typów
wewnętrznych kart ISDN. Ich lista jest przedstawiona podczas
konfiguracji jądra:
ICN 2B and 4B
Octal PCBIT-D
Teles ISDN-cards and compatibles
Część z tych kart wymaga załadowania do ich wewnętrznej pamięci
odpowiedniego oprogramowania. Służy do tego oddzielne narzędzie.
Szczegółowy opis jak skonfigurować obsługę ISDN pod Linuksem jest
dostępny w katalogu
/usr/src/linux/Documentation/isdn/. Istnieje również FAQ
poświęcony tej tematyce: isdn4linux jest dostępny pod adresem
www.lrz-muenchen.de.
(po połączeniu, aby otrzymać wersję angielską, musisz kliknąć na
angielskiej fladze)
Uwaga na temat PPP. Rodzina protokołów PPP pracuje na łączach
szeregowych synchronicznych lub asynchronicznych. Rozpowszechniany
powszechnie program `pppd' obsługuje jedynie tryb
asynchroniczny. Jeśli zamierzasz uruchamiać połączenie PPP
wykorzystująć jako nośnik usługę ISDN, potrzebujesz specjalną,
zmodyfikowaną wersję tego programu. Wskazówki, gdzie ją można znaleźć
znajdziesz w dokumentacji, o której wspomnieliśmy wcześniej.
6.16 IP Masquerade
Wielu ludzi do połączenia z Internetem ma zwykłe konto u dostawcy
Internetu. Niemal każdy korzystający z takiej konfiguracji otrzymuje
od swojego dostawcy Internetu jeden adres IP. Zwykle jest to
wystarczające na podłączenie do Internetu tylko jednego
komputera. Maskarada adresu IP jest sprytną sztuczką umożliwiającą
jednoczesne korzystanie z tego jednego adresu IP przez wiele
komputerów, sprawiając, że dla świata zewnętrzengo komputery te
wyglądają tak, jak gdyby były komputerem obsługujący połączenie
modemowe z Internetem. Istnieje mała niedogodność, a mianowicie w
większości przypadków maskarada adresów IP działa tylko w jedną
stronę, to znaczy komputery, które z niej korzystają mogą nawiązywać
połączenia z komputerami w sieci Internet, lecz same nie mogą
otrzymywać połączeń z zewnątrz. To oznacza, że niektóre usługi
sieciowe np. talk nie działąją, a inne np. ftp muszą być
skonfigurowane do pracy w trybie pasywnym (PASV). Na szczęscie
większość usług internetowych takich, jak telnet, WWW i
irc działa bardzo dobrze.
Opcje konfiguracji jądra:
Code maturity level options --->
[*] Prompt for development and/or incomplete code/drivers
Networking options --->
[*] Network firewalls
....
[*] TCP/IP networking
[*] IP: forwarding/gatewaying
....
[*] IP: masquerading (EXPERIMENTAL)
Wpierw twój Linux musi obsługiwać połączenie z internetem (zwykle
przez SLIP lub PPP) w taki sam sposób, jak gdyby byłjedynym
komputerme, który będzie z tego połączenia korzystał. Następnie
należy skonfigurować dodatkowe urządzenie sieciowe, zwykle kartę sieci
ethernet, zwykle korzystając z puli numerów IP zarezerwowanych dla
sieci prywatnych, których nie wykorzystuje się w sieci
Internet. Komputery korzystające z maskarady adresów IP bedą właśnie
na tej sieci. Każdy z nich otrzyma adres IP i zostanie skonfigurowany
w ten sposób, że jego gatewayem (routerem) stanie się interfejs karty
ethernetowej naszego Linuksa.
Typowa konfiguracja wygląda mnie więcej tak:
- -
\ | 192.168.1.0
\ | /255.255.255.0
\ --------- |
| | Linux | .1.1 |
NET =================| masq |------|
| PPP/slip | router| | --------
/ --------- |--| host |
/ | | |
/ | --------
- -
Najważniejsze polecenia konfiguracyjne dla tego przykładu:
# Trasa do sieci na segmencie ethernetowym
route add 192.168.1.0 netmask 255.255.255.0 eth0
#
# Domyślna trasa do Internetu
route add default ppp0
#
# Wszystkie komputery w sieci 192.168.1/24 korzystają z maskarady
# adresów IP
ipfwadm -F -a m -S 192.168.1.0/24 -D 0.0.0.0/0
Więcej informacji na temat maskarady adresów IP pod Linuksem znajdziesz
tutaj:
IP Masquerade Resource Page,
lub w dokumencie
IP-Masquerade-HOWTO.
6.17 IP Transparent Proxy
Przezroczyste proxy IP jest udogodnieniem, które umożliwia
przekierowanie połączeń do usług lub serwerów na innym komputerze do
usług lub serwerów znajdujących się na tym komputerze. Zwykle jest to
użyteczne w sytuacji gdy twój Linux pracuje jako router i jednocześnie
pracuje jako serwer proxy. W takim przypadku możesz przekierować
do lokalnego serwera proxy wszystkie połączenia do serwerów proxy
znajdujących się za routerem.
Opcje konfiguracji jądra:
Code maturity level options --->
[*] Prompt for development and/or incomplete code/drivers
Networking options --->
[*] Network firewalls
....
[*] TCP/IP networking
....
[*] IP: firewalling
....
[*] IP: transparent proxy support (EXPERIMENTAL)
Konfigurację przezroczystego proxy wykonuje się programem ipfwadm.
Prosty przykład, który może być użyteczny:
ipfwadm -I -a accept -D 0/0 80 -r 8080
W powyższym przykładzie przekierowujemy wszystkie połączenia
skierowane na port 80 (www) dowolnego komputera, na połączenia do
portu 8080 naszego Linuksa. Ten sposób mógłby być użyty (gdyby był
poprawny - bo nie jest ...pp) do przekierowania całego ruchu www do
lokalnego serwera proxy.
6.18 Mobile IP
Termin 'IP mobility' opisuje zdolność komputera do przemieszczania
swojego punktu styku z internetem z jednej sieci do innej sieci bez
konieczności zmiany własnego adresu IP i bez utraty nawiązanych
połączeń. Zwykle gdy komputer zmienia swój punkt przyłączenia do sieci,
musi również zmienić adres IP. Udogodnienie IP Mobility przezwycięża
tę niedogodność przydzielając komputerowi jeden, ustalony adres IP i
wykorzystuje tunelowanie (IP tunneling) i automatyczne trasowanie
zapewniając, że datagramy skierowane do tego komputera są kierowane do
adresu IP, z którego korzysta.
Istnieje projekt mający zapewnić powstanie kompletu narzędzi dla
udogodnienia 'IP mobility' pd Linuksem. Aktualny stan prac można poznać
zaglądając na stronę:
Linux Mobile IP Home Page.
6.19 Multicast
IP Multicast pozwala na jednoczesne trasowanie datagramów do wielu
różnych komputerów znajdujących się w zupełnie innych
podsieciach. Korzysta się z tego mechanizmu rozpowszechniania w
internecie audio i video lub innych nowoczesnych usług.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
[*] TCP/IP networking
....
[*] IP: multicasting
Wymagany jest minimalny zestaw narzędzi i mała rekonfiguracja
sieci. Dobrym źródłem informacji na temat istalacji i konfiguracji
tego udogodnienia pod Linuksem jest strona
www.teksouth.com.
6.20 NetRom (AF_NETROM)
Urządzenia NetRom noszą nazwy `nr0', `nr1', itd.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
[*] Amateur Radio AX.25 Level 2
[*] Amateur Radio NET/ROM
Protokoły AX25, NetRom i Rose są opisane w
AX25-HOWTO. Są wykorzystywane
głównie przez krótkofalowców (packet radio).
Wiekszość pracy w implementacji tych protokołów pod Linuksem wykonał
Jonathon Naylor, jsn@cs.not.ac.uk.
6.21 PLIP
Urządzenia PLIP noszą nazwy `plip0', `plip1, itd. Pierwsze
konfigurowane urządzenie otrzymuje numer `0', a następne
otrzymują kolejne numery.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
<*> PLIP (parallel port) support
plip (Parallel Line IP), jest podobny do SLIP, to znaczy
zapewnia połączenie punkt-do-punktu (point-to-point) między dwoma
komputerami, lecz wykorzystuje w tym celu porty równoległe
komputera (zamiast portów szeregowych, jak to ma miejsce
w przypadku protokołu SLIP). Ponieważ port równoległy umożliwia w
jednej chwili transmisję więcej niż jednego bitu, wykorzystując
interfejs plip możemy osiągnąć znacznie większe prędkośći
transmisji, niż ma to miejsce w przypadku portu szeregowego. Co
więcej, do plip może być wykorzystany nawet najprostszy rodzaj portu
szeregowego, port drukarkowy, gdy do pełnego wykorzystania portów
szeregowych konieczne jest zakupienie dosyć drogich układów UART
15550AFN.
Należy zwrócić uwagę, że niektóre laptopy używają układów, które nie
będą poprawnie współpracować z PLIP, ponieważ nie zezwalają na
przesyłanie pewnego rodzaju sygnałów, na których polega PLIP, a z
których nie korzystają drukarki.
Interfejs plip pod Linuksem jest zgodny z Crynwyr Packet
Driver PLIP, a to oznacza, że możesz przyłączyć do swojego
Linuksa, komputer pracujący pod MSDOS, na którym działa oprogramowanie
TCP/IP korzystające ze standardu 'packet drivera', korzystająe z
sterownika plip.
Podczas kompilacji jądra jedyny plik, któremu warto się bliżej przyjrzeć
to /usr/src/linux/driver/net/CONFIG. Zawiera parametry
czasowe sterownika plip podane w milisekundach. Wartości
domyślne są prawdopodobnie poprawne w większości przypadków. Jeśli
twój komputer jest wyjątkowo wolny, możesz się zastanowić nad
zwiększeniem tych paramterów, ale na komputerze po drugiej stronie połączenia.
Sterownik przyjmuje następujące wartości domyślne parametrów:
urządzenie adres IRQ
we/wy
------ -------- -----
plip0 0x3BC 5
plip1 0x378 7
plip2 0x278 2 (9)
Jeśli parametry portów równoległych twojego komputera nie pasują do
żadnej z przedstawionych powyżej kombinacji, jesteś w stanie zmienić
przerwanie IRQ wykorzystywane przez port (za pomocą programu
ifconfig). Pamiętaj aby włączyć w BIOSie korzystanie przez porty
równoległe z przerwań IRQ, oczywiście o ile BIOS posiada taką opcję.
W celu skonfigurowania interfejsu plip musisz do plików rc
konfigurujących sieć dodać następujące polecenia:
#
# Przyłącz interfejs PLIP
#
# skonfiguruj pierwszy port równoległy jako urządzenie plip
/sbin/ifconfig plip0 IPA.IPA.IPA.IPA pointopoint IPR.IPR.IPR.IPR up
#
# End plip
Gdzie:
IPA.IPA.IPA.IPAoznacza twój adres IP.
IPR.IPR.IPR.IPRoznacza adres IP komputera zdalnego.
Parametr pointopoint ma tutaj takie samo znaczenie, co w
przypadku protokołu SLIP, a mianowicie określa adres IP komputera po
drugiej stronie połączenia.
Urządzenie plip niemal pod każdym względem możesz traktować tak
samo jak urządenie slip, poza tym, że ani dip ani
slattach nie muszą i nie mogą być wykorzystywane.
Schemat kabla do połączenia PLIP.
plip został opracowany w taki sposób, aby wykorzystywał kable
o takim samym układzie, co kable, z których korzystają inne popularne
programy do transferu danych przez port równoległy pracujące w
środowisku MSDOS.
Schemat połączeń (wzięty z /usr/src/linux/drivers/net/plip.c)
znajduje się poniżej:
Nazwa Połączenie
--------- -----------------
GROUND 25 - 25
D0->ERROR 2 - 15
ERROR->D0 15 - 2
D1->SLCT 3 - 13
SLCT->D1 13 - 3
D2->PAPOUT 4 - 12
PAPOUT->D2 12 - 4
D3->ACK 5 - 10
ACK->D3 10 - 5
D4->BUSY 6 - 11
BUSY->D4 11 - 6
D5 7*
D6 8*
D7 9*
STROBE 1*
FEED 14*
INIT 16*
SLCTIN 17*
Uwagi:
Nie należy łączyć końcówek oznaczonych `*'. Dodatkowe uziemienia to
18,19,20,21,22,23 i 24.
Jeśli kabel z którego korzystasz jest ekranowany, ekran powinien być
podłączony do obudowy wtyczki DB-25 tylko na jednym końcu.
Ostrzeżenie: kabel ze źle wykonanymi połączeniami może fizycznie
zniszczyć kartę kontrolora twojego komputera. Bądź bardzo
ostrożny i dwukrotnie sprawdzaj każde połączenie, aby nie narazić się
na niepotrzebny ból głowy lub atak serca.
Choć może się udać, że połączenie PLIP będzie pracować na duże
odległości, należy jednak tego unikać. Specyfikacja kabla pozwala na
wykonania kabla o długości ok 1m. Bądź ostrożny używając dłuższych
kabli, ponieważ źródła silnych pół elekromagnetycznych (pioruny, linie
wysokiego napięcia, nadajniki radiowe) mogą zakłócić pracę a czasami
doprowadzić do uszkodzenia sterownika. Jeśli zależy ci na połączeniu
dwóch komputerów na naprawdę dużą odległość, powinieneś zopatrzyć się
w parę tanich kart ethernetowych pracujących na cienkim kablu
koncentrycznym.
6.22 PPP
Urządzenia PPP noszą nazwy `ppp0', `ppp1, itd. Urządzenia
otrzymują kolejne numery poczynając od `0'.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
<*> PPP (point-to-point) support
Szczegółowy opis konfiguracji PPP można znaleźć w
PPP-HOWTO.
Utrzymywanie za pomocą ppp stałego połączenia z Internetem.
Jeśli masz na tyle szczęścia, aby posiadać półstałe połączenie z
siecią i chciałbyś, aby twój komputer automatycznie zestawiał
połączenie PPP, gdy z jakiegoś powodu zostanie przerwane, pomoże ci w
tym prosta sztuczka.
Skonfiguruj PPP w taki sposób, aby było uruchamiane przez
administratora systemu za pomocą polecenia:
# pppd
Upewnij się, że w pliku /etc/ppp/options znajduje się
opcja `-detach'. Następnie dodaj do pliku /etc/inittab,
poniżej definicji getty następujący wiersz:
pd:23:respawn:/usr/sbin/pppd
W ten sposób program init będzie uruchamiał i monitorował program
pppd i za każdym razem, gdy pppd skończy pracę, będzie uruchamiał go
ponownie.
6.23 Rose protocol (AF_ROSE)
Urządzenia protokołu Rose noszą nazwy `rs0', `rs1', itd.
Dostępne są w jądrach w wersji 2.1.*.
Opcje konfiguracji jądra:
Networking options --->
[*] Amateur Radio AX.25 Level 2
<*> Amateur Radio X.25 PLP (Rose)
Protokoły AX25, NetRom i Rose są dokładnie omówione w
AX25-HOWTO.
Są wykorzystywane przez krótkofalowców (packet radio).
Większość pracy związanej z implementacją tych protokołów pod Linuksem wykonał
Jonathon Naylor, jsn@cs.not.ac.uk.
6.24 SAMBA - `NetBEUI', `NetBios' support.
SAMBA jest implemnetacją protokołu SMB (Session Management
Block). Pozwala na korzystanie z dysków i drukarek komputera
pracującego pod Linuksem, komputerom pracującym pod systemami
firmy Microsoft lub pod systemem OS2
SAMBA i jej konfigiracja jest szczegółowo omówiona w
SMB-HOWTO.
6.25 Klient protokołu SLIP
Urządzenia protokołu SLIP są nazywane `sl0', `sl1'
itd. Pierwsze skonfigurowane urządzenie otrzymuje numer `0',
pozostałe otrzymują kolejne numery, w momencie ich konfiguracji.
Opcje konfiguracji jądra:
Network device support --->
[*] Network device support
<*> SLIP (serial line) support
[ ] CSLIP compressed headers
[ ] Keepalive and linefill
[ ] Six bit SLIP encapsulation
Protokół SLIP (Serial Line Internet Protocol) pozwala na zestawienie
połączenia TCP/IP przez linię szeregową, np. połączenie modemowe przez
linię telefoniczną lub dzierżawioną. Oczywiście aby móc korzystać z
protokołu SLIP należy mieć wpierw dostęp do serwera SLIP. Wiele
uniwersytetów i firm komercyjnych udostępniają usługę SLIP.
SLIP wykorzystuje porty szeregowe komputera do przesyłania datagramów
IP. W tym celu musi przejąć sterowanie portu szeregowego. Urządzenia
SLIP noszą nazwy sl0, sl1 itd. Jak to się ma do urządzeń
portów szeregowych? Oprogramowanie sieciowe korzysta z funkcji
ioctl (i/o control) za pomocą których może zażądać zamiany
urządzenia portu szeregowego w urządzenie SLIP. Dwa popularne programy
potrafią to zrobić. Jeden z nich to dip, drugi slattach.
dip
dip (Dialup IP) to zmyślny program umożliwiający ustawienie
prędkości portów szeregowych, sterowanie modemem w celu wybrania
odpowiedniego numeru, zautomatyzowane wejście do zdalnego systemu,
przesukiwanie i wybieranie informacji przesyłanych przez zdalny
serwer (np. przydzielonego nam na czas sesji adresu IP), korzystanie z
funkcji ioctl w celu przestawienia portu szeregowego w urządzenie
SLIP. Program dip posiada rozbudowany język przeznaczony do
pisania skryptów, dzięki czemu można bardzo łatwo zautomatyzować
procedurę zestawiania połączenia SLIP.
Jest dostępny pod adresem:
sunsite.unc.edu.
Aby go zainstalować spróbuj wydać następujące polecenia:
#
# cd /usr/src
# gzip -dc dip337o-uri.tgz | tar xvf -
# cd dip-3.3.7o
<jeśli to konieczne popraw plik Makefile>
# make install
#
Plik Makefile zakłada istnienie w twoim systemie grupy o nazwie
uucp, lecz możesz to zmienić np na dip, lub slip
zależnie od twojej konfiguracji.
slattach
slattach w przeciwieństwie do dip jest bardzo prostym
programem, bardzo łatwym w użytkowaniu, nie posiadającym bogatych
opcji programu dip. Nie posiada możliwości tworzenia skryptów,
jedyne co robi to konfiguracja urządzenia portu szeregowego, jako
urządzenia SLIP. Zakłada, że posiadasz wszystkie informacje niezbędne
do zestawienia połączenia oraz, że połączenie fizyczne między portami
jest już zestawione. slattch jest idealne do wykorzystania w
stałych połączeniach z serwerem, np. przez kabel łączący bezpośrednio
dwa porty szeregowe lub przez linie dzierżawioną.
Kiedy używać każdego z tych programów ?
Skorzystałbym z programu dip zawsze wtedy, gdy łączyłbyn komputer
z serwerem SLIP przez modem i linię telefoniczną. Skorzystałbym z
programu slattach wtedy, gdy zestawiałbym połączenie przez linię
dzierżawioną lub kabel bezpośrednio między serwerem i moim komputerem
i gdy nie muszę wykonywać żadnych czynności do fizycznego zestawienia
połączenia między moim komputerem a serwerem. Patrz rozdział 'Stałe
połączenie SLIP'.
Konfiguracja urządzenia SLIP jest zbliżona do konfiguracji urządzenia
karty ethernetowej. (przeczytaj rozdział 'Konfiguracja karty
ethernetowej). Jednakże istnieją dwie zasadnicze różnice:
Po pierwsze SLIP w przeciwieństwie do sieci ethernetowych łączy
bezpośrednio ze sobą tylko dwa komputery, po jednym na każdym końcu
połączenia. O ile podłączenie kabla sieci ethernet do komputera
oznacza jej natychmiastową gotowość do pracy, o tyle w przypadku
protokołu SLIP może być wymagana wcześniejsza inicjacja fizycznego
połączenia między komputerami.
Jeśli korzystasz z programu dip, to zwykle inicjacja łącza odbywa
się nie tuż po uruchomieniu systemu, lecz później, gdy jesteś gotowy
do korzystania z połączenia. Można całą tę procedurę
zautomatyzować. Jeśli korzystasz z programu slattch wtedy
prawdopodobnie zechcesz zmodyfikować plik startowy rc.inet1. Jak
to zrobić powiemy za chwilę.
Istnieją dwa podstawowe serwery udostępniające SLIP. Różnią się
sposobem przydziału adresu IP, mogą to robić statycznie (za każdym
razem otrzymujesz ten sam adres IP) i dynamicznie (po nawiązaniu
połączenia serwer podaje, jakiego adresu powinieneś używać). Niemal
każdy serwer SLIP bedzie wymagał przedstawienia się i podania hasła.
dip potrafi zautomatyzować wszystkie te procedury.
Statyczny serwer SLIP z linią modemową i programem DIP.
Statyczny serwer SLIP to skrót oznaczający serwer SLIP przydzielający
adresy IP w sposób statyczny. Otrzymany adres IP jest wyłącznie twój.
Za każdym razem, gdy przyłączysz się do serwera będziesz konfigurował
port SLIP swojego komputera tym samym adresem IP.
Serwer odpowie na połączenie rozpoczęte przez twój modem,
prawdopodobnie poprosi o podanie identyfikatora i hasła, a następnie po
przejściu w tryb SLIP będzie przesyłał wszystkie datagramy adresowane
na twój adres IP przez nazwiązane przez ciebie połączenie. Jeśli
korzystasz ze statycznego serwera SLIP, możesz chcieć dodać do pliku
/etc/hosts pozycję z nazwą i adresem IP twojego
komputera. Powinieneś również skonfigurować kilka innych plików,
między innymi rc.inet2, host.conf,
resolv.conf, /etc/HOSTNAME i rc.local.
Pamiętaj, że modyfikując rc.inet1 nie musisz podawać żadnych
poleceń specyficznych dla połączenia SLIP, ponieważ to dopiero dip
wykona całą ciężką robotę konfigurując interfejs SLIP, po tym jak
nawiąże połączenie modemowe i zaloguje się na serwer.
Jeśli tak właśnie pracuje serwer SLIP z którego korzystasz możesz
przejść do rozdziału 'Korzystanie z programu dip', tam dowiesz się jak
poprawnie skonfigurować ten program.
Dynamiczny serwer SLIP z linią modemową i programem DIP.
Dynamiczny serwer SLIP to skrót oznaczający serwer SLIP,
który z pewnej puli przydziela adresy IP w sposób dynamiczny (za
każdym razem, gdy się z nim połączysz możesz otrzymać inny adres IP).
To znaczy, że nie masz gwarancji, że łącząc się otrzymasz konkretny
adres IP, może on być wykorzystywany przez kogoś innego, wtedy gdy nie
korzystasz z połączenia. Administrator sieci, który skonfigurował
serwer przydzielił mu pewną pulę adresów IP z której może korzystać.
Obsługując kolejne przychodzące połączenie znajduje pierwszy
niewykorzystany w danym momencie adres IP, przeprowadza użytkownika
przez procedurę weryfikacyjną wyświetlając na koniec informacje
zawierającą adres IP, który został przydzielony temu użytkownikowi na
czas trwania nawiązanego właśnie połączenia.
Konfiguracja do korzystania z tego rodzaju serwera jest podobna do tej
dla serwera statycznego. Trzeba jedynie dodać fragment pobrania adresu
IP przydzielonego nam przez serwer na czas trwania połączenia, a
następnie kontynuować konfigurowanie SLIPa z tym właśnie adresem.
Ponownie, dip wykonuje tę ciężką pracę, a jego nowsze wersje są na
tyle sprytne, że potrafią nie tylko zalogować cię do systemu, ale
również potrafią odczytać automatycznie adres IP wyświetlany przez
serwer, zachowując go do późniejszego wykorzystania przy
konfigurowaniu interfejsu SLIP.
Jeśli tak właśnie pracuje serwer SLIP z którego korzystasz możesz
przejść do rozdziału 'Korzystanie z programu dip', tam dowiesz się jak
poprawnie skonfigurować ten program.
Korzystanie z programu dip.
Jak wyjaśniliśmy wcześniej dip jest potężnym programem, który
potrafi uprościć i zautomatyzować proces łączenia się z serwerem SLIP,
logowania się na ten serwer, uruchamiania tam odpowiedniego
oprogramowania i konfigurowania lokalnych urządzeń SLIP za pomocą
odpowiednich poleceń korzystających z programów ifconfig i route.
Podstawowym sposobem korzystania z programu dip jest pisanie i
uruchamianie specjalnych skryptów, składających się z listy poleceń
rozumianych przez program dip. Przyjrzyj się plikowi
sample.dip znajdującemu się w dystrybucji programu dip. Dip
jest potężnym programem posiadającym wiele opcji, nie bedziemy ich tu
wszystkich przedstawiać, jeśli cię to interesuje, przyjrzyj się stronom
podręcznika poświęconym programowi dip, plikom README i innym plikom
przykładowym znajdującym się w pakiecie dystrybucyjnym programu.
Prawdopodobnie zauważyłeś, że plik sample.dip zakłada, że
korzystasz ze statycznego serwera SLIP, tzn. że wiesz jaki jest twój
adres IP, zanim połączysz się z serwerem. W przypadku korzystania z
dynamicznego serwera SLIP nowsze wersje programu dip zostały
zaopatrzone w dodatkowe polecenie, które potrafi automatycznie
odczytać i skonfigurowć lokalne urządzenie SLIP z adresem IP
przydzielonym przez serwer. Poniższa próbka jest zmodyfikowanym
plikiem sample.dip dostarczanym w pakiecie dip337j-uri.tgz i
w twoim przypadku prawdopodobnie jest dobrym punktem startowym.
Możesz go zachować jako np. /etc/dipscript i dostosować go do
swoich warunków.
#
# sample.dip Dialup IP connection support program.
#
# This file (should show) shows how to use the DIP
# This file should work for Annex type dynamic servers, if you
# use a static address server then use the sample.dip file that
# comes as part of the dip337-uri.tgz package.
#
#
# Version: @(#)sample.dip 1.40 07/20/93
#
# Author: Fred N. van Kempen, <waltje@uWalt.NL.Mugnet.ORG>
#
main:
# Next, set up the other side's name and address.
# My dialin machine is called 'xs4all.hacktic.nl' (== 193.78.33.42)
get $remote xs4all.hacktic.nl
# Set netmask on sl0 to 255.255.255.0
netmask 255.255.255.0
# Set the desired serial port and speed.
port cua02
speed 38400
# Reset the modem and terminal line.
# This seems to cause trouble for some people!
reset
# Note! "Standard" pre-defined "errlevel" values:
# 0 - OK
# 1 - CONNECT
# 2 - ERROR
#
# You can change those grep'ping for "addchat()" in *.c...
# Prepare for dialing.
send ATQ0V1E1X4\r
wait OK 2
if $errlvl != 0 goto modem_trouble
dial 555-1234567
if $errlvl != 1 goto modem_trouble
# We are connected. Login to the system.
login:
sleep 2
wait ogin: 20
if $errlvl != 0 goto login_trouble
send MYLOGIN\n
wait ord: 20
if $errlvl != 0 goto password_error
send MYPASSWD\n
loggedin:
# We are now logged in.
wait SOMEPROMPT 30
if $errlvl != 0 goto prompt_error
# Command the server into SLIP mode
send SLIP\n
wait SLIP 30
if $errlvl != 0 goto prompt_error
# Get and Set your IP address from the server.
# Here we assume that after commanding the SLIP server into SLIP
# mode that it prints your IP address
get $locip remote 30
if $errlvl != 0 goto prompt_error
# Set up the SLIP operating parameters.
get $mtu 296
# Ensure "route add -net default xs4all.hacktic.nl" will be done
default
# Say hello and fire up!
done:
print CONNECTED $locip ---> $rmtip
mode CSLIP
goto exit
prompt_error:
print TIME-OUT waiting for sliplogin to fire up...
goto error
login_trouble:
print Trouble waiting for the Login: prompt...
goto error
password:error:
print Trouble waiting for the Password: prompt...
goto error
modem_trouble:
print Trouble occurred with the modem...
error:
print CONNECT FAILED to $remote
quit
exit:
exit
Powyższy przykład zakłada, że łączysz się z dynamicznym serwerem
SLIP. Jeśli łączysz się z serwerem statycznym powinieneś
skorzystać z pliku sample.dip dostarczanego razem z
dip337j-uri.tgz.
Gdy dip otrzyma polecenie get $local przeszukuje
tekst przesyłany przez serwer SLIP w poszukiwaniu ciągu znaków
wyglądającego jako adres IP, tzn. ciągi cyfr rozdzielone kropką '.'.
Została ona wprowadzone dla osób korzystających z dynamicznych
serwerów SLIP, aby dip mógł sam, automatycznie odczytać adres IP
przydzielony przez serwer.
W powyższym przykładzie po zestawieniu połączenia SLIP zostanie
automatycznie dodana domyślna trasa skierowana właśnie przez to
połączenie. Jeśli nie tego oczekujesz, możesz np. posiadać inne
połączenie przez sieć ethernetową, przez które ma być skierowana
domyślna trasa, usuń z powyższego pliku wiersz z poleceniem
default. Jeśli po zakończeniu działania tego skryptu wydasz
polecenie ifconfig zobaczysz, że pojawiło się nowe urządzenie
sl0. To jest właśnie urządzenie SLIP. W miarę potrzeb możesz
zmienić konfigurację sieci ręcznie, po zakończeniu działania programu
dip, za pomocą pogramów ifconfig i route.
Należy pamietać, że dip pozwala na wybranie jednego z wielu różnych
protokołów wykorzystywanych w poleceniu mode. Najczęściej jest to
cSLIP oznaczający SLIP z kompresją nagłówków. Pamiętaj, że oba
końce połączenia muszą pracować w identycznym trybie. Jeśli zmienisz
jakieś ustawienia, musisz się upewnić, że serwer sobie z nimi poradzi.
Powyższy przykład jest uniwersalny i powinien poradzić sobie z
większością błędów jakie mogą wystąpić. Więcej informacji znajdziesz na
stronie podręcznika poświęconej programowi dip (man dip).
Oczywiście możesz w taki sposób zmodyfikować ten skrypt, aby w przypadku
wystapienia błędu próbował powtórnie nawiązać połączenie telefoniczne,
lub próbował połączyć się z innymi serwerami, które udostępniają ci
wejscie do Internetu.
Stałe połączenie SLIP przez linię dzierżawioną -slattach.
Jeśli jesteś posiadaczem kabla łączącego dwa komputery,
lub szczęśliwcem posiadającym linie dzierżawioną lub inne stałe
połączenie szeregowe dwóch komputerów, wtedy nie musisz się kłopotać
zestawiając łącze szeregowe za pomocą programu dip. slattach
jest bardzo łatwym w uzywaniu narzędziem umożliwiającym skonfigurować
zestawiane połaczenie.
Ponieważ będzie to połączenie stałe, prawdopodobnie zechcesz dodać kilka
poleceń do pliku rc.inet1. Podsumowując, wszystko co potrzebujesz
w przypadku zestawiania połączenia przez linię stałą, jest poprawne
ustawienie prędkości portów szeregowych i przełączenie ich w tryb SLIP.
slattach pozwala wykonać to wszystko wydając jedno polecenie. Dodaj
do pliku rc.inet1 następujące polecenie:
#
# Zestaw połączenie SLIP ze statycznym adresem IP
#
# configure /dev/cua0 for 19.2kbps and cslip
/sbin/slattach -p cslip -s 19200 /dev/cua0 &
/sbin/ifconfig sl0 IPA.IPA.IPA.IPA pointopoint IPR.IPR.IPR.IPR up
#
# Koniec
Gdzie:
IPA.IPA.IPA.IPAtwój adres IP
IPR.IPR.IPR.IPRadres IP po drugim końcu połączenia SLIP
slattach przyporządkowuje do urządzenia portu szeregowego
pierwsze wolne urządzenie slip. Rozpoczyna od sl0. To znaczy
pierwsze wywołanie polecenia slattach przyporządkowuje portowi
szeregowemu urządzenie sl0, przy następnym wywołaniu będzie to
sl1 itd.
slattach umożliwia skonfigurowanie wielu różnych protokołów
(argument opcji -p). W twoim przypadku w zależności od tego czy
będziesz chciał korzystać z kompresji nagłówków czy nie będziesz korzystał albo z
protokołu cSLIP albo SLIP. Uwaga: oba końce połączenia
muszą używać tego samego protokołu.
6.26 Serwer SLIP.
Jeśli posiadasz komputer, być może przyłączony do sieci, i chcesz, aby
udostępniał innym przez modem serwisy internetowe, to musisz skonfigurować go jako
serwer. Jeśli protokołem, który chcesz używać jest SLIP, to istnieją trzy możliwości
konfiguracji twojego komputera jako serwer. Osobiście preferuję pierwszą z
prezentowanych, sliplogin. Wydaje się być najprostszą i najłatwiejszą
do skonfigurowania i zrozumienia. Przedstawię opis wszystkich trzech metod,
abyś mógł samemu podjąć decyzję.
Serwer korzystający z programu sliplogin.
sliplogin to program zastępujący zwykłą powłokę (interpreter poleceń)
użytkownika, dla tych, którzy chcą korzystać z linii szeregowej w trybie SLIP.
Pozwala na skonfigurowanie twojego komputera zarówno jako statycznego
serwera SLIP (użytkownicy za każdym razem otrzymują ten sam adres IP), lub
dynamicznego serwera SLIP (adres IP jest przydzielony raczej do
linii szeregowej, a nie użytkownika, więc użytkownik nie ma pewności,
że za każdym razem otrzyma ten sam adres IP).
Użytkownik musi wpierw przejść przez standardową procedurę wchodzenia do systemu
(logowanie się) podając swój identyfikator i hasło, lecz po wejściu do
systemu, zmiast zwykłego interpretera poleceń uruchamiany jest program
sliplogin, który przeszukuje swój plik konfiguracyjny (/etc/slip.hosts)
w poszukiwaniu pozycji odpowiadającej identyfikatorowi użytkownika. Po jej
znalezieniu, przestawia linię w tryb 8mio bitowy, a następnie korzystając
z odpowiednich funkcji ioctl przełącza linię w tryb SLIP. Po zakończeniu
tego etapu następuje ostatnia faza, sliplogin uruchamia skrypt, którego
zadaniem jest skonfigurowanie interfejsu SLIP (ustawienie adresu IP, netmaski)
dodanie odpowiedniej trasy do tabeli trasowania (routingu) jądra.
Skrypt ten nosi zwykle nazwę /etc/slip.login lecz podobnie jak w
przypadku getty, jeśli niektórzy użytkownicy wymagają specjalnego traktowania
możesz utworzyć skrypt /etc/slip.login.identyfikator_uzytkownika,
który w takim przypadku zostanie uruchomiony w miejsce standardowego skryptu.
Aby sliplogin działał poprawnie należy zmodyfikować trzy lub cztery
pliki. Omówię szczegółowo skąd i jak zdobyć odpowiednie oprogramowanie
i jak je poprawnie skonfigurować. Wspomniane pliki to:
/etc/passwd, definiujacy użytkownikłów twojego systemu,
/etc/slip.hosts, zawierający informacje o każdym użytkowniku
korzystającym ze SLIPa,
/etc/slip.login, odpowiedzialny z odpowiednią konfigurację
systemu, po zalogowaniu się użytkownika,
/etc/slip.tty wymagany tylko wtedy, gdy konfigurujesz dynamiczny
serwer SLIP, a który zawiera tabelę przydzielanych adresów IP,
/etc/slip.logout zawierający polecenia jakie należy wykonać po
zakończeniu pracy przez użytkownika, lub po zerwaniu połączenia.
Skąd wziąć sliplogin
Być może pakiet sliplogin jest już zainstalowany na twoim komputerze,
jako część dystrybucji, jeśli nie, sliplogin jest dostępny pod adresem
sunsite.unc.edu.
Plik tar zawiera pliki źródłowe, skompilowane pliki binarne i dokumentację.
Aby zapewnić, że sliplogin może być uruchamiany przez upoważnionych do
tego użytkowników, powinieneś do pliku /etc/group dodać
pozycję podobną do poniższej:
..
slip::13:radio,fred
..
Podczas instalacji pakietu sliplogin, Makefile zmieni grupę do której
należy program sliplogin na slip. W ten sposób, prócz właściciela
będą go mogli uruchamiać tylko użytkownicy należący do grupy SLIP. W powyższym
przykładzie mogą to robić tylko użytkownicy radio i fred.
Aby zainstalować pliki binarne do katalogu /sbin/, a strony podręcznika
do /man/ należy wykonoać następujące polecenia:
# cd /usr/src
# gzip -dc .../sliplogin-2.1.1.tar.gz | tar xvf -
# cd sliplogin-2.1.1
# <..Jeśli nie korzystasz z shadow pasword popraw Makefile..>
# make install
Jeśli przed instalacją chcesz samemu skompilować pliki binarne
przed make install wykonaj polecenie make clean. Jeśli chcesz
zainstalować pliki binarne w innym miejscu, musisz
wcześniej zmienić plik Makefile.
Więcej informacji znajdziesz w plikach README wewnątrz pakietu.
Konfiguracja pliku /etc/passwd.
Zwykle dla osób korzystających ze SLIPa tworzy się oddzielne konta.
Powszechnie przyjęta konwencja mówi, że jako pseudonim użytkownika
należy przyjąć nazwę łączącego się z nami komputera, poprzedzoną
wielką literą 'S'. Jeśli łączący się z nami komputer nosi nazwę
radio, mogłbyś utworzyć dla niego pozycję w pliku /etc/passwd
wyglądajacą mniej więcej tak:
Sradio:FvKurok73:1427:1:radio SLIP login:/tmp:/sbin/sliplogin
Tak na prawdę nie ma znaczenia jaki jest identyfikator konta.
Uwaga: użytkownik SLIPa nie potrzebuje własnego katalogu macierzystego,
ponieważ nie będzie korzystał z powłoki interpretera poleceń na naszym komputerze.
Dlatego dobrym wyborem w takim przypadku jest katalog /tmp.
Pamiętaj, że zamiast zwykłej powłoki uruchamiany jest program sliplogin.
Konfiguracja pliku /etc/slip.hosts
Plik /etc/slip.hosts jest przeszukiwany przez sliplogin
w poszukiwaniu szczegółów konfiguracyjnych dla użytkownika, przez którego
został uruchomiony. W tym właśnie pliku podaje się adres IP i netmaskę
które będą przydzielone temu użytkownikowi i wykorzystywane do konfiguracji.
Przykładowe dwie pozycje, jedną dla statycznej konfiguracji dla komputera radio
i drugą, dynamiczna konfiguracja dla komputera albert mogły by wyglądać
następująco:
#
Sradio 44.136.8.99 44.136.8.100 255.255.255.0 normal -1
Salbert 44.136.8.99 DYNAMIC 255.255.255.0 compressed 60
#
Poszczególne pola w wierszu pliku /etc/slip.hosts oznaczają:
identyfikator użytkownika;
adres IP serwera, tzn adres IP tego komputera;
adres IP przydzielony komputerowi po drugiej stronie połączenia.
Jeśli w tym polu występuje słowo DYNAMIC wtedy adres IP, zostanie
przydzielony na podstawie informacji zawartych w pliku /etc/slip.tty.
Uwaga: to udogodnienie pojawiło się dopiero w wersji 1.3 programu
sliplogin.
netmaska przydzielona łączącemu się komputerowi, w notacji dziesiętnej
z kropkami np. 255.255.255.0 netmaska klasy C;
tryb pracy SLIP pozwalający na włączenie/wyłączenie kompresji lub
innych udogodnień;
parametr czasowy określajacy jak długo linia może pozostać w
stanie oczekiwania na przesłanie informacji (brak otrzymanych
datagramów), zanim nastąpi automatyczne rozłączenie. Wielkość ujemna
wyłącza to udogodnienie.
parametry opcjonalne.
Uwaga: W polach 2 i 3 można podawać zarówna nazwy komputerów,
jak i adresy IP. Jeśli podasz nazwę komputera, sprawdź, czy system
potrafi znaleźć jego adres IP, w przeciwnym razie wykonanie skryptu
zakończy się niepowodzeniem. Możesz to sprawdzić próbując połączyć się
z nim za pomocą programu telnet. Jeśli zobaczysz komunikat
`Trying nnn.nnn.nnn...' to znaczy, że twój komputer potrafi
znaleźć adres IP komputera o podanej przez ciebie nazwie. Jeśli
zobaczysz komunikat Unknown host', to znaczy, że jednak nie potrafi.
Jeśli nie potrafi musisz podawać adres IP tego komputera lub sprwadź
konfigurację DNS swojego komputera.
Najczęściej wykorzysytwane tryby pracy SLIP to:
normal zwykły, nieskompresowny SLIP.
compressed kompresja nagłówków van Jacobsena (cSLIP)
Oczywiście są to dwie wzajemnie wykluczające się opcje. Więcej
informacji na temat dostępnych opcji znajdziesz na stronie podręcznika
poświęconej programowi sliplogin.
Konfiguracja pliku /etc/slip.login.
Po przeszukaniu przez sliplogin pliku /etc/slip.hosts
i znalezieniu opowiednich pozycji, zostanie uruchomiony skrypt
/etc/sli.login, który w rzeczywistości wykonuje cała pracę
związaną z konfiguracja interfejsów sieciowych, korzystając
z przekazanych mu informacji o adresie IP i netmasce sieci.
Przykładowy plik /etc/slip.login dostarczany w pakiecie
sliplogin wygląda następująco:
#!/bin/sh -
#
# @(#)slip.login 5.1 (Berkeley) 7/1/90
#
# generic login file for a SLIP line. sliplogin invokes this with
# the parameters:
# $1 $2 $3 $4, $5, $6 ...
# SLIPunit ttyspeed pid the arguments from the slip.host entry
#
/sbin/ifconfig $1 $5 pointopoint $6 mtu 1500 -trailers up
/sbin/route add $6
arp -s $6 <hw_addr> pub
exit 0
#
Jak widać, powyższy skrypt po prostu korzysta z programu ifconfig i
route. Konfiguruje urządzenie SLIP zgodnie z podanymi mu
adresem IP i netmaską, następnie modyfikuje tabele trasowania w jądrze.
Wykonuje te same polecenia, które należy wykonać ręcznie korzystając
ze slattach.
Zwróć uwagę na użycie Proxy ARP w celu zapewnienia komunikacji
między komputerami znajdującymi się na tym samym segmencie sieci co
nasz serwer, a komputerem łączącym się przez linię szeregową. Pole
<hw_addr> powinno zawierać adres sprzętowy karty
ethernetowej serwera. Jeśli serwer nie jest przyłączony do sieci
ethernetowej możesz pominąć ten wiersz całkowicie.
Konfiguracja pliku /etc/slip.logout.
Kiedy następuje przerwanie połączenie chcesz być pewny, że port
szeregowy jest przywracany do swego normalnego stanu i jest gotowy do
obsługi kolejnego połączenia. Do tego celu służy skrypt
/etc/slip.logout. Jest bardzo prosty i jest wywoływany z tymi
samymi argumentami co /etc/slip.login.
#!/bin/sh -
#
# slip.logout
#
/sbin/ifconfig $1 down
arp -d $6
exit 0
#
Wykonywane przez niego czynności to: wyłączenie interfejsu slip,
spowoduje automatyczne usunięcie z tabeli trasowania wprowadzonej tam podczas
zestawiania połączenie pozycji; usunięcie z tabeli arp
wprowadzonej tam ręcznie pozycji. Nie potrzebujesz tego polecenia,
jeśli twój serwer nie jest przyłączony do sieci ethernetowej.
Konfiguracja pliku /etc/slip.tty.
Jeśli korzystasz z dynamicznego przydziału adresów IP (choć jeden
komputer w pliku /etc/slip.hosts jest skonfigurowany z opcją
DYNAMIC) to musisz również skonfigurować plik
/etc/slip.tty informując system jakie adresy IP są
przydzielone do każdego z wykorzystywanych portów szeregowych. Plik
ten jest potrzebny tylko wtedy, gdy twój serwer będzie przydzielał
adresy IP użytkownikom w sposób dynamiczny.
Plik zawiera tabelę, która każdemu wykorzystywanemu urządzeniu
tty przyporządkowuje adres IP jaki ma zostać przydzielony
komputerowi łączącemu się przez to urządzenie tty.
Format niniejszego pliku jest następujący:
# slip.tty tty -> adres IP
# format: /dev/tty?? xxx.xxx.xxx.xxx
#
/dev/ttyS0 192.168.0.100
/dev/ttyS1 192.168.0.101
#
Pozycje w powyższym przykładzie oznaczają, że wszyscy, którzy połączą
się przez port /dev/ttuS0 i jako swoj adres mają w pliku
/etc/slip.hosts słowo DYNAMIC otrzymają adres 192.168.0.100.
W ten sposób potrzebujesz jedynie jednego adresu IP na każdy
wykorzystywany port dla wszystkich użytkowników, którzy nie potrzebują
dedykowanego, stałego adresu IP. Dzięki temu liczba adresów potrzebna
do obsługi wielu użytkowników jest bardzo mała.
Serwer SLIP korzystający z programu dip.
Część z prezentowanej poniżej informacji pochodzi ze stron podręcznika
dotyczących programu dip. Jest tam pokrótce opisane jak
wykorzystać dip jako serwer SLIP. Proszę również zwrócić uwagę,
że podane informacje dotyczą wersji dip337o-uri.tgz i
prawdopodobnie nie mają zastosowania do innych wersji programu.
dip posiada tryb pracy, w którym automatycznie wyszukuje pozycję
dotyczącą użytkownika, który go wywołał i konfiguruje linię szeregową
jako połączenie SLIP według parametrów jakie znalazł w pliku
/etc/diphosts. Ten tryb pracy jest włączany wtedy, gdy
dip zostanie uruchominy jako program o nazwie diplogin.
To jest właśnie sposób wykrzystania dipa do stworzenia serwera
SLIP. Należy utworzyć specjalne konta, z programem diplogin jako
powłoką użytkownika.
Pierwsze co musisz zrobić, to następujące dowiązanie symboliczne:
# ln -sf /usr/sbin/dip /usr/sbin/diplogin
Następnie należy dodać odpowiednie pozycje do pliku
/etc/passwd i /etc/diphosts.
Aby skonfigurować Linuksa jako serwer SLIP wykorzystując do tego
program dip wymaga utworzenia specjalnych kont do obsługi SLIPa z
powłoką użytkownika w postaci programu dip jako
diplogin. Sugerowana konwencja nadawania nazw tym kontom zaleca,
aby pseudonim użytkownika rozpoczynał się wielką literą 'S', np. `Sfredm'.
Przykładowa pozycja pliku /etc/passwd konta SLIP może
wyglądać następująco:
Sfredm:ij/SMxiTlGVCo:1004:10:Fred:/tmp:/usr/sbin/diplogin
^^ ^^ ^^ ^^ ^^ ^^ ^^
| | | | | | \__ diplogin jako powłoka użytkownika
| | | | | \_______ katalog domowy
| | | | \____________ pełna nazwa użytkownika
| | | \_________________ numer grupy (GID)
| | \_____________________ numer użytkownika (UID)
| \_______________________________ zakodowane haslo
\__________________________________________ pseudonim użytkownika
Po zalogowaniu się użytkownika (jeśli zostanie poprawnie zweryfikowany)
program login uruchomi polecenie diplogin. dip wywołany jako
diplogin zakłada, że został uruchomiony jako powłoka
użytkownika. Piersze co robi, to korzysta z funkcji getuid()
pobierając pseudonim wywołującego go użytkownika. Następnie
przeszukuje /etc/diphosts w poszukiwaniu pierwszej pozycji,
która pasuje do zdobytego identyfikatora lub wykorzystywanego
urządzenia tty, a następnie odpowiednio się
konfiguruje. Decydując czy użytkownik powinien mieć własną pozycję w
pliku /etc/diphosts, czy powinien korzystać z konfiguracji
domyślnej, możesz budować serwer, który korzysta zarówno z
dynamicznego i statycznego przydziału adresów IP.
dip automatycznie doda pozycję Proxy-ARP jeśli zostanie
wywołany jako diplogin. Nie musisz się martwić ręcznym dodawaniem
tych pozycji.
Konfiguracja pliku /etc/diphosts
/etc/diphosts jest wykorzystywany przez dip do
wyszukiwania konfiguracji dla łączących się komputerów. Mogą to być
pozycje dotyczące zarówno komputerów łączących się z twoim Linuksem,
lecz równie dobrze mogą to być pozycje dotyczące komputerów, z którymi
łączy się twój Linux.
Ogólny format pliku /etc/diphosts wygląda następująco:
..
Suwalt::145.71.34.1:145.71.34.2:255.255.255.0:SLIP uwalt:CSLIP,1006
ttyS1::145.71.34.3:145.71.34.2:255.255.255.0:Dynamic ttyS1:CSLIP,296
..
Poszczególne pola oznaczają:
pseudonim użytkownika: identyfikator zwracany przez
getpwuid(getuid()) lub nazwa terminala
niewykorzystane: zgodność z formatem passwd
adres zdalny: nazwa (adres IP) łaczącego się z nami komputera
adres lokalny: nazwa (adres IP) naszego serwera
netmaska: netmaska w notacji dziesiętnej
komentarz: możesz tu wstawić co chcesz
protokół: Slip, CSlip itp.
MTU: liczba
Przykłady pozycji pliku /etc/net/diphosts dla komputerów
łączących się z nami:
Sfredm::145.71.34.1:145.71.34.2:255.255.255.0:SLIP uwalt:SLIP,296
definującej połączenie SLIP między naszym serwerem, a komputerem,
który otrzyma adres 145.71.34.1, parametr MTU połączenia będzie
wynosił 296, lub
Sfredm::145.71.34.1:145.71.34.2:255.255.255.0:SLIP uwalt:CSLIP,1006
definiującej połączenie cSLIP z komputerem, który otrzyma adres
145.71.34.1. parametr MRU połączenia wynosił 1008.
Dlatego wszyscy użytkownicy którym zezwolisz na przydzielany statycznie
adres IP powinni być wymienieni w pliku /etc/diphosts. Jeli chcesz aby
uzytkownicy łączący się na pewien port mieli przydzielane numery w
sposób dynamiczny musisz umieścić wpis dla wspomnianego portu i usunąć
wszystkie wpisy indywidualnych użytkowników. Upewnij się aby
skonfigurować co najmniej jeden wpis dla każdego z urządzeń tty
wykorzystywanego przez twoich użytkowników w celu zapewnienia im
poprawnej konfiguracji niezależnie od modemu z którym się połączą.
Kiedy użytkownik się loguje, widzi standardową zachętę do podania
swojego identyfikatora SLIP i hasła. Jeli po wprowadzeniu żądanych
informacji zostanie zweryfikowany poprawnie, nie zobaczy żadnych
specjalnych komunikatów. Powinien wtedy przełączyć się po swojej stronie
w tryb SLIP i mieć poprawne połączenie według konfiguracji zapisanej w
pliku diphosts.
Serwer SLIP korzystający z pakietu dSLIP.
Matt Dillon <dillon@apollo.west.oic.com> stworzył pakiet,
który służy nie tylko do inicjowania połączenia z serwerem, ale równie
dobrze może obsługiwać połączenia przychodzące. Jest to kombinacja
małych programów i skryptów zarządzających dla ciebie
połączeniem. Musisz mieć zainstalowaną powłokę tcsh ponieważ
przynajmniej jeden ze skryptów jej wymaga. Matt dostarcza binarną
kopię programu expect, ponieważ wykorzystuje go inny ze
skryptów. Prawdopodobnie zmuszenie pakietu do pracy będzie od ciebie
wymagało trochę doświadczenia w obchodzeniu się z programem
expect, lecz niech cię to nie odstręcza.
Matt napisał dobry zestaw instrukcji instalacyjnych zgromadzonych w
pliku README. Nie będę ich tutaj powtarzał.
Pakiet dSLIP możesz pobrać bezpośrednio ze źródła:
apollo.west.oic.com
/pub/linux/dillon_src/dSLIP203.tgz
lub z:
sunsite.unc.edu
/pub/Linux/system/Network/serial/dSLIP203.tgz
Przeczytaj plik README i dodaj odpowiednie pozycje do pliku
/etc/passwd i /etc/group zanim wydasz polecenie
make install.
6.27 Obsługa protokołu STRIP (Starmode Radio IP)
Urządzenia STRIP noszą nazwy `st0', `st1', itd.
Opcje konfiguracji jądra:
Network device support --->
[*] Network device support
....
[*] Radio network interfaces
< > STRIP (Metricom starmode radio IP)
STRIP to protokół zaprojektowany specjalnie dla radiowych modemów
Metricom na uniwersystecie w Stanford w ramach projektu badawczego
noszącego nazwę
MosquitoNet Project.
Zajdziesz tam mnóstwo ciekawych informacji, nawet jeśli nie jesteś
bezpośrednio zainteresowany projektem.
Modemy Metricom przyłącza się przez port szeregowy komputera,
posiadają szerokie spektrum technologiczne i są zdolne do pracy z
prędkością zbliżoną do 100kbps. Informacje na temat samych modemów
Metricom jest dostępna tutaj:
Metricom Web Server.
W chwili obecnej standardowe narządzia sieciowe nie obsługują sterownika
STRIP. Musisz zdobyć specjalistyczne narzędzia dostępne na serwerze
www projektu MosquitoNet. Szczegóły na temat niezbędnego
oprogramowania znajdziesz tutaj:
MosquitoNet STRIP Page.
Konfiguracja sieci pracujących ze sterownikiem STRIP polega na
wykorzystaniu zmodyfikowanego programu slattach, które ustawia
tryb pracy linii szeregowej na STRIP, a następnie na konfiguracji
powstałego urządzenia `st[0-9]' w taki sam sposób, jak gdyby była
to zwykła karta ethernetowa. Z jednym wyjątkiem, z przyczyn
technicznych STRIP nie obsługuje protokołu ARP, dlatego musisz ręcznie
skonfigurować tabelę ARP dla wszystkich komputerów w twojej podsieci.
Co nie powinno sprawić większego kłopotu.
6.28 Token Ring
Urządzenia Token Ring noszą nazwy `tr0', `tr1' itd.
Token Ring jest standardem sieci LAN opracowanym przez IBM, który
unika kolizji wprowadzając mechanizm pozwalający na transmisję danych
w jednej chwili tylko jednej stacji przyłączonej do sieci. "Token" w
danej chwili może należeć tylko do jednej stacji i to właśnie ta
stacja, która go posiada jest uprawniona do nadawania informacji. Po
zakończonej transmisji przekazuje "Token" następnej stacji. Przechodzi
kolejno pomiędzy wszystkimi aktywnymi końcówkami sieci. Stąd nazwa
"Token Ring".
Opcje konfiguracji jądra:
Network device support --->
[*] Network device support
....
[*] Token Ring driver support
< > IBM Tropic chipset based adaptor support
Konfiguracja urządzeń token ring jest identyczna, jak konfiguracja
urządzeń ethernetowych, z dokładnością do nazwy urządzenia
podlegającego konfiguracji.
6.29 X.25
X.25 to obwodowy protokół komutacji pakietów zdefiniwany w
C.C.I.T.T. (organizacji standaryzacyjnej uznawanej przez firmy
telekomunikacyjne większości krajów świata. Cały czas trwają pracę nad
implementacją X25 u LAPB i najnowsze wersje jądra 2.1.* zawierają
kod odzwierciedlający aktualny stan prac.
Jonathon Naylor jsn@cs.nott.ac.uk przewodzi grupie
rozwijającej to oprogramowanie i opiekuje się listą utworzoną do
dyskusji na tematy dotyczące X25 i Linuksa. Aby się na nią zapisać
należy na adres majordomo@vger.rutgers.edu napisać list
o treści "subscribe linux-x25".
Wczesne wersje narzędzi konfiguracyjnych można uzyskac z archiwum ftp
ftp.cs.nott.ac.uk.
6.30 WaveLan Card
Urządzenia Wavelan noszą nazwy `eth0', `eth1', itd.
Opcje kompilacji jądra:
Network device support --->
[*] Network device support
....
[*] Radio network interfaces
....
<*> WaveLAN support
Karty WaveLan to szerokopasmowe sieciowe karty bezprzewodowe. Są
bardzo podobne do kart ethernetowych i praktycznie w większości są
konfigurowane w taki sam sposób.
Więcej informacji na temat kart WaveLan znajdziesz na stronie
Wavelan.com.
Następna strona
Poprzednia strona
Spis treści
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
net 3 howto pl 8net 3 howto pl 2NET 3 HOWTO pl 9 (2)NET 3 HOWTO pl 4 (2)net 3 howto pl 7NET 3 HOWTO pl 8 (2)NET 3 HOWTO pl 3 (2)net 3 howto plnet 3 howto pl 3net 3 howto pl 13NET 3 HOWTO pl 11 (2)net 3 howto pl 4net 3 howto pl 9net 3 howto pl 10net 3 howto pl 1net 3 howto pl 5net 3 howto pl 12NET 3 HOWTO plNET 3 HOWTO pl 10 (2)wiÄcej podobnych podstron