3592428422

Cłftń dystaj (5.8 mm) z plamką

Arago w środku cienia. Odległość od źrócSa śwatła (punktowe 0,5mm) do dysku 153 cm. odległość od dysku do ekranu 183 cm.

korpuskularną teorię światła Newtona. W 1818 r. Augustin Jean Fresnel przyjmując zasadę Huygensa, wraz z własnymi zasadami interferencji, wykazał, że może wyjaśniać zarówno prostoliniową propagację światła, jak i efekty dyfrakcji. Aby uzyskać zgodność z wynikami eksperymentalnymi, przyjął dodatkowe arbitralne założenia dotyczące fazy i amplitudy fal wtórnych, a takzo, w celu wyeliminowania fali wstecznej współczynnik nachyionia^ ^.

Założenia to nie mają oczywistych podstaw fizycznych, ale prowadziły do przewidywań, któro zgadzały się z wioloma obserwacjami doświadczalnymi. Akadomia Francuska powołała komitot do przoglądu prac Frosnola. Poisson był jogo członkiom, zauważył, zo toona Frosnola przowidujo wystąpionio jasnogo punktu w środku clenia małogo dysku, z togo wywnioskował, że teoria jest nieprawidłowa. Jednak Arago. inny członek komitetu, przeprowadził eksperyment i pokazał, ze przewidywania teorii są poprawne, a powstający w ten sposób punkt jest nazywany plamką Arago-²⁴!. Było to jedno z badań, które doprowadziły do zwycięstwa lalowej teorii światła nad dominującą wówczas teorią korpuskularną.

Fresnel analizując pole dyfrakcji w wybranym punkcie za otworem większym do potowy długości fali kreśli z wybranego punktu okręgi o promieniach będącymi kolejnymi wielokrotnościami połowy długości fali. Okręgi te dzielą otwór będący tu źródłem fali na strefy zwane strefami Fresnela, analizuje promieniowania, których stref są w przeciwnych fazach i znoszą się-¹!. Metoda stref Fresnela jest stosowana w telekomunikacji i optyce. Prace Fresnela umożliwiły matematyzację dyfrakcji w oparciu o zasadę Huygensa. Ścisłe sformułowanie dyfrakcji w ujęciu Fresnela, w oparciu o równania falowe podali H. Helmhołtz i G. Kirchhoff- l

W 1828 George Green wydaje An Essay on tho Application ol Mathematical Analysis to ttto Thoonos ol Eledndty and Magnelism zawierającą twierdzenie Greena ułatwiające obliczenia całek związanych także z propagacją fal'²⁵!.

W 1834 George Biddell Airy opisuje tonę, zaobserwowanego wczośniej. powstawania wokół gwiazdy obserwowanej przez teleskop pierścieni, zwanych na cześć odkrywcy plamką Airy'ego²⁵L

W 1837 Jacąuos Babinot w publikacji Optical Motoorotogy przodstawia zasadę, zwaną zasadą Babinota. mówiącą zo obraz dyfrakcyjny otrzymany z przoszkody jost taki sam jak z otworu o takim samym kształcie i środnicy, różni się tylko natężona świalłd²⁵^.

W 1849 Goorgo Gabriol Stokos, irlandzki lizyk i profosor matomatyki w Cambridgo, opublikował pracę On the, Dynamical Tboory of Ditfraction w któroj jako pierwszy przedstawił prawidłową postać funkcji nachylenia dyfrakcji analityczmo ²⁵¹.

W 1850 - 1854 Lord Kelvin (William Thomson) organizuje publikację prac Green'a-²⁵l

W 1858 Hermann von Helmhołtz publikuje On air yibrations in pipę with open ends. Helmhołtz byt bliskim przyjacielem Thomsona, a ich współpraca zaowocowała produktywnym okresem badań i wpływów między brytyjskimi i niemieckimi szkołami fizyki. W oparciu o prace Green'a, Helmhołtz tworzy całkę Helmholtza-Kirchhoffa dla fal monochromatycznych^²⁰!.