3681762004

8. Procedury dotyczące nielegalnych ładunków

•    W rozporządzeniu (WE) nr 2368/2002 wprowadzającym w życie system certyfikacji procesu Kimberley w Unii Europejskiej ustanowiono warunki udzielania zezwoleń na przywóz lub wywóz surowca diamentowego na i z terytorium Unii. Biorąc pod uwagę fakt, że rozporządzenie jest aktem prawnym mającym bezpośrednie zastosowanie na obszarze całej Unii, wszystkie właściwe organy (w szczególności krajowe organy celne) są związane jego postanowieniami.

•    Rozporządzenie stanowi, że przywóz surowca diamentowego do Unii oraz wywóz surowca diamentowego z Unii jest zakazany, chyba że spełnione są bardzo wyraźne warunki określone w art. 3 (dotyczącym przywozu) lub art. 11 (dotyczącym wywozu).

•    Rozporządzenie stanowi również, że w przypadku niespełnienia tych warunków właściwe organy (a w szczególności jeden z organów unijnych lub dowolny inny właściwy organ danego państwa członkowskiego, np. służby celne) są zobowiązane do zatrzymania ładunku.

•    W takiej sytuacji ładunek nie może zostać zwolniony (ani odesłany do państwa pochodzenia w przypadku ładunków przychodzących), chyba że wszystkie warunki określone w rozporządzeniu (WE) nr 2368/2002 są spełnione. Zatrzymanie ładunku stanowi środek silnie odstraszający podmioty zamierzające obejść przepisy rozporządzenia.

•    Ponadto Wspólnotowy kodeks celny WE¹ (który również ma bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich) zawiera przepisy regulujące sposób postępowania z towarami, w odniesieniu do których stosuje się ograniczenia lub zakazy (tak jak ma to miejsce w przypadku surowca diamentowego). W szczególności kodeks celny stanowi, że towary, w odniesieniu do których nie przedstawiono dokumentacji wymaganej w ramach odpowiedniej procedury celnej, nie mogą zostać zwolnione. Kodeks celny stanowi również, że przy podejmowaniu czynności w odniesieniu do towarów, które nie mogą zostać zwolnione, dopuszcza się możliwość stosowania wszelkich koniecznych środków, uwzględniając konfiskatę i sprzedaż.

•    Rozporządzenie (WE) nr 2368/2002 stanowi również (art. 27), że wszystkie państwa członkowskie są zobowiązane do określenia w swoim prawie krajowym lub przepisach krajowych sankcji nakładanych w przypadku naruszenia przepisów tego rozporządzenia. Choć państwa członkowskie dysponują swobodą uznania w zakresie określenia charakteru konkretnych sankcji (które mogą być nakładane w

-14-

1

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r.; por. w szczególności art. 56-58, 73 i 75.