4038600544

LIPIEC - SIERPIEŃ - WRZESIEŃ 2015

BUDOWNICTWO NA ŚWIECIE

figurację b) na Rys. 1. Konfiguracja ta odpowiada krzywej łańcuchowej o rów-

y = H/g [cosh (g/H) x -1 ] gdzie: H - oddziaływanie poziome w miejscu zamocowania liny, cosh x = 0,5 [exp (x) + exp (-x)] Strzałka zwisu cięgna f w tym przypadku wynosi:

f= H/g [cosh (lg/2H) -1]

Jeżeli strzałka zwisu wynosi mniej niż 10% rozpiętości I ,to wówczas można założyć, że kąt <)> jest mały i obciążenie q(x) można zastąpić stałym obciążeniem g. W tym przypadku konfiguracja cięgna odpowiada paraboli: y = [gx/2H] (I - x), ze strzałką zwisu f = gl²/8H Krzywa łańcuchowa w porównaniu do krzywej parabolicznej ma mniejszą strzałkę zwisu f oraz większy naciąg poziomy H. Warto o tym pamiętać, stosując przedstawione wyżej wzory uproszczone.

Projektując rozważany ustrój cięgnowy korzystamy ze ścisłego lub przybliżonego równania cięgna. Ustala ono zależność pomiędzy parametrami geometrycznymi cięgna (s_o - długość wstępna cięgna, I - rozpiętość cięgna, A - pole przekroju poprzecznego), własnościami mechanicznymi (E - moduł Younga), obciążeniami (g -ciężar własny cięgna) oraz wielkościami statycznymi (H - naciąg poziomy).

W nawiązaniu do rozpiętości I zakładamy strzałkę zwisu f i dla przybliżonej geometrii parabolicznej wyznaczamy potrzebną długość liny so. Zakładając wstępnie parametry cięgna ( E, A i g), z równania cięgna określamy naciąg poziomy H, który po uwzględnieniu reakcji pionowej R pozwala wyznaczyć maksymalną siłę osiową w cięgnie S wg wzoru:

S = sqrt (H² +R²)

Obliczona w ten sposób wartość S pozwala, po uwzględnieniu pozostałych obciążeń, zweryfikować stan graniczny nośności dla założonego przekroju cięgna.

W kładkach typu tybetańskiego pomost jest wiotki i nie występuje tutaj dźwigar sztywności, charakterystyczny dla nowoczesnych mostów wiszących. W związku z tym konfiguracja geometryczna ustroju nośnego odpowiada krzywej łańcuchowej lub w uproszczeniu krzywej parabolicznej.

Konstrukcja kładki Highline 179

Ustrój nośny kładki złożony jest z czterech lin zamkniętych, o średnicy 60 mm. Liny te poprowadzone są nad przeszkodą parami, w nieco odchylonych od pionu płaszczyznach, wyznaczonych przez sztywne wieszaki, po obu stronach konstrukcji. Na przeważającej długości kładki cięgna główne prowadzone są równolegle do pomostu. Dopiero w strefach przypodporo-wych odchylają się do góry, osiągając poziom siodeł na niskich pylonach, zlokalizowanych po obu stronach doliny. Każda lina zamknięta zakończona jest staliwną końcówką kotwiącą (zakotwienie stożkowe, stopowe), która poprzez dwa gwintowane pręty łączy się przegubowo (sworznie) z masywnym trawersem stalowym, kotwionym z podłożem poprzez fundament żelbetowy za pomocą kotew gruntowych

0    długości 17 m. W całej konstrukcji kładki zastosowano 8 kotew.

Opisane połączenie cięgien głównych z podłożem gwarantuje regulację naciągu wstępnego podczas budowy i montażu konstrukcji, jak również podczas jej eksploatacji, jeżeli wystąpi taka potrzeba.

Niskie stalowe pylony kładki ukształtowane są w postaci przestrzennych ram wahaczowych, odchylonych nieco na zewnątrz przeszkody, kotwionych w stopie fundamentowej

1    prawdopodobnie w podłożu. Tworzą je połączone ze sobą dwie płaskie ramy zamknięte, rozchylone ku górze. W górnych węzłach ram zainstalowano po dwa siodła dla cięgien głównych kładki.

Pomost kładki poprowadzony jest dołem w stosunku do cięgien głów-Dokończenie na sir. 16