4467021806

Laboratorium z Podstaw Konstrukcji Maszyn ryzuje prosta budowa, dobre charakterystyki mechaniczne, a także stosunkowo duża żywotność i niski koszt eksploatacji. Istnieje bardzo wiele rozwiązań konstrukcyjnych sprzęgieł ciernych, różniących się kształtami łączników, kierunkiem działania siły dociskającej, sposobem wywołania siły itp. Do najpopularniejszych należą sprzęgła cierne tarczowe i wielopłyt-kowe. Są one szeroko stosowane w celu włączania i wyłączania łączonych wałów w czasie pracy maszyn.

Charakterystycznym dla pracy sprzęgieł ciernych jest to, że w czasie ich włączania występuje poślizg trących powierzchni, w wyniku czego liczba obrotów wału napędzanego wzrasta stopniowo, a jego włączenie do pracy przebiega więcej lub mniej płynnie.

Maksymalny moment obrotowy, jaki może przekazać sprzęgło cierne tarczowe wynosi:

M₀ = M_t =Qju-z-R

gdzie:

Mo - moment obrotowy,

Mt - moment tarcia,

Q - siła docisku powierzchni trących,

|A - wsp. tarcia,

z - liczba powierzchni trących,

R - ramię wypadkowej siły tarcia (średni promień powierzchni trących)

Praca połączeniowego sprzęgła ciernego może być podzielona na cztery okresy (rys. 5.1).

Uwaga na odcinku B - D wykresy dsa wału czynnego i biernego

Rys. 5.1 Okresy pracy sprzęgła

I - włączenie sprzęgła. W tym okresie następuje zbliżenie i dociśnięcie trących powierzchni sprzęgła. Wał bierny i masy z nim połączone znajdują się w nieustalonym przyspieszonym ruchu obrotowym (odcinek AB). Wał czynny natomiast jest opóźniony w ruchu obrotowym (odcinek AiB).