4855312837

niewielu istniejących przykładów dobrych praktyk w zakresie terapii zajęciowej oraz wdrożenia modeli rozwijanych w krajach wysokorozwiniętych.

Celem programu „Poprawy jakości opieki nad osobami niesamodzielnymi, chorymi psychicznie i niepełnosprawnymi intelektualnie na Oddziale Opiekuńczo-Leczniczym Psychiatrycznym Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego i Rehabilitacji Medycznej SPZOZ w Poznaniu” jest rozwinięcie modelu terapii zajęciowej, zastosowanie wybranych jej technik oraz rozwinięcie potrzebnej infrastruktury, umożliwiającej poprawę opieki, jak również aktywizację podopiecznych Oddziału Opiekuńczo-Leczniczego Psychiatrycznego Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego i Rehabilitacji Medycznej SPZOZ w Poznaniu.

Każdy człowiek podejmuje w codziennym życiu szereg aktywności, działań, po prostu zajęć. Wypełniają one ludzkie życie i nie stanowią przedmiotu zainteresowań dopóty, dopóki nie przysparzają trudności. Z brakiem możliwości podejmowania różnorodnych zajęć spotykamy się stosunkowo często u osób niepełnosprawnych i starszych. Wilcock i Townsend stwierdzają jednoznacznie, iż często „siedzą (one) samotnie w domach opieki lub innych tego typu zamkniętych miejscach, nie mając nic do roboty”. [Wilcock W, Townsend E.A (2009) Occupational justice. Red.: E.B. Crepeau, E.S. Cohn, B.A.B. Schell, Willard and Spackman's occupational therapy. llth ed. Lippincott, Williams and Wilkins, Philadelphia: 192-99] Przyczyn tego stanu rzeczy należy upatrywać w ogólnym zmniejszeniu sił życiowych, przyjmowaniu biernego trybu życia oraz w częstszym ujawnianiu się niepełnosprawności. Niepełnosprawności wykazują duże zróżnicowanie, obejmują one bowiem różne ograniczenia funkcjonalne, które mogą mieć charakter stały lub czasowy, całkowity lub częściowy, mogą też dotyczyć różnych sfer; sensorycznej, psychicznej i fizycznej. Ponadto, niepełnosprawność może wynikać z ograniczenia lub dysfunkcji jednej lub kilku sfer. Możliwe jest też równoczesne występowanie różnych niepełnosprawności. Stopień, w jakim dane ograniczenie wpływa na jakość życia jest relatywny w aspekcie subiektywnym, społecznym, sytuacyjnym i czasowym. [Stochmiałek J. (1994) Pedagogika rewalidacyjna. Wyd. Żak, Warszawa: 168] Niepełnosprawność człowieka, która wywołana jest uszkodzeniem ciała, przewlekłą chorobą może powodować dysfunkcjonalność organizmu, niepełnosprawność psychiczną i obniżoną sprawność społeczną, co dalej prowadzi do dysbalansu między możliwościami danej osoby a stawianymi jej oczekiwaniami. Problem niepełnosprawności jest złożony, choroba lub zaburzenie prowadzi do uszkodzenia, uszkodzenie powoduje niepełnosprawność i upośledzenie funkcji i życia w społeczeństwie. [J. Stochmiałek, Pedagogika rewalidacyjna. 1994]

Ogólne zmniejszenie sił życiowych i liczne niepełnosprawności, prowadzą zwykle do znacznego spadku jakości życia i zmniejszającej się samodzielności oraz stwarza konieczność zapewnienia wsparcia w codziennych sytuacjach. Dlatego celowe wydaje się podjęcie specyficznej