Tomasz SZYBORSKI
Studenckie Koło Naukowe KERNEL, Wyższa Szkoła Ekonomii i Innowacji, Wydz. Transportu i Informatyki
Jedną z najbardziej złożonych zadań w kształceniu w obszarze nauk technicznych jest organizacja procesu dydaktycznego z dziedziny sieci telekomunikacyjnych i usług w sieciowych środowiskach rozproszonych. Podstawowymi problemami jakie wiążą się z tym zadaniem jest szybko zmieniające się standardy i rozwiązania informatyczne oraz konieczność dysponowania sprzętem laboratoryjnym nadążającym za tymi zdaniami. Dodatkową trudnością, i jednocześnie wyzwaniem ekonomicznym, jest fakt, że dla wysokiej jakości kształcenia wymagane jest by studenci pracowali samodzielnie na złożonym zestawie urządzeń i aplikacji sieciowych.
Od wielu lat znana jest inicjatywa firmy Cisco, określana mianem Akademii Sieciowych Cisco (ASC), która ma na celu pomoc w merytorycznej organizacji przedstawionego wyżej procesu kształcenia. Proces dydaktyczny, definiowany w ramach ASC został podzielony na szereg poziomów, które z jednej strony zapewniają ciąg szkoleń stopniowo zwiększających umiejętności uczestnika, a z drugiej strony ograniczają do niezbędnego minimum zapotrzebowanie na zasoby sprzętowe. Nie bez znaczenia ma też opracowany dla potrzeb ASC system symulacyjny, który oprócz ułatwienia zrozumienia podstawowych zagadnień, stwarza możliwość kształcenia poza bazą laboratoryjną.
Pomiędzy przedstawionymi wyżej podejściami, tj. pracy dydaktycznej w laboratorium oraz pracy w oparciu o pakiet symulatora, istnieje niezbyt szeroko wykorzystywana możliwość realizacji laboratoriów wirtualnych. Podstawą ich funkcjonowania jest zdalny dostęp do określonych, fizycznych zasobów sieciowych. Dostęp ten musi jednak spełniać dwa podstawowe warunki, tj. oferować duża elastyczność w kontekście możliwości konfiguracji urządzeń sieciowych oraz bezpieczeństwo i wydajność mechanizmów dostępowych.
Realizacja wirtualnych laboratoriów, zgodnych z przedstawioną wyżej koncepcją stwarza możliwość optymalizacji (głównie maksymalizacji) wykorzystania posiadanej bazy laboratoryjnej niezależnie od ograniczeń bazy lokalowej. Daje też możliwość dostępu do fizycznej (nie obciążonej ograniczeniami symulatora) infrastruktury sieciowej dla studentów, którzy z określonych powodów (miejsce zamieszkania, konieczność pracy w różnych godzinach itp. ) nie mogli by nabyć specjalistycznej wiedzy praktycznej.
Artykuł przedstawia rozwiązanie wirtualnego laboratorium sieciowego, którego przeznaczeniem jest umożliwienie realizacji programu ASC. Opis sposobu konfiguracji infrastruktury sieciowej oraz mechanizmów dostępu do zasobów uzupełniony zostanie analizą funkcjonalną wirtualnego laboratorium w porównaniu z konwencjonalnymi zajęciami w laboratorium sieciowym jak i z pracą dydaktyczną, opartą o symulację komputerową.
Grzegorz ADAMCZYK, Paweł MALCZUK Studenckie Koło Naukowe NEURON
Niniejszy artykuł omawia zagadnienie monitorowania zasobów infrastruktury sieciowej przedsiębiorstwa przy wykorzystaniu narzędzi dostępnych zgodnie z ideą Open Source. Do celów testów i analiz wykorzystany został pakiet Nagios natomiast opisana w artykule infrastruktura sieciowa została zaprojektowana w szczególności pod kątem monitorowania zasobów w środowisku rozproszonym.
Istnieje wiele modeli opisujących organizację infrastruktury teleinformatycznej, w Najczęściej każde przedsiębiorstwo posiada unikatową infrastrukturę, która jest dostosowana do określonego rodzaju usługi przez nie świadczonych. Małe lub średnie firmy mogą mieć tak samo złożone środowisko co duże przedsiębiorstwa, ale w większości przypadków nie wymagają kosztownych rozwiązań do monitorowania zasobów stosowanych ogromnych korporacjach czy instytucjach rządowych. Niemniej jednak, nawet w mniejszych firmach, zaprojektowanie sprawnie działającej infrastruktury do monitorowania może być kłopotliwe, czasochłonne i niestety kosztowne.
W opisanej wyżej sytuacji pomocne stają się rozwiązania zrealizowane w oparciu o darniowe narzędzia, np. Nagios. Narzędzie to, opracowane przez organizację Nagios Enterprises, dzieli monitorowane obiekty na dwie kategorie: hosty oraz serwisy. Przez hosty rozumiane są fizyczne maszyny takie jak serwery, routery, stacje robocze, drukarki. Nagios jest narzędziem bardzo elastycznym, dzięki możliwości rozbudowy poprzez dodanie własnych modułów funkcjonalnych. Modułami może być każdy program, który posiada funkcjonalność odczytu oraz zapisu do standardowego wejścia/wyjścia. Nagios jako narzędzie samo w sobie, nie posiada możliwości monitorowania rozproszonego środowiska sieciowego. W tym celu opracowaliśmy model zintegrowanego systemu do monitorowania takiego środowiska w oparciu o darmowe narzędzia, które szczegółowo zostały opisane w artykule.
Zaproponowany model monitorowania zakłada, że istnieje jeden serwer centralny w lokalnej sieci oraz grupa zdalnych hostów położonych w odrębnych lokalizacjach. Zarówno serwer centralny oraz każdy ze zdalnych serwerów posiada odrębną instancję Nagiosa monitorującego własną infrastrukturę. Model monitorowania stanowi połączenie natywnych narzędzi zaprojektowanych przez organizację Nagios Enterprises rozszerzoną o mechanizmy monitorowania rozproszonego środowiska IT. Zaimplementowane mechanizmy integrują dane diagnostyczne otrzymane ze zdalnych hostów z serwerem centralnym prezentując je w postaci strony WWW, w taki sposób, jakby były to dane otrzymane z lokalnej infrastruktury.