6628926887

K. Selwat Wprowadzenie do systemu JĄTpyC

Jeśli dodatkowe odstępy mają wystąpić od początku nowej strony (odstęp pionowy) lub od początku nowego wiersza (odstęp poziomy), to należy użyć postaci „gwiazdkowych” powyższych poleceń, tzn. \vspace* i \hspace* odpowiednio.

Czasami zachodzi potrzeba równomiernego rozmieszczenia w jednym wierszu paru grup wyrazów, przy czym pierwsza grupa powinna być wyrównana do lewego marginesu, a ostatnia grupa - do marginesu prawego. Taki efekt osiągniemy dzięki rozkazowi \hf ill (skrót od \hspace{\f ill>), który wstawia odstęp poziomy o maksymalnej możliwej w wierszu szerokości (tzw. „rozporę poziomą”). Np. kod Początek wiersza \hfill koniec wiersza skompiluje się jako

Początek wiersza koniec wiersza

Maksymalnie wysoki odstęp pionowy (tzw. „rozporę pionową”) uzyskujemy za pomocą polecenia \vfill.

2.3 Znaki specjalne

Parę znaków ma dla I^I^jK-a specjalne znaczenie. Te znaki to:

\$&°/o#_{}~~

Dla przykładu: w nawiasach klamrowych umieszcza się argumenty obowiązkowe polecenia. Ponadto nawiasy klamrowe służą do grupowania: znak { otwiera grupę wyrazów (wyrażeń), a znak } ją zamyka. Czasami para {> służy do wyraźnego zaznaczenia końca rozkazu po to, aby nie zlewał się on z dalszym tekstem (np. \LaTeX{>).

Znaki specjalne umieszczone wprost w pliku źródłowym nie pojawią się na wydruku. Można je wstawić do dokumentu poprzedzając je znakiem \ (ang. backslash): zapis \$ \& \% \# \_ \{ \> \~{} \~{} w źródle daje na wydruku $&%#_{}"'. Aby wydrukować znak \ stosujemy rozkaz $\backslash$.

2.4 Spacja nierozdzielająca

Regułą języka polskiego jest niepozostawianie jednoliterowych spójników oraz przyimków na końcu linii. Aby taki spójnik lub przyimek powiązać z następnym wyrazem stosujemy tzw. nierozdzielającą (twardą) spację, otrzymaną za pomocą symbolu ~. Na przykład pisząc z~głową nakazujemy Dl^jK-owi by nie złamał wiersza między wyrazami z oraz głową, przy jednoczesnym zachowaniu odstępu między nimi.