720154724

r. 6 z 56

Rozbudowa narzędzia informatycznego do prognozowania zasięgów stacji radiowych użytkowanych _we współczesnych systemach radiokomunikacyjnych_

1. Wyznaczanie zasięgów ograniczonych interferencjami

Wszelkie obliczenia zasięgowe, zarówno w radiokomunikacji ruchomej lądowej, jak i w radiodyfuzji, dokonywane są w oparciu o wyznaczanie stosownych wartości rozkładu natężenia pola E na określonym obszarze. W przypadku stosowania wzorów obliczeniowych dotyczących tłumienia trasy radiowej L, wartości wynikowe L (x,y) powinny być przeliczone na stosowne wartości E (x,y).

Podstawą wyznaczania zasięgów ograniczonych interferencjami jest znajomość rozkładu natężenia pola sygnału użytecznego analizowanej stacji, dla której wyznaczony ma być zasięg ograniczony interferencjami i rozkładów natężeń pól sygnałów zakłócających stacji nadawczych, które mają zostać uwzględnione w analizie.

Obliczenia wykonywane dla sieci/stacji radiodyfuzyjnych i radiokomunikacyjnych powinny umożliwić zobrazowanie zasięgów użytkowych każdej ze stacji. Zasięgi te w przypadku sieci wieloczęstotliwościowych są wyznaczane z uwzględnieniem wpływu wielu różnych źródeł zakłóceń. Zakłócenia te można podzielić na:

•    współnokanałowe - w przypadku stacji wykorzystujących te same kanały radiowe,

•    sąsiedniokanałowe - pochodzące od stacji wykorzystujących kanały sąsiadujące.

Dla sieci jednoczęstotliwościowych SFN (Single Freąuency NetWork) mamy do czynienia z wieloma źródłami emitującymi sygnały pożądane (użyteczne), przy czym z uwagi na różne czasy dotarcia do odbiornika, mogą one stanowić źródło zakłóceń.

1.1. Metody obliczeniowe

Istnieje wiele różnych metod wyznaczania zasięgów użytkowych stacji ograniczonych zakłóceniami interferencyjnymi. Można je podzielić na metody statystyczne i niestatystyczne.

W systemie MZ.NET zaimplementowano większość spośród nich:

•    metodę sumowania mocy,

•    uproszczoną metodę mnożenia prawdopodobieństw,

•    metodę logarytmiczno-normalną, zwaną w skrócie LNM,

•    uproszczoną metodę logarytmiczno-normalną,

•    metodę k-LNM, będącą rozszerzeniem metody LNM (dla różnych wartości

współczynnika k).

Metoda sumowania mocy jest przykładem metody niestatystycznej, zaś pozostałe z przytoczonych metod są metodami statystycznymi.

Najbardziej znane, spośród powyższych metod są metody sumowania mocy i mnożenia prawdopodobieństw (LMN), przy czym metoda sumowania mocy jest najmniej skomplikowana obliczeniowo i umożliwia szybkie uzyskanie wyników. Wśród osób zajmujących się projektowaniem systemów radiowych nie ma zgodności w odpowiedzi na pytanie, która z nich jest lepsza. Badania porównawcze wykazały, że wyniki uzyskane przy pomocy każdej z nich są podobne. Jednak na forum międzynarodowym zdecydowano, iż w obliczeniach prowadzonych dla potrzeb radiodyfuzji dźwiękowej (radiofonia) stosuje się metodę mnożenia prawdopodobieństw, a w telewizji metodę sumowania mocy.

W przypadku jednoczęstotliwościowych sieci telewizji cyfrowej DVB-T stosowana jest metoda k-LNM.

INSTYTUT ŁĄCZNOŚCI ZAKŁAD Z-21