8955899087

154

W celu rozwiązania problemu optymalizacji różnorodności wartości wymiarów zastosowano w pracy automatyczną klasyfikację dostosowaną do potrzeb klasyfikacji konstrukcji. Wyróżniono trzy podstawowe metody tworzenia przyporządkowania 6:

1)    metoda selekcji wymiarów S_A - polega na przyporządkowaniu wektorom potrzeb X.’ konstrukcji, których dyskretyzację wartości wymiarów przeprowadza się na podstawie optymalizacji różnorodności wartości istotnych wymiarów rodziny konstrukcji WI“,

2)    metoda relacji sprzężeń Sb - polega na przyporządkowaniu wektorom potrzeb X.’ konstrukcji, których dyskretyzację wartości wymiarów WV.^te';(l = l,lv_J) przeprowadza się na podstawie optymalizacji różnorodności wartości wymiarów, spełniając jednocześnie relacje sprzężeń według grafu G(n“‘),

3)    metoda Ueracyjnego doboru Sc - polega na przyporządkowaniu wektorom potrzeb X.‘ konstrukcji, których optymalizacja różnorodności wartości wymiarów przeprowadzana jest w trakcie dobierania cech konstrukcyjnych według grafu relacji sprzężeń G/n"’ \.

W celu racjonalnego utworzenia przyporządkowania 6 niezbędne jest określenie relacji sprzężeń oraz zastosowanie metod pozwalających na wybór wymiarów istotnych rodziny konstrukcji.

5.8.1. Sprzęienia zewnętrzne i wewnętrzne między wymiarami elementów

Optymalizacja zróżnicowania wartości wymiarów elementów związana jest z zachowaniem relacji sprzężeń między wymiarami elementów.

•main&

a CK KOairKsCTiiKK

Rys. 5.8.2. Graf relacji sprzężeń chwytaka kleszczowego wraz z relacjami sprzężeń wymiarowych

Fig. 5.8.2. Graph of conjuganon rclations for the tongs gnppcr with rclauons of dimcnsions conjugations

Spełnia się przez lo możliwość kombinatoryczncgo doboru różnych konstrukcji elementów, przez minimalizację ich liczby i objęcie nimi jak najszerszego zakresu potrzeb Podstawą zapisu sprzężeń jest graf relacji sprzężeń G(F1^').

Przykład takiego grafu rodziny konstrukcji chwytaków kleszczowych przedstawiono na rys. 5.8.2. Ramionom grafu odpowiadają relacje między wymiarami sprzężonymi. Wśród relacji sprzężeń między wymiarami wyróżnia się sprzężenia zewnętrzne oraz wewnętrzne. Sprzęienia zewnętrzne (SPc,., c,) to sprzężenia między wymiarami różnych współdziałających elementów. Wyróżniono sprzężenia zewnętrzne - wejściowe między wymiarami elementów (W^Vl(1 = l,lv_H) t W,*‘(l = l,lv₍) oraz sprzężenia zewnętrzne -

wyjściowe między wymiarami elementów (W*’(l = l.lv,)l W^v,(l = l,lv.,). Natomiast sprzęienia wewnętrzne (SPe,_e,) to sprzężenia miedzy wymiarami zależnymi tej samej

konstrukcji elementu ej Model relacji sprzężeń między wymiarami elementu e,, których zmienne wartości wymiarów zapisane są tabelarycznie, przedstawiono na rys. 5.8.3.

iM-mn ri"i"ri

Rys. 5.8.3. Model relacji sprzężeń elementu e,

Fig. 5.8.3. Model of conjugation rclation for the element e,

Sprzężenia zewnętrzne i wewnętrzne zapisywane są w formie trójkolumnowych macierzy. Dla sprzężeń zewnętrznych.

SPe_H-e,-»[a(k).rel(k).b(k)].

gdzie: j-1, j - oznaczenia współdziałających ze sobą elementów, k - kolejny numer sprzężenia. Natomiast dla sprzężeń wewnętrznych elementu e_t,

SPc, ^-c, —► [a(k). rcl(k)»b(k)].

Oznaczeniom kolumn odpowiadają

• a(k) - numer wymiaru elementu sprzężonego.