9650942345

6

składowe przestrzeni krajobrazu miasta poddawanego procesowi rewitalizacji, czyli architekturę (jako element podnoszący jakość życia mieszkańców) oraz zieleń (jako element decydujący - jak rozumiem zgodnie z tezą Autorki w szczególnym stopniu - dla rewitalizowanej przestrzeni miejskiej).

Autorka wspomniała również o ważnym elemencie jakim jest rola państwa i gminy w procesach rewitalizacji. Wskazanie tego istotnego dla powodzenia idei rewitalizacji elementu świadczy o całościowym podejściu Autorki dysertacji do omawianego zagadnienia.

2. Uwagi krytyczne i polemiczne.

2.1. Treść dysertacji.

W rozdziałach II i III („Podstawowe pojęcia i definicje” oraz „Geneza procesów rewitalizacyjnych w miastach i idee zrównoważonego rozwoju”) zauważamy pewne nieuporządkowanie w definiowaniu pojęć: rozwój zrównoważony oraz rewitalizacja. Otóż w rozdziale II („Podstawowe pojęcia i definicje”) Autorka opisuje rozwój idei i (przedstawia) definicję rewitalizacji a dla pojęcia rozwój zrównoważony opisuje genezę tego pojęcia.

Natomiast w rozdziale III („Geneza procesów rewitalizacyjnych w miastach i idee zrównoważonego rozwoju”) - odwrotnie - przedstawia genezę procesów rewitalizacyjnych a dla zrównoważonego rozwoju - idee towarzyszące temu podejściu do kształtowania środowiska człowieka.

Wydaje się, iż należałoby bardziej uporządkować omówienie, zarówno idei jak i genezy - kolejno dla rewitalizacji oraz zrównoważonego rozwoju. Zastosowane w dysertacji niejako „krzyżowe” omawianie podstawowych pojęć powoduje pewne zamieszanie i utrudnia śledzenie toku narracji i zrozumienie intencji Autorki. Być może należałoby zatem nieco przemodelować i uporządkować sformułowania użyte w tytułach i podtytułach rozdziałów II i III.

Rozdział VI („Wzorce procesu rewitalizacji z elementami zieleni na przykładach trzech miast województwa małopolskiego”), w którym Autorka dysertacji na konkretnych przykładach trzech miast (Lanckorona, Skawina i Wadowice), porównywalnych pod względem historii, częściowo tradycji i dzisiejszej demografii a także krajobrazu reprezentującego region małopolski, postrzeganego jako „wzorzec kulturowy” naszego kraju - obiecywał najciekawszą część dysertacji, bo opartą na rzeczywistych, konkretnych przykładach „obrazu kraju”.

Rozdział ten, który jest najważniejszym elementem dysertacji, bo omawia konkretne przypadki, winien być jednak bardziej starannie opracowany. Tym bardziej że opisuje konkretne doświadczenia i zawiera cenną wiedzę dla konstruowania właściwych i mających przyszłość praktyczną, wniosków. Wybrane jako przykłady miasta różnią się istniejącymi problemami (odpływ ludności i stagnacja - Lanckorona; problemy miasta przemysłowego -Skawina; zintensyfikowana turystyka - Wadowice), zatem wskazuje na konieczność zindywidualizowania działań rewitalizacyjnych dla poszczególnych przypadków.

Treść rozdziału spełnia te oczekiwania jedynie w stopniu wystarczającym. Spore zamieszanie wprowadza niepotrzebne zróżnicowanie w nazewnictwie poszczególnych podpunktów omawiających kolejne przykłady. I tak: dla miasta Lanckorona istotny podrozdział wprowadzający, zatytułowany „Rys historyczny”, otrzymał pierwsze miejsce (6.1.1.), dla miasta Skawina jest to dalszy podpunkt (6.2.2.), zaś dla miasta Wadowice jeszcze dalszy (6.3.3.).

Inne podpunkty zawierające bardzo ważne treści, bo omawiające istniejące cechy i właściwości oraz podobnie dalsze podpunkty, omawiające sposoby i rezultaty podjętych działań rewaloryzacyjnych, również są rozmaicie numerowane. Posiadają także różniące się