9728252589

uznane przez autorytet Kościoła, nie należą do depozytu wiary. Ich rolą me jest „uzupełnianie objawienia Chrystusa, lecz pomoc w jego pełniejszym przeżywaniu w danej epoce (KKK 67). Tak jak na bazie Chrystusowego fundamentu zbawienia dzieło zbawcze ciągle trwa i przenika biografie ludzi i dzieje świata, tak również pojawiają się charyzmaty i objawienia wypływające z jednego i niepowtarzalnego Objawienia i prowadzące do jego pełniejszego przyjęcia. Podobnie też jak dzieło zbawcze „ukonkretnia się” w sakramentach związanych z hierarchiczną strukturą Kościoła, tak charyzmaty i objawienia nie mogą obyć się bez symbiozy z urzędem apostolskim. Będą przenikać urząd, a nie podporządkowywać go sobie.

Istotną rolę w rozróżnianiu objawień fałszywych od prawdziwych przyznaje się „zmysłowi wiary wiernych”. Zmysł ten objawia się w intuicyjnym wyczuwaniu wartości danego objawienia dla życia wiarą, w mężnym znoszeniu trudów i przeciwności, związanych z realizacją jego przesłania, w posłuszeństwie wobec orzeczeń Urzędu Nauczycielskiego.

Istotnie, zmysł wiernych ma być kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła. W przypadku Kościoła partykularnego jest to osąd biskupa diecezjalnego, w przypadku zaś Kościoła powszechnego - Ojca Świętego przez odpowiednie dykasterie Stolicy Apostolskiej.

Urząd Nauczycielski kieruje się w kwestii rozróżniania kryteriami, tj. znakami pozwalającymi odróżnić objawienia prawdziwe od fałszywych by wskazać na ich wiarygodność. Zostały one wypracowane już w XVIII w. przez kard. Prospero Lambertiniego, późniejszego papieża Benedykta XIV, w dziele „De servorum Dei beatificatione et beatorum canonisatione” i są wciąż doskonalone na drodze praktyki kościelnej. Zazwyczaj podaje się następujące kryteria:

•    1. Ze względu na chrystocentryzm. Podstawowym kryterium prawdziwości i znaczenia danego objawienia prywatnego jest jego ukierunkowanie na Chrystusa. Nie chodzi tu tylko o aspekty doktrynalne, lecz nastawienie na samą osobę Chrystusa i Jego „zamysł zbawienia”. „Jeśli objawienie oddala się od Niego, jeśli staje się od Niego niezależne albo wręcz chce uchodzić za inny i lepszy zamysł zbawienia, ważniejszy od Ewangelii, wówczas z pewnością nie pochodzi od Ducha Świętego, który prowadzi nas w głębię Ewangelii, a nie poza nią”.

•    2. Ze względu na treść orędzia. Nie może być ona sprzeczna z Objawieniem Bożym zawartym w Piśmie Świętym i Tradycji. Gdyby taka sprzeczność zachodziła, na przykład gdyby objawienia zawierały zmianę nauki o trwaniu Eucharystii w Kościele, nie mogłyby zostać w żadnym przypadku uznane za prawdziwe. „Gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosili wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosimy - niech będzie przeklęty! „ - wołał w tym duchu św. Paweł (Ga 1,8). „Tak samo - podkreśla W. Granat - gdyby treść objawienia wiodła do grzechu, gdyby zawierała w sobie coś niemoralnego, albo sprzyjała jedynie miłości własnej, również byłoby to dowodem, że mamy do czynienia z objawieniem fałszywym”.

•    3. Ze względu na osobę doznającą objawień. Musi być ona zdrowa i zrównoważona psychicznie, nie ulegająca złudzeniom, halucynacjom oraz niepodatna na sugestie. „Rzecz oczywista -stwierdza ks. Granat - że Pan Bóg może coś objawić i osobie grzesznej, ale objawienie prywatne możemy uważać za pewne, jeśli oprócz wyżej wymienionych znaków będziemy mogli jeszcze dodać świętość osoby, której Bóg objawia pewne prawdy. Szczególnie duże znaczenie mają dwie cnoty: pokora i posłuszeństwo. Jeśli można stwierdzić, że dana osoba jest obdarzona zdrowym umysłem, odznacza się roztropnością i postępuje w ogóle rozsądnie, nie jest podatna na żadne sugestie i nie podlega jakiejś chorobie nerwowej, to wówczas mamy prawdopodobieństwo, że to, co podaje, nie jest fantazją”.

•    4. Ze względu na okoliczności i skutki objawień prywatnych. Nie mogą być one negatywne pod względem moralno-duchowym. Okoliczności wykluczające to: kuglarstwo, nadmierna sensa-cyjność, szukanie zysku, zbyt długie trwanie itp. Podkreśla się, że treść i okoliczności nie tylko nie

16