9773562765

DZIEŁO NAUKOWE I BIBLIOGRAFIA PRAC LESZKA HAJDUKIEWICZA 225

Drugi okres twórczości L. Hajdukiewicza orientacyjnie zamyka się w latach 1963-1978. Świeżo habilitowany, z opinią znakomitego badacza i sumiennego pracownika, znalazł się on w trudnej sytuacji, ponieważ nie miał szans na docenturę etatową w macierzystej katedrze. Oferowano mu stanowisko dyrektora w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu. Mając poparcie Bogdana Suchodolskiego, sondował możliwość zatrudnienia w Zakładzie Historii Nauki i Techniki PAN. W Uniwersytecie Jagiellońskim znaleziono jednak sposób na zatrzymanie go w Krakowie. W 1963 r. H. Barycz ustąpił na rzecz Hajdukiewicza ze stanowiska kierownika Archiwum UJ, które jego uczeń objął jako docent etatowy, prowadząc ciągle jako adiunkt zajęcia dydaktyczne dla studentów pedagogiki i historii w Katedrze Historii Nauki i Oświaty UJ¹³. W 1968 r. docentura etatowa została przeniesiona z Archiwum do katedry, lecz wniosek o stanowisko profesora nadzwyczajnego nie znalazł uznania w Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego Hajdukiewicz uzyskał dopiero w roku 1973. Oprócz tego współpracował z PAN, będąc w latach 1973-1979 członkiem jej Komitetu Historii Nauki i Techniki. Był ponadto członkiem rad i komitetów redakcyjnych wielu czasopism i wydawnictw. W 1978 r. jako przedstawiciel Polski wszedł w skład International Commission for the His-tory of Universities.

W okresie tym kontynuował wnikliwe badania nad bibliotekami staropolskimi. Z tego czasu pochodzi znakomita rozprawa o Bibliotece Jagiellońskiej i o zagadnieniach erazmiańskich. Walor erudycyj-nej syntezy miało jego opracowanie kultury renesansowej Krakowa. W 1974 r. na międzynarodowej warszawsko-krakowskiej sesji naukowej poświęconej 500-leciu drukarstwa w Polsce Hajdukiewicz wygłosił bardzo dobrze przyjęty referat pt. „Czytelnictwo w Polsce XVI--XVII w. Stan badań, problematyka, postulaty”¹⁴. Sam jednak oceniał, że powinien go mocniej podbudować materiałowo i — mimo nalegań Alodii Kaweckiej-Gryczowej — nie oddał tekstu do druku¹⁵. Nie

¹³    W spuściźnie pozostały liczne wypisy i wersje wykładów z zakresu historii szkolnictwa, kultury, archiwistyki, bibliografii, drukarstwa, a także materiały seminaryjne, recenzje itd.

¹⁴    Zob. „Kwartalnik Historii Nauki i Techniki”, XIX, 1974, 4, s. 780-781 (sprawozdanie K. Mrozowskiej).

¹⁵    Korespondencja w tej sprawie: AUJ, sygn. Sp. 168/10, 168/13. Zachowały się fragmenty rękopiśmienne tekstu pisane ołówkiem (AUJ, sygn. Sp. 168/48). Zob. publikację Dawna książka i kultura. Materiały międzynarodowej sesji naukowej