106095747

Przedmowa

kryteriami się kierować łącząc w jeden system różne wzorce metodyczne, różne kategorie celów i wartości edukacyjnych, treści, formy organizacyjne i technologie kształcenia. Są to bardzo zawiłe i wielopoziomowe procesy, trudne a nawet wręcz niemożliwe do pełnego empirycznego zbadania i opisania. Kreatywność w zawodzie nauczyciela akademickiego może się więc ujawnić z dużą mocą. Aby jednak uniknąć „zamętu dydaktycznego” i zamknięcia się we własnym rozumieniu dydaktyki, warto szukać pewnego wsparcia w literaturze pedagogicznej.

Niniejsze opracowanie zawiera całościowy przegląd materiału opisującego wszystkie elementy systemu kształcenia ekonomistów w wyższej uczelni. Obszernie nakreśla pojęcia, narzędzia i praktyczne informacje metodyczne. Novum i unikalną wartością podręcznika jest kompletna, wszechstronna prezentacja pewnego zestawu modeli heurystycznych metod kształcenia ekonomistów, opis ich zalet, ograniczeń oraz pola zastosowań.

Uzupełnieniem części metodycznej jest szczegółowo udokumentowany wzorzec opracowania cyklu zajęć dydaktycznych oraz projekt scenariusza zajęć. Proponowane modele metod można wykorzystać w całości lub tylko uczynić inspiracją dla własnych metodycznych rozwiązań.

Nie jest łatwo zostać wytrawnym nauczycielem akademickim - pomimo posiadania przez adeptów zwykle rozległej wiedzy specjalistycznej. Żywimy nadzieję, że wznowione wydanie podręcznika doktora Michała Piskiewicza może być użyteczne dla nauczycieli przedmiotów społeczno-ekonomicznych w ich świadomym samorozwoju kompetencji metodycznych. Podręcznik może także stymulować krytyczne myślenie o celach i sensie edukacji ekonomistów oraz założeniach (zmiennych), na których powinna być oparta.

Podejście operacyjne, metodyczne do procesu kształcenia ekonomistów musi być przecież spójne, nie zaś skonfliktowane z jego celami.

Doktor Michał Piskiewicz, prezentujący na początku lat 80. poprzedniego stulecia swoje mądre stanowisko w kwestiach ogólnych, dotyczących najważniejszych celów kształcenia akademickiego zasługuje więc tutaj na szczególne uznanie. Jest to stanowisko nadal aktualne - można mniemać, że uniwersalne. Celów kształcenia nie możemy ustalać bez mądrej diagnozy, opisu: (a) świata, aktualnej cywilizacji i jej tendencji, (b) sylwetki „optymalnego” absolwenta. Przez świat współczesny rozumiemy tu rosnące tempo zmian cywilizacyjnych, kulturowych, technologicznych, biznesowych; złożoność, turbulencje i chaos otoczenia; zwiększanie się globalnych dysproporcji i zagrożeń, obciążeń dla jednostki i społeczeństw.

Kształcenie akademickie musi więc mieć charakter szerokoprofilowy (wręcz neorenesansowy). Powinniśmy budować takie systemy kształcenia, aby nasi

6