1484605449

12

Autoreferat

Tabela 1: Przyczynki (w 10^-3 j.a.) do indukowanej oddziaływaniami międzycząsteczkowymi podłużnej składowej polaryzowalności dimeru helu wyznaczone metodami VP-EDS^i8 i SAPTfi^9W pierwszej i ostatniej kolumnie zdefiniowano odpowiadające sobie składowe.
R/j.a.	3.0		5.6		7.0
VP-EDS	VP-EDS	SAPT	VP-EDS	SAPT	VP-EDS	SAPT	SAPT
Ao£e, •) Aa«^L„v	336.69 -560.49	342.22 -616.26	43.85 -8.17	44.63 -9.50	21.80 -0.53	22.18 -0.63	Aa" , A ail.
	219.85	143.30	1.73	1.51	0.22	0.22	a«Ł
	45.69	57.03	2.20	2.98	0.43	0.60	4«s:u
A afP	-18.08	-5.74	38.36	39.64	21.85	22.37	Ac4^APT
Aó^MP2 6>	-129.71	-128.44	-1.40	-1.13	0.15	0.19	Aa^SAPT

“>A ^-AaSi + AaSa,

⁶^Aa^MP2 = |(Ao;₃;_a; + A%j/ + Aa₂₂)

Wstępne wyniki przedstawiłem po raz pierwszy w 2006 roku na międzynarodowej konferencji ICCMSE,^VU gdzie zostałem zaproszony przez organizatorów do wygłoszenia komunikatu na sympozjum “Linear and nonlinear optical properties of condensed phases”.⁴⁸ Ponieważ dostępność mojego artykułu w materiałach konferencyjnych jest ograniczona i zawiera on jedynie dość lakoniczny opis metodologii, zdecydowałem się nie uwzględniać go w ramach cyklu habilitacyjnego. Warto jednak przytoczyć w tym miejscu wnioski z porównania wyników uzyskanych w ramach formalizmu SAPT przez Moszyńskiego i wsp.⁴⁹ oraz tych uzyskanych przeze mnie w ramach schematu VP-EDS.⁴⁸ W tabeli 1 zamieściłem zestawienie wartości wybranych składowych indukowanej polary-zowalności dimeru helu dla różnych odległości międzyatomowych. Pomimo że podane wartości SAPT stanowią w istocie sumę kilku członów uwzględniających wewnątrzato-mową korelację elektronową, to dla odległości równowagowej i większych uzyskałem w zasadzie ilościową zgodność wyników, a dla bliższych odległości jakościowo poprawne rezultaty. Również moje późniejsze obliczenia wykonane dla większych kompleksów 7r-elektronowych cząsteczek metodą sprzężonych klasterów z pojedynczymi, podwójnymi i nieiteracyjnymi potrójnymi wzbudzeniami pokazały,^H3,H4 że o ile korelacja wewnątrzczą-steczkowa może mieć decydujące znaczenie dla uzyskania jakościowo poprawnych wartości hiperpolaryzowalności izolowanych cząsteczek, to w przypadku wielkości inkrementalnych zadowalające rezultaty można zwykle uzyskać już w drugim rzędzie rachunku zaburzeń Mpllera-Plesseta.

⁴⁸    R. W. Góra*, “On the Influence of Intermolecular Interactions on the Electric Properties of Mole-cular Aggregates”, w: Recent Progress in Computational Sciences and Engineering, red. T. Simos i G. Maroulis, t. 7A-B, Lecture Series on Computer and Computational Sciences, Proceedings of International Conference on Computational Methods in Science and Engineering, Chania, Greece, 2006,1210-1213.

⁴⁹    R. Moszyński, T. G. A. Heijmen, P. E. S. Wormer i A. van der Avoird, J. Chem. Phys. 1996, 101, 6997-7007.

^v“ International Conference of Computational Methods in Sciences and Enginnering 2006, Chania, Grecja