1933501762

Druga metoda stosowana w laboratorium do wykonania ochraniaczy indywidualnych to technika ciśnieniowa. Daje możliwość chemicznego łączenia paru warstw płytek EVA, a przez to tworzenie indywidualnej grubości szyny ochronnej (Del Rossi G., 2007). Wykorzystując wysoką temperaturę i ciśnienie około 10 atmosfer, w specjalnym aparacie, kolejne warstwy materiału poddawane są laminacji. Zmniejsza to elastyczność ochraniacza, natomiast zwiększa retencję i wytrzymałość, powodując odporność na odkształcenia. Wykazano, że ten sposób wykonania ochraniaczy daje im największą trwałość i najlepszą ochronę zawodnikom (Padilla R.R., 1999), (ADA Council on Access, 2006).

Westerman i wsp. wykazali, że najbardziej optymalna grubość materiału EVA, z którego najczęściej wykonywane są ochraniacze jamy ustnej wynosi 4mm (absorbują odpowiednią siłę urazu oraz dają optymalne poczucie komfortu użytkownika). Ci sami autorzy wykazali, że ochraniacze wykonane z grubszego materiału (tj. EVA 5mm i 6mm) nie pochłaniają istotnie statystycznie więcej siły uderzenia w porównaniu z materiałem EVA o grubości 4 mm (Westerman B., 2002). Jednak ostateczna grubość indywidualnego ochraniacza może być dostosowana do warunków zgryzowych, umiejętności oddychania, poczucia komfortu zawodnika oraz rodzaju uprawianego sportu. Chociaż ochraniacze indywidualne są najdroższe z dotychczas dostępnych, mają jednak najwięcej zalet. Z wyżej opisanych trzech typów ochraniaczy, indywidualne zapewniają najlepszy komfort, są najlepiej dopasowane, stabilne, najmniej utrudniają mówienie i oddychanie, a przede wszystkim dają lepszą ochronę (Patrick D.G., 2005), (Duarte-Pereira D.M.V., 2008). Są szczególnie polecane dla pacjentów leczonych ortodontycznie (Newsome P.R., 2001). Również oprócz wrażeń i percepcji sportowców, którzy pozytywniej wypowiadają się na temat szyn wykonywanych indywidualnie, udowodniono, że przy lepszym kontakcie powierzchni żującej ochraniacza z zębami, lepiej ulega rozproszeniu energia uderzenia. W doniesieniach potwierdza się ich wysoką akceptację (Chapman P.J., 1993).

Istnieją jeszcze ochraniacze obuszczękowe (z rodzaju boil-and-bite), nazywane ,,jaw-joint-protector”. Chapman podaje, że zapewniają lepsze bezpieczeństwo dla ich użytkowników, przez to, że: osłaniają wszystkie zęby, chronią w pełni przed zranieniami, złamaniami żuchwy, pochłaniają więcej energii uderzenia, nie przeszkadzają w przepływie powietrza, że względu na otwór z przodu ochraniacza. Jednak nie znajduje się danych sugerujących, że dwuszczękowe ochraniacze są lepsze od jednoszczękowych.

20