1935182333

Strona | 12

MŁODY J U RYSTA

oraz przedsiębiorcy wykonującego działalność na własny rachunek. Przykładową sytuacją jest prowadzenie działalności gospodarczej w ramach wolnego zawodu we własnym imieniu i na własny rachunek - art. 19 SDGU nakłada na przedsiębiorcę obowiązek zapewnienia wykonywania czynności, co do których niezbędne są odpowiednie uprawnienia zawodowe, bezpośrednio przez osobę legitymującą się posiadaniem takich uprawnień zawodowych - gdy przedsiębiorca wykonujący wolny zawód nie zatrudnia pracowników, musi osobiście legitymować się takimi kwalifikacjami. Z drugiej strony, osoby wykonujące działalność gospodarczą w cudzym imieniu nie uzyskają statusu przedsiębiorcy - wspólnicy spółek prawa handlowego (nie spółki cywilnej), prokurenci, organy osób prawnych, syndycy¹⁶.

1.1 Pojęcie firmanctwa nie występuje w języku prawnym, ale jest tworem języka prawniczego. W obecnym uregulowaniu prawnym ujęte jest w art. 113 Ordynacji podatkowej z 29.8.1997 r. (Dz. U. z 2012 r. poz. 749), dalej: OP, i penalizowane przez art. 55 Kodeksu karnego skarbowego z 10.9.1999 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 186), dalej: KKS. Pod pojęciem tym rozumie się sytuację, w której podatnik - firmant - w różnym celu ukrywa prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą, używając do tego firmy innego podmiotu - firmującego (czyli nie prowadzi działalności we własnym imieniu, ale wykorzystuje do tego cudzą firmę).

2. Przesłanki odpowiedzialności. Schemat zjawiska.

Do elementów konstytutywnych firmanctwa należą:

i.    Prowadzenie działalności posługując się firmą innego podmiotu, z zamiarem zatajenia prowadzenia działalności gospodarczej lub rzeczywistych jej rozmiarów

ii.    Zgoda tego podmiotu na korzystanie ze swojej firmy

iii.    Powstanie zaległości podatkowych Przesłanki te muszą występować kumulatywnie.

2.1. Prowadzenie działalności gospodarczej posługując się imieniem i nazwiskiem, nazwą lub firmą innej osoby, nie zawsze jest traktowane jako firmanctwo, ponieważ kodeks cywilny z 23.4.1964 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), dalej: KC, w art. 43⁹ § 2 zezwala na upoważnienie innego przedsiębiorcy do korzystania z firmy, pod warunkiem, że nie

¹⁶ R. Hausner, Z. Niewiadomski, A. Wróbel, Publiczne prawo gospodarcze. System Prawa Administracyjnego tom 8A, Warszawa 2013, s. 219-221.