1941125389

a więc o rok dłużej od analogicznego kierunku na studiach stacjonarnych. Stosowana w tym przypadku zasada równorzędności kwalifikacji zdobywanych na studiach stacjonarnych i zaocznych zobowiązywała do stosowania podobnych planów na tych samych kierunkach. Prowadziło to do tego, że nauczyciele uzupełniający swe wykształcenie na tych kierunkach powtarzali wiele zagadnień, z którymi zapoznali się już w liceach pedagogicznych. Fakt ten siał się przyczyną nowych ustaleń, jakich dokonano w 19ó2 r. Przede wszystkim skrócono okres studiów dla pracujących do dwóch lat³⁵. Dokonano tego po uprzedniej analizie planów i programów nauczania zakładów kształcenia nauczycieli, z których rekrutowali się przyszli słuchacze SN-ów. Ustalono wówczas, że w grupie przedmiotów wspólnych dla wszystkich kierunków nie należy uwzględniać tych działów kszlałcenia, które stanowiły podstawę do opanowania umiejętności niezbędnych dla prawidłowej realizacji przedmiotów artystyczno-technicznych i wychowania fizycznego w klasach I —IV szkoły podstawowej. Ustalono też, że program przedmiotów pedagogicznych będzie zawierał zagadnienia umożliwiające pogłębianie wiedzy wyniesionej przez studentów z liceum pedagogicznego, konfrontację tej wiedzy z doświadczeniem studiujących oraz jej uwspółcześnienie. Stąd przedmiot ,,wybrane zagadnienia z pedagogiki" był przeznaczony wyłącznie do realizacji na studiach dla pracujących. Ponadto zalecono zwrócić szczególną uwagę na studia kierunkowe I i II specjalności.

Siedząc przemiany planów studiów w SN-ach, dostrzec można w grupie przedmiotów wspólnych dla wszystkich kierunków wyodrębniające się dwie podgrupy. Jedna, obejmująca przedmioty o treści społeczno-politycznej, filozoficznej i pedagogicznej, dawała studentowi przygotowanie do pracy pedagogicznej, zarazem stanowiąc teoretyczną podstawę dla tych zabiegów. Druga stanowiła zespół przedmiotów, które pełniły rolę pomocniczą, stanowiąc dalsze rozszerzenie horyzontów umysłowych. Kształciły one studenta w zakresie ogólnej kultury, jak też jego kultury fizycznej ^3G. Przykładowo ilustrują to tabele 2 i 3.

Porównując tygodniowy wymiar godzin przeznaczonych na realizację przedmiotów wspólnych w roku szk. 1957/58 z analogicznym z roku 1969/70 stwierdzić można wzrost ilościowy od 10 do 12 godzin tygodniowo. W planie z 1969 r. zapewne stanowiło to pewne obciążenie studenta, dawało mu jednak możliwość opanowania szerszego zakresu wiedzy, szczególnie pedagogicznej, bowiem liczba godzin przeznaczona na ten przedmiot od 1957 do 1969 r. wzrosła z 8—11 tygodniowo.

^h:> Zob. Dz. Urz. Min. Ośw., 1962, nr 4, poz. 47. Zarządzenie to ustala, żo zaoczne studia dla pracujących w zakresie SN trwają 2 lata z tym, żc 2-lctnic studia zaoczne przedłuża się o dodatkową sesję letnią.

^H,; Zob. Ministerstwo Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. Program nauczania studium nauczycielskiego. Przedmioty wspólne. Warszawa 1969, s. 16.

90