2230661039

2. W jaki sposób twórcy filmu zmienili rzeczywistość? Łoziński wykorzystał konwencję dokumentu uczestniczącego, formę typową dla przekazów telewizyjnych, jednak zwykła uliczna sonda na temat współczesnej młodzieży posłużyła do tego, by stworzyć „film o robieniu filmów”, zdemaskować techniki manipulacji. Odpowiedzi przechodniów preparowane są za pomocą montażu tak, że zmieniono, wypaczono ich sens. Napis końcowy głosi: "Film został zmontowany bez wiedzy i zgody osób biorących w nim udział, przy użyciu metody asynchronicznego montażu obrazu i dźwięku". Wniosek: za pomocą środków filmowych również można prowadzić grę z rzeczywistością

4.    Dyskusja 2: Zadaje pytanie, czy dokument zawsze jest obiektywny? Uczniowie powinni dojść do wniosku, że tworzeniem dokumentu kierują te same prawa, co filmem fabularnym. Wymowa filmu zależy od montażu, muzyki, wyboru ujęć do tworzenia poszczególnych scen. Na zakończenie dyskusji nauczyciel cytuje lub zapisuje na tablicy zdanie: „Obiektywizm jest wynikiem przestrzegania procedur, których celem jest wyeliminowanie błędów wynikających z niedoskonałości ludzkiego aparatu percepcyjnego oraz ludzkiej tendencyjności. Obiektywizm pomaga oddzielić to, co zewnętrzne od tego, co pochodzi z aparatu percepcyjnego, emocjonalnego nadawcy oraz dostarcza narzędzi krytycznej dyskusji nad przekazem" (M. Przylipiak, Poetyka kina dokumentalnego). Nauczyciel prosi o skomentowanie tego zdania i zdefiniowanie obiektywizmu. Następnie zadaje pytanie, czy tak rozumiany obiektywizm pozwala twórcom filmowym manipulować rzeczywistością i nadużywać możliwości jej selekcjonowania? Czy wobec tego są jakieś granice etyczne dla dokumentalistów? Uczniowie powinni zauważyć, że obiektywizm jest pojęciem względnym, że pozwala tworzyć różne wizje tej samej rzeczywistości a etyczny dokumentalista, to taki, który tego nie nadużywa.

5.    Praca w grupach lub zadanie domowe. Nauczyciel rozdaje kartki z cytatami dotyczącymi etyki dokumentu (załącznik 2). Zadanie polega na stworzeniu „dekalogu” dokumentalisty. Uczniowie zapisują „przykazania” na arkuszach szarego papieru, które będzie można później powiesić w sali lekcyjnej.

6.    Praca w grupach: Nauczyciel dzieli klasę na trzy grupy. Każda z nich otrzymuje kartkę z fragmentem reportażu Samotność w tłumie i polecenie ze wskazówkami. Zadaniem wszystkich jest wybranie kluczowych informacji, które byłyby punktem wyjścia do stworzenia przez nich filmu dokumentalnego i zaproponowanie schematycznego scenariusza (z uwzględnieniem sugestii, jak wykorzystają elementy języka filmowego). Każda grupa dostaje inne wskazówki.

GRUPA I (załącznik 3)

Żeby być mistrzem, trzeba być samotnym - film ma potwierdzać tę tezę.

Grupa powinna wybrać fragmenty, które mówią o tym, że mali sportowcy są skazani na samotność. Sceny i ujęcia pokazujące dzieci powinny podkreślać ogrom wysiłku, który jest warunkiem sukcesu, a jednocześnie skazuje dzieci na izolację od środowiska rówieśników. Na pewno cenne w takim ujęciu tematu będą opinie ekspertów - tutaj wypowiedzi psychologa.

GRUPA II (załącznik 4)

Codzienność małych sportowców - film ma być źródłem wiedzy na ten temat.

Film ma w sposób szczegółowy prezentować życie dzieci, pokazywać treningi, życie prywatne w domu i szkolne. Obserwacja zakłada maksymalny obiektywizm, brak autorskiego komentarza. W filmie powinny się znaleźć wypowiedzi dzieci, nauczycieli, rodziców, psychologa.

GRUPA III (załącznik 5)

Codzienność małych sportowców - film ma artystycznie przetwarzać ukazywaną rzeczywistość dzieci i tego, co robią.