2251773954

2. Metoda pomiaru

Z badaniami na rozciąganie splotów do konstrukcji sprężonych są związane przede wszystkim następujące dokumenty:

•    PN-EN 10002-1 Metale. Próba rozciągania,

•    prEN 10138 Prestressing steels - Part 3: Strand (Stal sprężająca. Część 3: Sploty),

•    PN-EN ISO 15630-3 Stal do zbrojenia i sprężania betonu. Metody badań. Część 3: Stale sprężające,

•    Wytyczne do Europejskich Aprobat Technicznych ETAG nr 013 Zestawy zakotwień i cięgien do sprężania konstrukcji. Aneks E.3: Badanie pojedynczego elementu rozciąganego.

Za podstawowy dokument należy uznać prenormę EN 10138 „Stal sprężająca” (która na skutek różnic poglądów producentów do dziś nie została zatwierdzona). Podaje ona właściwości stali sprężających i w ten sposób narzuca konieczność przeprowadzania odpowiednich badań, między innymi badań na rozciąganie stali sprężającej z określeniem (w nawiasach podano wynikające z nich wielkości według PN-B 032264:02):

•    wytrzymałości - R_m (f_pk),

•    granicy plastyczności - f?₀₁ (f_pk0,),

•    odkształcenia przy maksymalnej' sile - A_gl (e_uk),

•    modułu sprężystości podłużnej - E{E_p)

jako podstawowych parametrów charakteryzujących wyrób.

Warunki badania zostały opisane w Aneksie A (Metody badań) do prEN 10138-1. W punkcie A.2 podano, że badanie na rozciąganie powinno być przeprowadzone zgodnie z PN-EN 10002-1 „Metale. Próba rozciągania”, jak również istnieje delegacja do prEN ISO 15630-3 „Stal dla zbrojenia i sprężania betonu - Metody badań. Część 3: Stal sprężająca”, która zawiera następujące dodatkowe wymagania:

•    Próbka powinna być zamocowana w odpowiednich uchwytach maszyny wytrzymałościowej, nie powodujących uszkodzenia powierzchni próbki. Jeśli zerwanie próbki nastąpi w odległości mniejszej niż 3 mm od uchwytu, badanie należy uznać za nieważne, chyba że wynik spełnia wymagania normy.

•    Odkształcenia powinny być mierzone za pomocą odpowiedniego tensometru o bazie pomiarowej większej niż 100 mm.

Ponieważ ze względu na trwałość tensometru nie jest możliwe pozostawienie go na próbce do momentu jej zniszczenia, należy obciążać próbkę z założonym tensometrem i rejestrować odkształcenia aż do momentu przekroczenia siły przy umownej granicy plastyczności, po czym trzeba tensometr zdjąć. Jednocześnie należy stale rejestrować wzajemne przemieszczenia uchwytów mocujących próbkę. Obciążenie będzie kontynuowane aż do zniszczenia próbki, z pomiarem wzajemnych przemieszczeń uchwytów. Różnica pomiarów przemieszczeń uchwytów zostanie obliczona jako procentowa wartość rozstawu uchwytów i wartość ta będzie dodana do wyrażonych procentowo odkształceń próbki w momencie zdjęcia tensometru.

W zaleceniach ETAG nr 013 Aneks E.3: Badanie pojedynczego elementu rozciąganego, zostały podane kolejne dane:

•    klasa maszyny wytrzymałościowej (k!.1) i tensometru (kl.2),

46