2910489356

Jan Dobrzański

Z niedawnych lat

Wspomnienie o nauczycielach i uczniach Państwowego Liceum i Gimnazjum im. St. Staszica

w Lublinie

Nasza szkoła należy do tych w Okręgu Szkolnym Lubelskim, które w ostatniej wojnie poniosły największe straty i doznały największych zniszczeń. Kiedy w początkach roku szkolnego 1944/45 w oswobodzonym spod okupacji hitlerowskiej Lublinie po pięciu latach stawaliśmy ponownie do pracy w wolnej już Polsce stwierdziliśmy, że z najlepiej w Okręgu Szkolnym w r. 1939 uposażonego zakładu naukowego pozostał tylko spustoszony

budynek szkolny. Pierwsza co do zaopatrzenia w pomoce naukowe szkoła w Lubelszczyżnie nie posiadała w roku 1944 ani jednej książki, ani jednego przyrządu fizycznego czy chemicznego, ani jednej mapy, nie mówiąc już o sprzęcie szkolnym.

„Staszic", jak popularnie zwano naszą szkołę, w ciągu kilkuwiekowego swego istnienia (pod różnymi nazwami), w czasie żadnej z burz dziejowych przewalających się nad krajem, nie doznał tak okropnych zniszczeń. Dokazali tego dopiero w dwudziestym wieku przedstawiciele narodu, głoszącego swoją wyższość kulturalną nad innymi — Niemcy.

Nie te jednak zniszczenia są najistotniejsze i nie je szkoła nasza najdotkliwiej odczuła. Najbardziej bolesne są

3