Dostojny Doktorancie, Magnificencje Rektorzy, Wysoki Senacie, Szanowni Zebrani !
Kiedy 16 lutego 1893 roku, a więc równo sto lat temu, Senat Uniwersytetu Jagiellońskiego podjął uchwałę o powołaniu dwuletnich Kursów Naukowych dla kandydatów na nauczycieli gimnastyki w szkołach średnich i seminariach nauczycielskich — wieńcząc tym wieloletnie starania tak zasłużonych Jego Profesorów jak Henryk Jordan, Napoleon Cybulski, Odo Bujwid, Emil Godlewski i inni — nikt zapewne nie przypuszczał, jakie będą dalsze ich losy, prowadzące poprzez kolejne etapy do dnia dzisiejszego, będącego w pewnym sensie ukoronowaniem tego stulecia i rozpoczynającego obchody jubileuszowe.
Skromne kursy, rozpoczęte w roku akademickim 1895/96 pod kierunkiem Prof. Henryka Jordana, przekształciły się w Studium Wychowania Fizycznego UJ, kształcące nauczycieli tej specjalności. Były to pierwsze tego typu instytucje w Polsce nawiązujące do koncepcji amerykańskich i zachodnioeuropejskich. Model ten — kształcenia nauczycieli o dwu specjalnościach — realizowano, również po I wojnie światowej, na Uniwersytetach w Krakowie i Poznaniu. Dopiero w roku 1925 powstał samodzielny warszawski Państwowy Instytut Wychowania Fizycznego: jest więc Kraków niewątpliwie kolebką kształcenia nauczycieli wychowania Fizycznego w Polsce.
Dalsze losy Studium były bardzo burzliwe. Po licznych perturbacjach w latach 1918-1927, w tymże 1927 roku powstało 3-letnie Studium Wychowania Fizycznego jako Oddział Wydziału Lekarskiego, posiadające już uprawnienia do nadawania stopnia magisterskiego. Datę tę uznano później za początek istnienia naszej Uczelni.
Do roku 1939 ukończyły studia 452 osoby. Po przerwie spowodowanej II wojną światową Studium już w marcu 1945 roku wznowiło działalność i dzięki ofiarnej pomocy grona entuzjastów doszło do stanu, który umożliwił — w ramach reorganizacji studiów wyższych w Polsce —
11