Ochrona środowiska na uniwersyteckich studiach przyrodniczych
Krystyna Borecka
Uniwersytet Opolski
Zarys treści: W pracy zaprezentowano i dokładnie scharakteryzowano podstawowe elementy, które zarówno in statu nascendi, czyli w chwili tworzenia kierunku, jak i obecnie wywierają największy wpływ na kształt uniwersyteckiej edukacji środowiskowej. Szczególną uwagę zwrócono na założenia koncepcyjne i ogólne zasady konstruowania systemu kształcenia na kierunku OŚ oraz pokazano znaczenie, ważnych dla jego sprawnego funkcjonowania, a zmieniających się w czasie tzw. czynników zewnętrznych i wewnętrznych. Przedstawione zmiany w organizacji i przebiegu procesu dydaktycznego na kierunku OŚ w Uniwersytecie Opolskim obejmują lata 1990-2007.
Idea stworzenia podstaw profesjonalnego kształcenia w zakresie ochrony środowiska, w ramach samodzielnego kierunku o profilu uniwersyteckim (obok kierunków na uczelniach technicznych, takich jak: Systemy Ochrony Środowiska, Inżynieria Środowiska czy Inżynieria Sanitarna) zrodziła się pod koniec lat 80-tych ubiegłego stulecia w zespole pracowników Zakładu Ochrony i Kształtowania Środowiska kierowanego przez doc. Krystynę Dubel, i funkcjonującego na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii ówczesnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu.
Na forum międzynarodowym rozwój edukacji środowiskowej (symbolicznie oznaczanej EE - Environmental Educatioń) już wówczas uznawano za jedno z pilniejszych zadań współczesności i traktowano jako jeden z najskuteczniejszych sposobów osiągnięcia powodzenia i społecznej akceptacji zmian ukierunkowanych na wdrażanie do praktyki zasad ekorozwoju.
W naszym kraju transformacja ustrojowo-polityczna zapoczątkowana w 1989 roku i towarzyszące jej przemiany świadomościowe społeczeństwa wywołały - po okresie niemal całkowitej ignorancji wobec narastających problemów środowiskowych - prawdziwy „urodzaj” koncepcji dotyczących realizacji najważniejszych celów powstającej polityki ekologicznej państwa i wypełnienia ogromnej luki w społecznej
19