3685105834

1)    Na cztery tygodnie przed terminem egzaminu ustnego zdający przekazuje nauczycielowi języka polskiego bibliografię wykorzystaną do opracowania wybranego tematu.

2)    W czasie egzaminu zdający może korzystać z materiałów pomocniczych przygotowanych we własnym zakresie do prezentacji, w tym ramowego planu prezentacji, który okazuje do wglądu przed przystąpieniem do egzaminu (objętość planu nie powinna przekraczać jednej strony formatu A4; nie jest wymagane wcześniejsze złożenie planu).

3)    Egzamin trwa 25 minut. W ciągu 15 minut zdający prezentuje temat (wykorzystywane fragmenty filmów, nagrań itp. nie mogą przekraczać łącznie 5 minut w ramach tych 15). Podczas tej części egzaminu komisja nie zabiera głosu, nie zadaje żadnych pytań. Następne 10 minut to rozmowa komisji z abiturientem, któremu zadane zostaną dwa pytania, dotyczące znajomości bibliografii i samego tematu. To najważniejsza część egzaminu.

4)    Maksymalnie można uzyskać 20 punktów:

•    Za prezentację 5 (3 za wartość merytoryczną, 2 za kompozycję wypowiedzi),

•    za rozmowę 7 punktów (punktuje się wiedzę),

•    za język (w obu częściach egzaminu) łącznie 8 punktów.

5)    W skład komisji nie wchodzi nauczyciel, który uczył abiturienta języka polskiego w klasie maturalnej.

Przygotowanie planu prezentacji

1) Wzór planu prezentacji:

Imię i nazwisko TEMAT

I.    Literatura podmiotu

II.    Literatura przedmiotu

III.    Ramowy plan wypowiedzi

1.    Określenie problemu

2.    Kolejność prezentowanych argumentów

3.    Wnioski

IV.    Materiały pomocnicze

1...................................................

2...................................................

Podpis zdającego

Ad I. Literatura podmiotu to teksty, których analiza i interpretacja posłużą ci do omówienia tematu. Tak więc przy temacie z grupy drugiej do literatury podmiotu (bibliografii podmiotu) zaliczysz również film, obraz czy spektakl teatralny.

Uwaga: dramat to rodzaj literacki, spektakl teatralny to tekst kultury, oprócz słowa ważny jest gest, ruch, muzyka, kostium, charakteryzacja itd.

Warto się postarać, aby literatury podmiotu nie stanowiły tylko pozycje z zakresu lektury obowiązkowej lub też tak zwanej literatury popularnej, dobrze jest wykorzystać również książki ambitne, należące do wielkiej literatury. To robi dobre wrażenie.

Ad II. Literatura przedmiotu to opracowania, które ułatwią ci zrozumienie, ujęcie i omówienie tematu, pozwolą posłużyć się odpowiednimi terminami. To książki o pisarzu, epoce, o konkretnym dziele lub problemie. Można też odwołać się do koncepcji filozoficznych, antropologicznych, socjologicznych.

Uwaga: używanie odpowiedniej terminologii jest bardzo ważne, szczególnie przy tematach z nauki o języku.

Literatura (bibliografia) przedmiotu nie powinna składać się wyłącznie z wydawnictw encyklopedycznych, słowników, podręczników szkolnych, a już w żadnym wypadku z tak zwanych „bryków". Powinny to być książki, artykuły krytycznoliterackie czy historycznoliterackie (do tematu drugiego recenzje filmów, przedstawień itd.).