3547344026

Uniwersytet Warszawski Wydział Chemii

okazało się znacznie lepsze zarówno pod względem wzmocnienia widma, jak stabilności sygnału. Optymalizacja nanostruktur pod względem wartości wzmocnienia SERS zakończyła się zatem bezsprzecznym sukcesem. Również próby jednorodności podłoża zilustrowane na rysunku 52 wypadły znakomicie. Dodatkowym powodem uznania jest to, że nanostruktury srebra mogą być nietrwałe, ze względu na możliwe procesy fotochemiczne, a podłoża przedstawione w pracy są trwałe przez co najmniej trzy miesiące.

Rysunek 54 pokazuje, że podłoża AgCitNPs można zastosować do wykrywania dopaminy, acetylocholiny i epinefryny w stężeniach fizjologicznych, co uważam za kolejny sukces autorki pracy.

Autorka omawia następnie możliwość zastosowania podłoża złożonego z nanostruktur złota (AuCitNPs) do ilościowego oznaczania choliny w próbkach krwi ludzkiej. Wyniki są obiecujące, jednak oznaczenie choliny utrudniają sygnały od innych składników krwi. W poprzednim podrozdziale autorka pokazała dobrej jakości widma acetylocholiny na podłożu srebrowym. Mam wątpliwości, czy zamiana nanocząstek srebra na nanocząstki złota była szczęśliwym pomysłem, ponieważ aminy, do których należy cholina zwykle dobrze adsorbują się na powierzchni srebra. Możliwe, że względu na silne oddziaływanie z nanocząstkami srebra widmo choliny byłoby wzmocnione, co ułatwiłoby wykrywanie choliny w obecności innych związków. Pewne wątpliwości budzi także krzywa kalibracyjna przedstawiona na rysunku 57. Autorka dowodzi, że intensywność pasma choliny przy 715 cm'¹ zmienia się liniowo ze stężeniem choliny, ale zależność składa się jedynie z trzech punktów, z czego dwa leżą bardzo blisko siebie. W takich warunkach zawsze daje się poprowadzić linię prostą. Mimo tych wątpliwości uważam, że pomysł zastosowania SERS i podłoży przygotowanych przez autorkę pracy do wykrywania neurotransmiterów jest bardzo dobry, wymaga jedynie dopracowania szczegółów.

Ciekawym przykładem zastosowania LSPR nanostruktur srebra jest badanie odziaływania pomiędzy cukrami i lektynami przedstawione w rozdziale 5. Nanostruktury były modyfikowane warstwami tlenku grafenu lub grafenu, następnie adsorbowano na zmodyfikowanych powierzchniach cukry i w kolejnym etapie lektyny. Po każdej modyfikacji rejestrowano widma UV/VIS. Autorka wykazała, że sam tlenek grafenu (bez zaadsorbowanego cukru) oddziałuje z lektynami, co utrudnia interpretację wyników. Modyfikacja nanostruktur zredukowanym tlenkiem grafenu daje lepsze rezultaty. Zastanawiające jest, czy lektyny adsorbują się na niemodyfikowanych nanostrukturach srebra. Oddziaływanie nanostruktur srebra z lektynami jest prawdopodobne, ponieważ modelowe białko - BSA adsorbuje się na nanostrukturach, co autorka sama opisuje w podrozdziale 5.2.1. Dlatego przedstawienie próby z lektynami na niemodyfikowanym podłożu byłoby interesujące.

Uniwersytet Warszawski, Wydział Chemii - ul. Pasteura 1.024)93 Warszawa tel. [phone]; centr. 022 822 0211; fax [phone] % e-mail: [e-mail]    www: http://www.chem.uw.edu.pl

Bank Millenium S.A. 121160 2202 0000 0000 6084 9173 NIP 525-001-12 -66

4