3702672146

Ryc.2 i 3. Głowa greckiej bogini Afrodyty, Museum of Fine Arts. Boston.

Autor ten podaje, że wzorce greckie były kopiowane a później modyfikowane przez Rzymian. Rzymskie proporcje przedstawił w II w. p.n.e. architekt Witruwiusz stosując trójpodział twarzy, który przetrwał 2000 lat i jest stosowany do dnia dzisiejszego w ortodoncji i chirurgii gnatycznej. Greckie i rzymskie wzorce zostały rozwinięte w Renesansie przez Leonarda da Vinci, który zaproponował „zasadę pięciu”, dzieląc twarz na pięć odcinków poprzecznych równych szerokości oka. Malarz Durer, zgadzając się z częścią tez Leonarda, podał dokładne proporcje wargi górnej i twarzy. Mimo wielkiego wpływu Renesansu i anegdotycznego Baroku, rozwój badań nad estetyką ludzkiej twarzy stał się możliwy dzięki postępowi badań cefalometrycznych i uśrednieniu wzorca, do którego można przyrównać twarz badaną. Naini i wsp. (2006) podjęli tematykę historyczną dotyczącą kanonów piękna podkreślając ważność postaci Polikleta, Witruwiusza, Leonarda da Vinci, Dtirera i wysunęli tezę, że wzorce używane przez dzisiejszych klinicystów są głównie oparte na wzorcach pochodzących ze sztuk pięknych. Podkreślili również znaczenie badań Leonarda da Vinci opartych na rozwinięciu wzorców Witruwiusza, mówiących, że odległość od linii włosów do dolnej granicy brody stanowi jedną dziesiątą wzrostu jednostki, a odległość od czubka głowy do dolnej granicy brody stanowi jedną ósmą wzrostu.

5