4307685227

Część teoretyczna

Hierarchiczna struktura systemu DNS: domeny najwyższego poziomu (TLD), delegacja i zarządzanie domenami, rodzaje zapytań.

DNS (Domain Name System lub Domain Name Service) można swobodnie przetłumaczyć jako system nazw domen, odpowiadający za tłumaczenie nazw mnemonicznych, czyli ciągów znaków alfanumerycznych, kropek i myślników na adresy IP. Nazwy mnemoniczne, jak sama nazwa wskazuje, są proste do zapamiętania, a ponadto przypadku przeniesienia interesującej nas usługi na inny serwer lub zmiany dostawcy sieci wykorzystywanego przez usługodawcę wystarczy, że rekordy DNS zostaną zmienione, a będziemy mogli nadal używać tej samej nazwy. Ponadto DNS pozwala na gromadzenie wielu dodatkowych informacji związanych z domenami.

Struktura DNS jest opisana dokładnie w RFC nr 819. Hierarchiczność struktury pozwala na rozproszenie informacji DNS na wielu serwerach, tworzących (w przybliżeniu) strukturę drzewiastą. Oznacza to, że dany serwer DNS musi przechowywać informacje jedynie o przypisanej mu domenie (subdomenie), a w przypadku zapytania o adres należący do innej domeny wysyła zapytanie do serwera znajdującego się wyżej w hierarchii. Obecnie rozproszenie systemu jest niezbędne ze względu na wielkość Internetu. Dzięki rozproszeniu, obciążenie każdego z serwerów DNS może być stałe i niewielkie, natomiast złożoność problemu ustalania adresu odpowiadającego danej nazwie - może być liniowa w zależności od długości adresu, a zatem logarytmiczna w zależności od liczby nazw w sieci (gdzie podstawa logarytmu może być duża).

Istnieje ponad 200 domen najwyższego rzędu (TLD) i każdy adres w Internecie należy do jednej z nich (bądź do ich subdomen). Zarządzaniem tymi domenami zajmują się ICANN (Internet Corporation for Assigned Names and Numbers) i IANA (Internet Assigned Numbers Authority). Istnieją dwie kategorie domen TLD: rodzajowe (generic) - zależne od zastosowania, w tym: .com, .org, .info oraz narodowe (countries), jak np.: .pl, .eu, .ru, .uk.

Delegacja to mechanizm przekazywania zapytań do bardziej kompetentnego serwera DNS. Np. przy zapytaniu o ”scalak.ics.p.lodz.pl” serwer domeny ”pl” deleguje zapytanie do serwera domeny ”lodz.pl” ten z kolei do ”p.lodz.pl” itd. (rzeczywista realizacja delegacji różnić, np. pewne kroki mogą być pominięte ze względu na cacheowanie adresów wykonywane przez niektóre serwery DNS). Utworzenie nowej subdomeny polega na dodaniu przez zarządcę domeny wpisu określającego co najmniej dwa serwery DNS dla tworzonej subdomeny. ICANN koordynuje jedynie przydział domen najwyższego poziomu - np. zarządcą domeny .pl jest Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa.

Możemy wyróżnić dwa rodzaje zapytań DNS:

•    iteracyjne - od serwera wymagane jest jedynie podanie najlepszej dostępnej mu w danej chwili odpowiedzi, przy czym nie musi on już łączyć się z innymi serwerami. Przykładowo wiarygodny serwer domeny org nie musi znać adresu IP komputera scalak.ics.p.lodz.pl, podaje więc najlepszą znaną mu w tej chwili odpowiedź, czyli adresy serwerów autorytarnych dla domeny lodz.pl. Kolejne iteracje polegają na odpytywaniu wskazywanych kolejno serwerów przez samego klienta, aż do uzyskania ostatecznej odpowiedzi.

•    rekurencyjne - zmusza serwer do znalezienia wymaganej informacji lub zwrócenia wiadomości o błędzie. Ogólną zasadą jest, że zapytania od resolvera (programu, który wysyła zapytania do serwerów DNS) do serwera są typu rekurencyjnego, czyli resolver oczekuje podania od razu przez serwer adresu IP poszukiwanego hosta. Wykonywanie zapytań rekurencyjnych pozwala wszystkim uczestniczącym serwerom zapamiętać odwzorowanie na potrzeby przyszłych takich samych zapytań (DNS caching), co podnosi efektywność systemu, lecz zwiększa obciążenie serwerów wysokiego rzędu.

PSK: Grzegorz Graczyk i Paweł Tarasiuk 2/9