SPECJALIZACJA BIBLIOTEK 199
mundsen wystąpiła z propozycją współpracy bibliotek rolniczych krajów skandynawskich (bez Islandii). W wyniku tej inicjatywy odbyło się w Kopenhadze we wrześniu 1957 r. posiedzenie specjalnej komisji, na którym ustalono, iż podział specjalizacji będzie obejmował początkowo tylko pewne wy-dawnictwa seryjne oraz czasopisma z wyłączeniem wydawnictw zwartych. Na początek postanowiono, iż plan obejmie czasopisma z krajów leżących na peryferiach Europy. W szczególności biblioteki duńskie gromadzić będą czasopisma z Portugalii i Hiszpanii, biblioteki fińskie — czasopisma z Polski i Rumunii, zaś biblioteki szwedzkie — czasopisma z Irlandii, Czechosłowacji, Bułgarii i Grecji.
Mamy tu przykład porozumienia wielkiego regionu geograficznego, przekraczającego granice jednego państwa. Być może, iż bibliotekarze skandynawscy wskazali nam drogę do przyszłego etapu rozwoju specjalizacji bibliotek naukowych.
Potrzebę specjalizacji bibliotek naukowych odczuwamy i rozumiemy wszyscy. Jest ona logiczną konsekwencją specjalizacji nowoczesnej nauki. Przemawiają za nią poważne względy ekonomiczne20. Prawne podstawy powstania sieci bibliotek naukowych i planowej ich specjalizacji istnieją u nas od dawna (Dekret z dn. 17 IV 1946 r. o bibliotekach i opiece nad zbiorami bibliotecznymi. Dz.U. • nr 26, poz. 163). Artykuł 12 pkt. 2 tego dekretu zaleca, by biblioteki naukowe porozumiały się wzajemnie co do zakresu swych specjalnych zainteresowań i poświęciły szczególne starania obranym gałęziom piśmiennictwa. To jest praca, która czeka na wykonanie.
Mimo różnorodnych podstaw organizacyjnych biblioteki naukowe w naszym kraju powinny stanowić pewną jedność celową, powiązaną różnorodnością zadań w obrębie jednego planu specjalizacji bibliotek naukowych. Zakres i zasięg potrzebnej nam specjalizacji jest rzeczą do dyskusji. Słuszność samej zasady chyba wątpliwości nie ulega. Dlatego też nie o zasadę tu chodzi, lecz o jej realizację.
20 R. Przelaskowski: Biblioteki naukowe w Polsce. Zarys problematyki. Warszawa 1958 6S. 48.