5213062572

da bowiem dalsze zależności, relacje, cechy tego samego zjawiska. Jak pisze J. Huizinga:

"...Z chwilą gdy raz się rozegrała, pozostaje we wspomnieniu Jako twór duchowy lub duchowy skarb, Jest przekazywana i w każdej chwili może być powtórzona..." |11 s.' 231 -

Także zabawa badawcza zostaje czasem powtórzona przez dziecko i wykorzystana w konkretnej sytuacji. Np. podczas czynności porządkowych po skończonej zabawie konstrukcyjnej dziecko zbiera klocki zabawką-dźwigiem zamiast rękami.

Przestrzeń, w której zabawa się odbywa J. Huizinga traktuje Jako "...tymczasowy świat w obrębie świata zwyczajnego..." |11 s. 24|. W zabawie tematycznej przestrzeń jest najczęściej fikcyjna. Ten tymczasowy świat stanowi np. urządzony w altanie albo w kąciku sali przedszkolnej kącik lalek i inne. Dziecko wybiera teren zabawy zanim ją rozpocznie. Zabawa badawcza sama określa teren, w którym się odbywa. Jeśli np. dziecko poznaje w sposób przypadkowy zjawisko powstawania baniek mydlanych, to wówczas miejscem zabawy staje się łazienka. Kiedy dziecko zaineresuje rzucanie kamieni do wody, a więc zjawisko tonięcia ciał, zabawa toczy się nad rzeką, jeziorem lub przy wannie. Natomiast, gdy dziecko poznaje właściwości piasku mokrego i suchego stawiając "babki", "zamki", czyni to w piaskownicy. A więc dla dziecka świat zwyczajny w momencie badania staje się światem wyłącznym, enklawą, w której odkrywa ciekawe dla siebie sprawy.

"...Zabawa tworzy porządek, sama jest ładem. Wnosi w niedoskonały świat i zawiłość życia ograniczoną w czasie doskonałość...". W ten sposób ujmuje J. Huizinga kolejną cechę zabawy 111 s. 241. W każdej zabawie istnieją jakieś reguły, które tworzą ten porządek. W zabawie dydaktycznej i innych zabawach obmyślonych przez dorosłych są nimi prawidła, którym dzieci muszą się podporządkować, aby zabawa się udała, w zabawie tematycznej reguły te tworzą przyjęte przez dzieci role, umówiona przestrzeń, w której zabawa odbywa się oraz

49