5282745520

Rysunek 6. Telefony systemu GSM fazy 2+

4. Systemy trzeciej generacji

Generacja druga oprócz wprowadzenia techniki cyfrowej szczególny nacisk położyła na modyfikację sieci szkieletowej (ang. Core NetWork) - stąd powstanie szeregu równoległych standardów. Stanowi to problem dla abonenta, który oczekiwałby zaawansowanych usług, ale przy korzystaniu z jednego terminala w dowolnym miejscu globu. Dlatego wprowadzono w systemach trzeciej generacji segment satelitarny stanowiący rodzaj komórki parasolowej obejmującej swym zasięgiem tereny niedostępne dla naziemnych stacji bazowych. Ponadto przewidziano możliwość transmisji szerokopasmowej definiując nowe rozwiązania sieci radiowej (ang. Radio Access Network) wykorzystującej technikę WCDMA.

Podstawowe zmiany dotyczące możliwości systemu w stosunku do rozwiązań drugiej generacji obejmują:

•    globalny zasięg łączności,

•    nowe procedury zabezpieczeń: szyfrowania, autentykacji abonenta i sieci, kontroli integralności danych

•    zwiększenie maksymalnej szybkości transmisji do 2 Mbit/s,

•    zaawansowane usługi lokalizacyjne i nawigacyjne,

•    rozbudowane usługi multimedialne (wideotelefon, wideokonferencje, telewizja, radio, muzyka),

•    zwiększenie efektywności wykorzystania pasma (różne techniki wielodostępu oraz kodowanie adaptacyjne i zaawansowane sterowanie mocą).

Trzecia generacja systemów telefonii komórkowej wprowadza do architektury systemu elementy

[2]:

•    podsystem satelitarny SS - odpowiedzialny za pokrycie globalne usługami,

•    kontrolery radiowe RNC - odpowiedzialne za zarządzanie parametrami węzłów dostępu radiowego (stacji bazowych), przydział zasobów radiowych, kontrolę jakości transmisji,

•    węzły dostępu radiowego Node-B - zapewniające komunikację z urządzeniami ruchomymi UE poprzez interfejs radiowy WCDMA,

•    wyposażenia abonenckie UE - dowolne urządzenia zawierające terminale UMTS.