5169914427

rurgicznych (typ A). 29 października 1939 r. znalazła się w Paryżu. Zajmowała się pracą administracyjną w polskiej kantynie oraz organizowaniem wojskowej służby pielęgniarskiej. Wkrótce przyjęto ją do Wojska Polskiego; 22 listopada

1939    r. otrzymała legitymację MSWojsk. Prowadziła ewidencję oficerów. 1 grudnia 1939 r. otrzymała przydział służbowy do Izby Chorych paryskiej Stacji Zbornej żołnierzy WP i uposażenie porucznika. Jako pielęgniarka dyplomowana, 20 grudnia 1939 r. została przeniesiona do dyspozycji szefa służby zdrowia MSWojsk. Pracowała w izbie chorych paryskich koszar Ressieres. 15 kwietnia

1940    r., rozkazem Szefa Biura Personalnego MSWojsk., otrzymała funkcję kierowniczki administracyjnej (sanitarnej) - z ramienia tego Ministerstwa - szpitala pomocniczego PCK nr 1 dla rekonwalescentów w Juan les Pins koło Nicei. Po klęsce Francji, od 17 czerwca 1940 r. kierowała ewakuacją szpitala, pełniła obowiązki komendanta w czasie transportu przez Tuluzę do Bayonne. Stamtąd wraz z podopiecznymi i pośród wojska dotarła na pokładzie m/s „Batory" do Plymouth w Wielkiej Brytanii. Pod koniec czerwca 1940 r. znalazła się w polskim tymczasowym obozie wojskowym w Haydock Park. Za sprawą gen. Bronisława Regulskiego, komendanta Centrum Wyszkolenia Armii, stworzyła połową izbę chorych. 20 lipca 1940 r. przeniosła się do Obozu Polskiego nr 5 w Stoneyborn-Crawford w Szkocji. Była tam pielęgniarką izby chorych. Następnie pracowała w polskim szpitalu wojskowym nr 2 „Sofa" w Dupplin Castle w Perth. Latem 1940 r. opiekowała się cichociemnym dr Alfredem Paczkowskim, który podczas szkolenia spadochronowego doznał urazu kręgosłupa.

Zmarła 10 stycznia 1941 r. w szpitalu wojskowym w Dupplin Castle; została pochowana na polskim cmentarzu wojskowym Wellshill w Perth. Przed śmiercią dała w depozyt dr A. Paczkowskiemu swoje pamiątki, w tym listy i relacje, a ten przekazał go zaprzyjaźnionej rodzinie Szkotów. Dopiero w 2000 r. pamiątki po Matyldzie Meszaros otrzymała jej wnuczka, Zofia Osek z Warszawy.

Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi (30 sierpnia 1937 r.).

W 1907 r. wyszła za mąż za Belę Hilberta (zmarł w 1912 r.); urzędnika w przedsiębiorstwie naftowym. Mieli troje dzieci: Elżbietę (ur. w 1908 r.), Bćlę (ur. w 1909 r.) i Matyldę (ur. w 1910 r.). W 1920 r. zawarła drugie małżeństwo z Wacławem Skoczyńskim (inżynierem); mieli syna Wacława (ur. w 1921 r.).

By nie odeszły w mrok zapomnienia, pod red. Z. Polubiec, Warszawa 1976, s. 218; S. Drzewiecka, Regularne oddziały kobiece w PSZ na Zachodzie, „Wojskowy Przegląd Historyczny", 1959 nr 4, s. 83; L.J. Kern, Moje abecadło, „Przekrój", 2000 nr 5; H. Michalska, M. Stopień, B. Tazbir-Tomaszewska, W. Turkowska, W. Zastocka, Słownik uczestniczek walki o niepodległość Polski 1939-1945. Poległe i zmarłe w okresie okupacji niemieckiej, Warszawa 1988, s. 363; Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sil Zbrojnych na obczyźnie w łatach 1939-1946, Londyn 1952; Relacje i dokumenty ze zbiorów Zofii Osek (Warszawa) i Marii Wierzbickiej (Wrocław); Informacje Janiny Wierz-bickiej-Kopeć (Rzeszów).

Grzegorz Ostasz

133