5399620118

objętości, jak i merytorycznej zawartości bilansów potrzeb, co dodatkowo stwarzało trudności analityczne.

1.3.2. Drugi etap badania, który trwał od marca do końca kwietnia 2009 r. stanowiły przede wszystkim badania terenowe zrealizowane przez pracowników Instytutu Rozwoju Służb Społecznych. Przeprowadzono 28 pogłębionych wywiadów w szesnastu regionalnych ośrodkach polityki społecznej oraz dwunastu urzędach wojewódzkich. W przypadku czterech urzędów wojewódzkich wywiady nie zostały zrealizowane ze względu na trudności organizacyjne. Głownie zadecydował o tym krótki okres realizacji badania oraz ograniczone, ze względu na liczne obowiązki, możliwości czasowe przedstawicieli służb wojewody. W przypadku tych województw terminy spotkań były wielokrotnie umawiane i przekładane ze strony badanych.¹ Z podobnymi trudnościami spotkaliśmy się także w przypadku wywiadów z dyrektorami regionalnych ośrodków polityki społecznej.

Respondenci. Przyjęliśmy, że ze względu na cel i funkcję badania, tj. nie tylko dostarczenie gruntownej wiedzy na temat zakresu gromadzonych informacji o potrzebach gmin i powiatów w obszarze pomocy społecznej oraz sposobu ich zbierania, ale również uzyskanie opinii na temat kierunków zmian omawianego narzędzia, wywiady należy przeprowadzić nie tylko z dyrektorami regionalnych ośrodków polityki społecznej, ale przede wszystkim z pracownikami odpowiedzialnymi za przygotowanie formularzy bilansu potrzeb i późniejsze opracowanie zbiorczego raportu na podstawie jednostkowych bilansów potrzeb. Ze względu na fakt, iż według ustawowych zapisów, bilans potrzeb pomocy społecznej powinien stanowić punkt odniesienia dla sporządzanej przez Wojewodę oceny stanu i efektywności pomocy społecznej, istotne było, aby w badaniach wzięli udział również przedstawiciele urzędów wojewódzkich, do których bilans potrzeb pomocy społecznej jest przekazywany.

O ile udało się przeprowadzić wywiady w każdym regionalnym ośrodku polityki społecznej ze wszystkimi pracownikami, którzy są odpowiedzialni za sporządzanie bilansów potrzeb pomocy społecznej, o tyle wywiady z dyrektorami tych placówek stanowią mniejszość. Z uwagi na liczne obowiązki, napięty harmonogram zajęć wiążący się również z przebywaniem poza placówką, tylko w sześciu przypadkach w wywiadach uczestniczyli dyrektorzy regionalnych ośrodków polityki społecznej. Sytuacja taka w żadnym stopniu nie wpływa, naszym zdaniem, na jakość czy rzetelność uzyskanych informacji. Należy bowiem podkreślić, że trafne okazało się przyjęte na początku badań założenie, że to właśnie

8

1

Czasami mimo umówionych spotkań i przybyciu osoby przeprowadzającej badanie nie udało się przeprowadzić wywiadu.