544443555

z Zakładem Medycyny Sądowej w Krakowie badań epidemiologicznych, będących podstawą do właściwego planowania, postępowania diagnostycznego i leczniczego w rejonie działalności kliniki.

Zmiany w systemie organizacyjnym służby zdrowia w Polsce spowodowały, że znaczną część wysokospecjalistycznej działalności w zakresie rozpoznawania oraz leczenia ostrych zatruć przejęła medycyna ratunkowa, nie w pełni do tego przygotowana kadrowo i sprzętowo. Z tego względu od roku 2007, jako kierownik Zakładu Ratownictwa Medycznego PWSZ w Nowym Sączu, podjąłem - wspólnie z gronem wybitnych polskich toksykologów klinicznych - działalność dydaktyczną, mającą za zadanie przekonanie ratowników medycznych, że toksykologia kliniczna musi być integralną częścią medycyny ratunkowej.

Zakres pomocy medycznej w ratowaniu osób zatrutych zmienia się w zależności od czasu i miejsca, w których przypada działać. Inne są warunki, możliwości i potrzeby interwencji medycznej na miejscu wypadku, w transporcie oraz docelowym punkcie leczenia, którym może być szpital ogólny lub ośrodek toksykologiczny. Dotyczy to w równej mierze zarówno czynności diagnostycznych, jak i zabiegów leczniczych. Z punktu widzenia ostatecznego wyniku leczenia znaczenie wymienionych etapów jest równorzędne, choć charakter pomocy na każdym z nich jest inny.

We współczesnym systemie organizacyjnym leczenia ostrych zatruć na wszystkich etapach w tym samym rzędzie co potrzeba znajomości ogólnych zasad diagnostyki i terapii musi znajdować się umiejętność korzystania z informacji toksykologicznej.

Mam nadzieję, że dla prawdziwej integracji toksykologii klinicznej i medycyny ratunkowej pomocne mogą być wiadomości zawarte w opublikowanych przez Wydawnictwo Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nowym Sączu podręcznikach toksykologii: Klinika ostrych zatruć dla ratowników medycznych (2011), Wybrane problemy zagrożeń chemicznych dla ratowników medycznych (2012), Zarys toksykologii klinicznej dla pielęgniarek i ratowników medycznych (2013), Problemy toksykologii klinicznej w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym (2014). Ich wydanie możliwe było dzięki zaangażowaniu pracowników Zakładu Ratownictwa PWSZ w Nowym Sączu oraz aktywnej współpracy polskich toksykologów klinicznych. Niezwykle ważny jest przy tym fakt, że ukazały się one z okazji cyklicznych sympozjów naukowo-szkoleniowych dla ratowników medycznych i pracowników SOR, odbywających się corocznie w Nowym Sączu, z udziałem przedstawicieli wielu polskich ośrodków medycyny ratunkowej.

Za niezwykle cenne uważam także publikacje dr n. med. Alicji Machety oraz prof. Janusza Pacha w podręcznikach ESA i CEEA - Ośrodek Regionalny w Krakowie z zakresu toksykologii klinicznej (2011-2014). Materiały zawarte w tych książkach polecane są do Europejskiego Egzaminu z Anestezjologii i Intensywnej Terapii.

Wieloletnie czynne uczestnictwo w Spotkaniach Zamkowych z Anestezjologią, Intensywną Terapią i Toksykologią w Rzeszowie pozwoliło na zacieśnienie współpracy z dużą liczbą anestezjologów, co miało znaczący wpływ na jakość udzielanej na Podkarpaciu właściwej pomocy lekarskiej.

Przeprowadzona analiza stanu krakowskiej toksykologii klinicznej na przełomie XX i XXI wieku ma niewątpliwie charakter subiektywny. Opiera się na wynikach badali epidemiologicznych, które zostały zobrazowane wybranymi pracami pracowników