Śląska energetyka
System energetyczny woj. katowickiego, obejmującego Górny Śląsk i Zagłębie Dąbrowskie, należy do najstarszych i największych systemów w kraju.
Do 1988r. wchodził on w skład Południowego Okręgu Energetycznego wraz z systemami pozostałych 5 województw (opolskie, bielskie, częstochowskie, krakowskie i tarnowskie). Niektóre dane i nazwiska zawarte w wspomnieniach odnoszą się do tego całego obszaru, a zatem tytuł wspomnień nie powinien być traktowany dosłownie. Miał on na celu podkreślenie dominującej roli energetyki woj. katowickiego.
W granicach Polski sprzed 1939r. największym systemem energetycznym był system Polskiego Zagłębia Węglowego. Obszar ten obejmował województwo śląskie, Zagłębie Dąbrowskie i Zagłębie Krakowskie (rejon Sierszy i Jaworzna).
W 1938r. na tym obszarze istniało 67 elektrowni o łącznej mocy ok. 800 MW i produkcji rocznej 2150 GWh, co stanowiło 55% produkcji krajowej. W 1925r. udział ten był jeszcze większy i wyniósł prawie 75%.
Po zakończeniu wojny w 1945r. system Południowego Okręgu został stosunkowo szybko odbudowany, a jego udział w systemie krajowym nadal był znaczny i do 1960r. wynosił ok. 60%. W następnych latach udział ten - mimo rozbudowy systemu - zmniejszył się do 35% w 1980r. i do 30% w 1995r. Było to wynikiem uruchomienia elektrowni na węglu brunatnym (Elektrownia Turów, Elektrownia Konin, Elektrownia Pątnów, Elektrownia Adamów i Elektrownia Bełchatów I), a także blokowych elektrowni dużej mocy w centralnych i północnych rejonach kraju (Elektrownia Kozienice, Elektrownia Połaniec, Elektrownia Dolna Odra, Elektrownia Ostrołęka i in.).
W 1995r. łączna moc elektrowni zawodowych i przemysłowych Południowego Okręgu wyniosła 10765 MW.
UNURGLTYCY LWOWIACY NA ŚLĄSKU